Што е многу, многу е. По серијата забелешки, обвинувања, блокади, вета… на ред дојдоа и бугарските желби. Но, желби што значат директно мешање во внатрешните работи на Македонија.

Поинаку и не може да се протолкува изјавата на бугарскиот технички министер за надворешни работи во заминување Николај Милков дека, ете, тие би сакале да бидат дел од процесот во кој се разговара за уставните промени во земјава. Ни помалку ни повеќе, туку за да можело процесот да се одвива – „мазно“.

„Како што дознаваме, се разговара за варијанти на идните текстови со кои би се променил Уставот. Ние би сакале да бидеме дел од овој процес за да се одвива непречено и би сакале да се консултираме со нив (со македонските власти, н.з.) за овие прашања. Во оваа смисла, вчера имав краток разговор со министерот Бујар Османи и се надевам дека ќе одговорат, храбро, без трошка срам“, изјавил Милков во Брисел, барем како што пренесоа бугарските медиуми.

Демантот на ваквата изјава стигна директно од министерот Османи. Според него, не е точна информацијата дека бугарската Влада покажала интерес да биде дел од работната група, ниту, пак, може да се случи да биде дел.

„Процесот на уставни измени претставува внатрешно прашање на Република Северна Македонија, која како обврска е поврзана со пристапните преговори за членство во Европската Унија. Се очекува Собранието да ја донесе таквата одлука, суверено и во согласност со долгорочните интереси на граѓаните на Северна Македонија, претставени во парламентот и во тој контекст не постои можност, ниту политичка волја за вклучување граѓани и институции од странство, вклучително од Република Бугарија. Такво барање ниту е пристигнато, ниту е разговарано меѓу министрите Османи и Милков“, соопштија од МНР.

Нормално е да им веруваме на македонските институции. Но, ние сме многупати изгорени од млекото што сега тешко ни е да поверуваме дека еден министер за надворешни работи, па макар и во заминување како Милков, би измислил комуникација за толку сериозно прашање.

Ако не па, да им дадеме на бугарските политичари да ни ги подготват уставните измени, и така овдешните партии не можат да се договорат. Можеби ќе го применат нивното искуство, односно нивниот терк на Устав во кој се споменуваат индивидуалните, а не колективните права на сите. Вклучувајќи ги и оние на малцинствата, како македонското, кои патем не ги признаваат.

Наместо ваквите непристојни предлози или желби, Милков како претставник на бугарската власт би можел малку да се позанимава, меѓу другото, и со пресудите од Европскиот суд за човекови права во Стразбур, на пример, што се однесуваат на нерегистрирањето на ОМО Илинден-Пирин и на други здруженија на бугарски граѓани што се изјаснуваат како Македонци. Во овие случаи бугарскиот Устав е недопирлива тема, а ретко кој таму ги слуша пораките од Советот на Европа и од Судот во Стразбур.

Во очекување нова желба од Софија во стилот „ако помине, помине“, сепак ќе продолжиме да ги слушаме нивните пораки дека нашиот пат до ЕУ води преку Софија, дека Македонија треба да се вразуми, дека Бугарите во земјава се репресирани, дека македонските власти ги „минираат“ обидите на Софија за подобрување на односите, дека во Македонија не се почитува правото за здружување и слично. Подобро речено – исто, премногу исто.