Кога на почетокот на месецов еврокомесарката за проширување Марта Кос ја нарече Македонија „тажна приказна на Балканот, заедно со Косово и со Босна и Херцеговина“, никој од македонските политичари не се охрабри ниту се дрзна да ѝ возврати и да ѝ го каже она што се говори на партиските средби и на социјалните мрежи што изобилуваат со коментари во тој контекст. Громогласниот молк беше само потврда дека предолгиот македонски пат кон членство во ЕУ, кој засега е неуспешен и со малку надеж дека ќе успее во блиска иднина, не е само тажен туку и разочарувачки.

Единствено претседателката на државата Гордана Сиљановска Давкова пред неколку денови во интервју на Телма, говорејќи за евроинтеграциите по две децении од добивањето на кандидатскиот статус, излезе со ставот дека „дваесет години маратон не се слави – ‘тажната приказна‘ не ја напишавме ние, туку некој друг е авторот на тажната приказна“.

Сиљановска Давкова е во право, но само делумно, бидејќи и ние сме „коавтори“ на тажната приказна за која говореше Марта Кос, но затоа го имаме ексклузивното авторско право на друга тажна приказна во која со децении сме единствените актери.

Во таа „нашата“ тажна приказна ние, поточно политичарите се оние што со децении говорат за реформи што ќе ја донесат Европа овде, ама таа никако да стигне.

Не е ли тажна приказна тоа што со полни усти за љубовта кон татковината не можат да се договорат што е национален интерес за оваа мала држава, ама затоа се едногласни кога станува збор за нивните лични придобивки.

Тажно е кога говорат за владеење на правото, а носат закони со кои им овозможуваат слобода на криминалците, а наводно се борат против корупцијата и организираниот криминал.

Тажно е и кога претседателката на државата влегува во кавга со новинари.

Тажно е кога на улиците и патиштата гинат луѓе повеќе отколку во која било друга европска земја.

Тажно и жално е кога ќе ви кажат дека 63 проценти од учениците не знаат да читаат, односно функционално се неписмени, дека 30 отсто од адолесцентите пријавиле умерена до тешка депресија, дека над 30 проценти од децата живеат во сиромаштија и дека над 60 проценти од младите се спремни да се иселат ако им се даде можност за тоа.

Кога ќе дозволите странски дипломати и нивни активисти да ви го чистат ѓубрето низ државата а за само неколку денови сѐ се враќа во првобитната положба, бидејќи тие не можат да исчистат толку колку што ние можеме да направиме ѓубре.

Кога ќе дозволите пред очи да ви се уништува Охрид, на пример, кој сите со гордост го нарекуваат „македонскиот Ерусалим“.
Кога ќе го гледате очајот на пациентите и нивните молби за лекови.

И така набројувањето може да оди во недоглед со помали или поголеми тажни приказни.

Сепак, нема поголема тага од онаа за Кочани. Зарем не е тажно автобуси од Македонија да заминат за Ниш за да му дадат поддршка на српскиот претседател Александар Вучиќ?

Сигурно поддржувачите биле горди на тоа што го направиле, затоа и отишле. Ама барем еден од тие автобуси да свртеше кон Кочани. Барем тие 40-ина патници на Маршот на ангелите ќе ја споделеа тагата со блиските на жртвите од трагедија и нивниот крик за правда и помош. За жал, емпатијата, солидарноста и поддршката овој пат ја задржаа за претседател на држава што не е нивна.

Тажно е и кога родителите на жртвите очајно ги молат пратениците и институциите за помош.

Да се вратиме на тажната приказна на еврокомесарката Марта Кос. Францускиот претседател Емануел Макрон пред неколку денови од Тирана ги повика странските инвеститори да дојдат во Албанија, која, како што рече, ќе биде во Европската Унија „за две години“.

Албанија е „влезна точка“ во регионот на Балканот и пошироко во медитеранскиот басен. И за две години, за што премиерот Еди Рама има јасен мандат, таа ќе се приклучи на ЕУ, порача Макрон. Ѝ посакуваме среќа на Албанија, а во меѓувреме ние ќе се фокусираме на потрагата по гробот на Александар и, иако не сме сите математичари и не разбираме сѐ, ќе се радуваме на бројките и на процентите што ни ги сервираат како доказ за добрата живејачка и светла иднина.