Владимир Мартиновски е книжевен критичар, поет, прозаист и врвен професор на катедрата за Општа и компаративна книжевност на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во рамки на УКИМ. Се занимава и со музика, а неговата поезија е објавена на десетина јазици.

Помеѓу обврските кои го следат секојдневието на овој исклучителен човек со космополитски дух, го прашавме како изгледа еден негов ден.

„Во сите годишни времиња, утрото ми е омилен дел од денот. Уште пред да ги отворам очите, уживам да ги слушам утринските звуци: дождот по олуците, тишината на снегот, муабетите на птиците, извиците „Старо купувам”. Утрата ме потсетуваат и дека секој ден е нов и различен. Неповторлив. Недофатлив до крај. Како што е различно тоа што секој од нас го сонувал претходната ноќ. Ги обожувам сончевите утра, ама им се восхитувам и на магливите. Утрата ми се различни и според тоа кој ден е во неделата.

Понеделничките утра обично правам „план и преглед” што ме очекува во текот на неделата: кои обврски се најитни, неодложни, а кои сепак можат да причекаат уште малку. Вторниците и средите обично од рано ги подготвувам часовите и со голем мерак ги читам есеите и домашните на колегите студенти од Филолошкиот факултет „Блаже Конески”. Во четврток и петок, утрата ми се исполнети со читање, пишување, понекогаш со преведување. Во викендите барем едно утро сакам да одвојам за прошетка во природа, по можност – на планина.

Најголемиот дел од деноноќијата ми е сепак поврзан со книгите. Секојдневно ги читам делата поврзани со наставата и со научните истражувања, ама сакам да бидам во тек и со најновите објави. Најчесто читам паралелно повеќе книги, така што моите дома се исклучително толерантни, оти ритчиња книги има во секој дел од домот. Пресреќен сум што занимавањето со книжевноста ми е секојдневие и во делник и во празник. Соработката со студентите ми е исклучително важна, бидејќи секоја генерација на свој начин ги чита и ги толкува големите дела од минатото. Најбитно ми е заедно да дојдеме до сознание дека сето тоа нè засега суштински и денес. Во уметноста секогаш го барам универзалното.

Наставата е динамичен и непредвидлив процес и имам чувство дека постојано учам нешто ново. Бидејќи ги сакам и другите уметности и со домашните и со пријателите настојувам да се дружам пред сè преку убавото: со жена ми често заедно гледаме филмови и серии, со постариот син понекогаш заедно сликаме, со помалиот – слушаме музика и спортуваме, а со значаен дел од моите најблиски пријатели ја делиме страста кон книжевноста, музицирањето или кон уметноста воопшто. Времево во кое живееме е ужасно сурово и тешко: среде пандемија, страшна економска и сè поизвесна еколошка криза, сардисани сме со различни закани, омраза и нови војни. Во такви услови за мене уметноста е уште подрагоцена: во секој нов ден таа ми е и прибежиште и утеха и надеж“.