Животот во Газа ми даде длабока и често предизвикувачка перспектива за животот. Јас сум личност која обично не се плаши, но работите што ги гледаме и слушаме се многу страшни. Дури и навечер мораме да бараме безбедно катче за спиење, во случај куќата да ни се урне над глава. Во Газа сите локации се небезбедни. Никаде не е далеку од бомбардирањето, а и смртта никогаш не е далеку, вака го започнува потресното сведоштво девојката која сакала да остане анонимна поради нејзината безбедност, пишува Гардијан.

Од минатиот октомври, таа со нејзиното седумчлено семејство живее во една соба. Во соседната има упте едно седумчлено семејство. Нема вода во куќата, а резервите со храна речиси ги нема.

„Брашното беше скапо и оскудно, па понекогаш моравме да користиме добиточна храна за печење. Се чувствувам тажно за моите сестри бидејќи не ја добиваат потребната исхрана. Тие се деца и нивните тела растат, па често се чувствуваат уморни. За младите луѓе како нас, живеењето во зона на конфликт има влијание што може да трае цел живот. Овде сè е во хаос – сите работи што ги гледаме и слушаме, па дури и каде живееме. Тоа го ограничува нашиот пристап до образование, вработување и безбедна средина“, сведочи таа.

Предупредува дека младите не гледаат иднина, се плашат за утрешниот ден. Не знаат дали ќе го преживеат следниот час, а камо ли да размислуваат за своите соништа.

„Многу од децата се трауматизирани од сведоци на насилство и губење на најблиските, а тоа може да има долгорочни психолошки ефекти. Згора на тоа, економскиот колапс и недостатокот на инфраструктура им отежнуваат на младите да замислат стабилна иднина или да планираат нормален живот. Се соочуваме со толку многу бариери за нашите соништа и аспирации, што ги отежнува дури и едноставните желби, како што е патувањето: има контролни пунктови, понижувачки безбедносни проверки и долги возења за поднесување барања за визи, кои главно се одбиваат“, вели таа.

Најжално од се е, вели таа, што нема одговор на прашањето: Зарем не сме ние луѓе исто како сите други во светот?

„Ова ме тера да сакам да им поставам на луѓето на запад и Израел едно прашање: „Зарем не сме луѓе исто како тебе?“ И одговорот? Па, нема одговор. Животот овде стана ненормален затоа што веќе ништо не е обично. За да се справат со овие сурови реалности, младите луѓе прифаќаат различни стратегии за преживување. Живееме од ден на ден, наоѓајќи утеха во малите радости и личните страсти. Создавањето лични светови и вклучувањето во активности што ги сакаме обезбедува привремено бегство и чувство на нормалност. Држењето до надежите и соништата е клучен дел од опстанокот. И покрај мрачните околности, овие соништа ни даваат причина да издржиме и да продолжиме напред, дури и кога иднината изгледа неизвесна. Има толку многу работи што сè уште сакам да ги правам. Сакам да бидам фотограф. И јас пишувам. Многу сум сигурен дека еден ден ќе има книга од моја страна за цел свет да ја види“, вели таа.

„Од суштинско значење е светот да се залага за политички решенија и мировни преговори за да се решат основните причини за конфликтот. Исто така, клучно за нашиот моментален опстанок е да добиваме хуманитарна помош како храна, медицинска нега и психолошка поддршка. И ни требаат безбедни простори за образование и личен развој, да обезбедиме прибежиште и да им помогнеме на младите да се подготват за подобра иднина“ – ова се нејзините пораки.

Лошо е што луѓето во Газа немаат чувство дека некој се грижи за нив.

„Треба да веруваме дека има надеж, но во моментов тоа е се потешко. Во Газа не чувствуваме дека некој се грижи за нас. Младите се чувствуваат напуштени од надворешниот свет – конфликтот продолжува и продолжува и луѓето повеќе не се шокирани од она што ни се случува. Само чекаме некој да ни каже дека војната е завршена“, додава 24 годишната девојка.