И добро навлезена во 21 век, Македонија сè уште ги преживува детските болести на едно општество кое не само што не успева да ги дефинира своите приоритети и стремежи, туку ги доведува во прашање и основните поставки на државноста.

Дали се овие чувства генерални или тоа зависи од случај до случај? Малку е да се каже дека, на пример, имаме генерални проблеми што постојано се влечкаат и остануваат нерешени. Најголем дел од популацијата ќе се сложи со тоа дека кај нас главен проблем, кој сериозно го разјадува општественото ткиво е – корупцијата. Во ред, за ова ќе се сложат  сите или речиси сите, а не недостасуваат и оние генерални мерења од независни тела и организации што го говорат истото тоа.

Значи, еве го прашањето околу кое се сложуваме. Проблемот постои и прашањето е – што правиме за да го надминеме, ублажиме, елиминираме или просто да го направиме таков да не го попречува развојот, напредокот и функционирањето на државата?

Одговорот (барем јас така го доживувам) е поразителен – ние не правиме ништо! Или, ако веќе правиме, тие напори едноставно не даваат резултат!

Декларативната осуда не нè лишува од колективната одговорност. Сме создале институции, тела, програми… кои треба да се борат против ова зло. Нема ниедна партија, движење, политичка и општествена организација која во своите програми не се декларира за борба против корупцијата. Досега не сум сретнал некој да каже:  па добро, корупција има, како што ја има насекаде во светот, но таа не е опасна, може да се издржи… Тоа нема да го кажат јавно, а богами и приватно, ни најзначајните нето коруптивни корисници.

Сите велат: застанете ѝ на патот на корупцијата! Тоа го велат и оние од опозицијата кои до вчера безмилосно ви брцаа во џебот.

Сите говорат, никој ништо не презема. Единствениот закон или еден од нив, кој може да ги замисли корумпираните, е добриот ригорозен закон за потекло на имотот, кој никако да се донесе. А тој е, велат упатените, единствен сигурен начин да го откриете крадецот. Се сеќавам дека и во бившиот систем најголемиот проблем беше токму тоа, неможноста да се открива потеклото на имотот.

Сепак, најтажен е случајот на онаа Комисија за спречување на корупцијата. Тоа е цела една институција, која како божем треба да работи, посочува, да гони. А таа РКСК против корупцијата, за сите овие години, не направила ништо. Ниеден случај не е решен, иако се посочени на купишта. Сè е на ниво на регистрација или сомнеж. Ниедна афера не завршила како што треба. Мислам, со враќање на грабнатото. Дигиталниот бројач на Заев за вратените крадени пари од корупција и грабеж, никогаш не проработе.

И крајната инстанција – судот, ги развлекува случаите сè до моментот кога се заборава зошто воопшто и се суди. Сте се прашале ли што стана со оние „сваровски“ и слични судии. Дали тие и натаму судат?

Се прашувам (без самоиронија) дали ние, всушност, се навикнуваме или веќе сме се навикнале, ни станало природно тоа чувство дека корупцијата е тука, со неа треба да се живее и да се трпи и ако се укаже можност и ние еден ден да профитираме!?

Корупцијата, како што некои сакаат да ја прикажат, не е фикција, туку е реалност. Неа ја гледате насекаде: и во лошиот слој асфалт и во за’рѓаните светлечки состојби, искршените и пропаднати плочници, монструм објектите на градежната мафија. Ќе ја препознаете во игнорантскиот однос на шалтерот на јавните служби, по судовите, кога ќе отидете да се лекувате…

Или можеби сè е така уште од почетокот? Во членот 3 на Декларацијата на АСНОМ се гарантира сопственоста, имотот итн. Веднаш потоа почнува најголемиот грабеж што може да се замисли. На разбојнички начин се ограбени цела категорија граѓани, кои имале некој имот. Се упаѓало во домови, дуќани, се крадела стока, куќи, станови и сè што е вредно. Да не зборуваме за физичките малтретирања, затвори и насилства. (Авторот на овие редови поседува оригинален документ во кој како предмети за конфискација се попишани радиоапарати, фотелји…) Се прашувам дали можеби од таму започнува ова зло? Можеби така сме се формирале како општество? Таквото чувство за државата нè следи и до ден-денес. Корупцијата и криминалот се ендемски појави. Тие се во фундаментот на државата, појдовна основа. Па затоа, сè друго досега е само – инерција!