Кокичето, нежниот предвесник на пролетта, низ историјата било симбол на надеж и обновување, но и носител на мрачни суеверија поврзани со смртта и несреќата.

Легенди за кокичето

Во дамнешните времиња кружела приказната за осамената старица која живеела во колиба на крајот од едно напуштено село. Нејзина единствена радост и единствени пријатели биле цвеќињата кои најобилно цветале токму околу нејзината колиба.

Едно студено утро старицата едвај станала, со тешка мака излегла пред својата колиба опкружена со снег и чувствувајќи дека умира, заплакала затоа што нејзините пријатели – цвеќињата – веќе ги немало.
Тогаш се случило чудо – на местата каде што паднале солзи на снегот, никнувале нежни бели цветови, на кревко зелено стебло, кое било навалено, исто како што старицата била подгрбавена. Тоа биле кокичињата, кои тогаш ја вратиле радоста во животот на осамената старица, а денес ни носат радост и нам како предвесници на пролетта.

Уште една легенда за кокичето е дека кога Адам и Ева биле протерани од рајот, за прв пат доживеале зима и снег. Ева заплакала мислејќи дека никогаш повеќе нема да ја почувствува убавината и топлината на пролетта. Додека плачела, еден ангел се сожалил и ги претворил ситните снегулки во меки, бели кокичиња, давајќи им на Адам и Ева надеж дека зимата наскоро ќе се претвори во пролет…

Но додека за некои кокичето е симбол на надеж, нов почеток и будење на природата, за други е знак на несреќа, па дури и смрт.

Ова верување, длабоко вкоренето во фолклорот на многу земји, е особено изразено во Велика Британија, каде што внесувањето кокиче во куќата се смета за исклучително лош знак.

Викторијанските суеверија и стравот од кокичињата

Викторијанската ера, позната по својата склоност кон симболиката, строгите општествени норми и фасцинацијата со смртта, на кокичето му припишувала темна симболика.

Се верувало дека кокичето, поради карактеристичниот изглед носи во себе застрашувачка порака. Наведнатиот бел цвет на кокичето, кој буди слика на длабока жалост и тага, се сметал за знак на смртта.

Оваа визуелна асоцијација била толку силна што се верувало дека внесувањето кокиче во куќа неизбежно ќе донесе смрт во домаќинството. Интензитетот на ова суеверие варирал од регион до регион, но во некои области достигнал екстремни размери.

Се верувало дека внесувањето дури и една кокиче во куќата неизбежно ќе предизвика смрт на некој во куќата во рок од една година. Оваа специфична временска рамка дополнително ги зголемила анксиозноста и стравот, создавајќи атмосфера на неизвесност и претпазливост околу овој навидум безопасен цвет.

Оваа екстремна интерпретација на симболиката на кокичето ги илустрира длабоките корени на суеверието во викторијанското општество, како и сложениот однос на таа ера кон природата, смртта и задгробниот живот.

Во исто време, дава фасцинантен увид во начините на кои човечката имагинација и културниот контекст можат да ја трансформираат перцепцијата дури и на најнежните природни феномени.