Ново истражување од Универзитетот во Окланд покажа дека мажите кои играле рагби на високо ниво во Нов Зеланд се соочуваат со 22 отсто поголема веројатност да развијат Алцхајмерова болест или други деменции подоцна во животот, во споредба со мажите од општата популација, пишува „Сајтек дејли“.

Истражувањето е заеднички водено од д-р Стефани Д’Соуза, виш предавач во Истражувачкиот центар КОМПАСС на Универзитетот, во рамките на Факултетот за уметности и образование, и д-р Кен Квари од сојузот на рагби за Нов Зеланд.

Со цел да се испита долгорочното влијание на спортот, тимот ги анализирал здравствените досиеја на речиси 13.000 мажи кои се натпреварувале на провинциско или повисоко ниво на рагби помеѓу 1950 и 2000 година. Нивните резултати биле споредени со група од 2,4 милиони мажи од Нов Зеланд на иста возраст, етничка припадност и место на раѓање.

Во текот на 35-годишниот период на следење (1988 до 2023 година), околу 52 мажи на 1.000 во општата популација биле дијагностицирани или починале од невродегенеративна состојба. Меѓутоа, кај поранешните играчи на рагби, бројката се зголемила на 65 на 1.000, според главниот автор, докторантот Франческа Анс.

„Ова се дополнителни 13 случаи на 1.000 луѓе во текот на периодот на истражување, или околу четири дополнителни случаи на невродегенеративна болест годишно, со оглед на големината на кохортата на играчи“, рекла таа.

Позиции на играчите и времетраење на играта

Таа вели дека и меѓународните/професионалните и провинциските/аматерските играчи од прва класа имале поголеми ризици од општата популација, иако ризиците биле поголеми на повисоко ниво на играње.

„Нашата анализа исто така покажа дека играчите на позиции во задната линија имале поголеми ризици од напаѓачите, при што ризикот за играчите од задната линија се зголемувал колку подолго играле или колку повеќе натпревари играле, шема што не е забележана кај напаѓачите“, рекла Анс.

Анс вели дека зголемениот ризик од болеста обично станува очигледен од 70-годишна возраст па натаму, без докази за поран почеток на болеста.

Водечката истражувачка, д-р Стефани Д’Соуза, вели дека овие резултати се конзистентни со истражувањата за други контактни спортови од САД, Шкотска и Италија, но ефектите во нивното истражување биле малку помали од повеќето претходни извештаи.

„Тоа може да ги одразува разликите во начинот на кој е дизајнирано истражувањето“, вели таа, „вклучувајќи ја големината и составот на нашата споредбена група, фактот што нашето истражување вклучуваше и провинциски и меѓународни играчи, а не само елитни професионалци, и како се идентификувани случаите, како и разликите во начинот на кој се играло рагби во Нов Зеланд во текот на децениите што ги проучувавме“.

Импликации за безбедноста на играчите

Истражувањето е дел од проектот „Куману Тангата“, кој е фокусиран на истражување на долгорочните здравствени исходи на рагби играчите од прва класа, користејќи анонимизирани поврзани податоци, што значи дека имињата се отстранети.

Тоа го надополнува растечкиот број на докази кои ги поврзуваат контактните спортови со ризици за здравјето на мозокот подоцна во животот, за кои се верува дека се должат на изложеност на удари во главата, вели Д’Соуза.

„Иако истражувањето не може да докаже причинско-последична врска, конзистентната шема низ повеќе студии го зајакнува аргументот за поврзаност. Во оваа студија, повисоки ризици се забележани кај играчите кои се натпреварувале на меѓународно или професионално ниво, во споредба со оние кои играле само на провинциско ниво, и кај играчите од задната линија чиј ризик се зголемувал со повеќе години и одиграни натпревари“, објаснува таа.

Таа вели дека овие шеми, кои покажуваат поголем ризик со поголем интензитет и подолго времетраење на играњето, сугерираат можна врска на „доза-одговор“.

„Разликите во позициите исто така укажуваат дека природата на контактот, а не само бројот на удари во главата, може да биде важна за разбирање на ризикот“, додала Д’Соуза.

Авторите на студијата препорачуваат организациите за контактни спортови да ја ограничат изложеноста на играчите на удари во главата и проактивно да управуваат со сомнителни потреси на мозокот, додека продолжуваат отворено да комуницираат и за придобивките и за ризиците од учеството во спортови како рагбито.