Во 2006 година Хезболах започна герилски напад врз Израел. Ова доведе до 34-дневна војна што го опустоши Либан, го трауматизираше Израел и заврши со резолуција на ОН за разоружување на „терористичката милиција“ и задржување на нејзините сили подалеку од границата. (Запомнете, Хезболах се смета за терористичка организација од многу земји, вклучително и Србија), пренесува Нова.рс.

Резолуцијата на ОН не го стори ниту едното ниту другото.

„Наместо тоа, комбинацијата на меѓународни желби и самоволието на покровители на Хезболах во Техеран нè доведе до местото каде што сме сега – на работ на конфликт кој може да биде многу поголем од конфликтот во Газа. Може ли да се избегне сеопфатна војна? Тешко е да се каже. Може ли лекциите од 2006 година да доведат до подобар исход овој пат? Тоа е важно прашање“, вели Стивенс.

Прва лекција

„Тактичката брилијантност не е замена за здрава стратегија. Во 2006 година, израелските воздухопловни сили, кои работат на одлично разузнавање, успеаја да уништат многу од ракетите со подолг дострел на Хезболах – често скриени во домовите – до втората ноќ од војната. Нападите сигурно помогнаа да се спасат десетици, ако не и стотици израелски животи.

Но, Израел немаше идеја како да се бори со војната после тоа, освен преку бомбардирање чија жестокост создаде акутен дипломатски притисок да се стави крај на војната, заедно со задоцнетиот израелски копнеен упад што Хезболах не успеа. Дали Израел има подобар план денес?“, вели Стивенс.

Втора лекција

„Хезболах не е главниот непријател на Израел. Тоа е Иран. Или, да позајмиме метафора од поранешниот израелски премиер Нафтали Бенет, Техеран е глава на октоподот, а Хезболах – како Хамас во Газа или Хутите во Јемен – е само едно од неговите пипала. Со влегувањето во војна со Хезболах, Израел ризикува да се исцрпи себеси во споредна битка.

Ова не значи дека Израел може да си дозволи да го игнорира Хезболах; неговиот арсенал од 120.000 до 200.000 проектили и ракети претставува огромна и директна закана за домашниот фронт на Израел. Но, единствениот начин на кој Израел ја обнови својата одвраќање е со наметнување трошоци директно на господарите на Хезболах. „Техеран, а не Бејрут, е вистинскиот центар на гравитација во оваа борба, пишува Њујорк Тајмс.

Третата лекција

„Не правете непријатели на либанскиот народ. Освен во неговите шиитски упоришта, Хезболах е непопуларен кај повеќето Либанци, покажуваат анкетите. Со добра причина: групата ја киднапираше нивната земја, ги уби нивните најомилени лидери, претвори голем дел од земјата во цел и ги посвети своите ресурси на изградба на огромна воена инфраструктура дури и кога економијата на нацијата пропадна“, се додава во анализата.

Израел не може да се надева дека Либан ќе се претвори во каков било сојузник – таа фантазија почина со атентатот на Башир Гемајел во 1982 година, кој беше поддржан од Сирија. Но, не треба да ја повтори грешката од 2006 година во обидот да создаде одвраќање преку демонстрации на брутална сила. Видот на таргетирани напади што ги демонстрираа минатонеделните пејџери се многу поефикасни во бришењето на аурата на непобедливост на Хезболах“.

Четврта лекција

„Држете ги ОН подалеку. Теоретски, резолуцијата 1701 на Советот за безбедност, која стави крај на војната во 2006 година, ги овласти мировниците на ОН да го спречат Хезболах да распореди сили во близина на границата со Израел. Во реалноста, мировниците на ОН не направија ништо од тој вид.

Ако САД или Европејците сакаат да создадат тампон зона меѓу Израел и Хезболах, тие треба да распоредат свои војници под знамето на НАТО или можеби да ги поканат арапските држави да испратат сили. Во спротивно, повторното воспоставување на безбедносната зона под израелска контрола во јужен Либан, која постоеше од 1985 до 2000 година, може, со сите долгорочни проблеми што ги претставува, да биде најмалку лоша алтернатива“.

Петта лекција

„Вистинската улога на САД во кризата не е да бараат дипломатско решение, туку да му помогнат на Израел да победи. До нападите на Ал Каеда на 11 септември 2001 година, ниту една терористичка група не убила повеќе Американци од Хезболах. Минатонеделниот израелски напад во Бејрут, во кој беше убиен командантот на Хезболах, Ибрахим Акил, се одмазди за нападите во 1983 година врз американската амбасада и касарната на маринците таму, во кои загинаа 258 Американци. Хезболах подоцна продолжи да убива и изгладнува невиден број Сиријци помагајќи му на Башар ал Асад во крвавиот задушување на сопствениот народ.

Тие злосторства не треба ниту да се заборават ниту да се простат. Ниту, пак, не може да биде во интерес на Западот терористичката група со зголемени врски со Кремљ да одржува ефективна контрола врз медитеранската нација додека таа го тероризира нејзиното соседство. Надвор од интересот на Израел за безбедни граници против оската на отпорот на Техеран, постои американски интерес за проверка на ширењето на она што јас го нарекувам Оска на репресија, поширока група која ги вклучува Иран, Кина, Русија и Северна Кореја“.

Шеста лекција

„Примамливо е да се гледаат различните битки на Израел како регионални работи, далеку од централните грижи на Америка. Сега сме во почетните фази на уште еден натпревар помеѓу слободниот и неслободниот свет. Тоа е конфликт што се протега од границата на Норвешка со Русија до борбата на иранскиот народ против сопствената влада до плиткото на Јужното Кинеско Море. Веројатно ќе трае со децении. Во таа борба Израел е на наша страна, а Хезболах на другата страна. Што и да се случи во деновите и неделите што следат, не можеме да се преправаме дека сме неутрални меѓу нив“, заклучува Стивенс.