Северозападно од градот Гевгелија, на околу 600 метри надморска височина, во подножјето на Кожуф Планина, се наоѓа селото Серменин. Она што е особено интересно за ова село, е што во 19 век било надалеку познато како туристичка дестинација.

Некогашниот пазарен центар во Серменин, каде што се продавала и разменувала стока за широка потрошувачка, важел за место каде што се среќавале многу трговци од Гевгелиската каза и поширокиот регион. Оттаму и етимологијата на името на селото, кое произлегува од турскиот збор „сермелии“ – стока. Своевремено, во селото имало три училишта (српско, бугарско-егзархиско и грчко-фанариотско).

„Воздушна бања“

Покрај трговијата, низ историјата селото Серменин било нашироко познато по својата добра клима и карактеризирано како „воздушна бања“. Привлекувало многу посетители бидејќи важело за погодно место за лица со респираторни и белодробни здравствени проблеми, кои доаѓале претежно во топлите летни денови.

На почетокот на 20 век, кога регионот бил погоден од Балканските војни, кои продолжиле со Првата светска војна и воената линија позната како Солунски (или Балкански) фронт, биле направени огромни штети, кои резултирале со загуби на стопанството и земјоделството, а со тоа и трговијата и туризмот. Меѓу другото, по завршувањето на Втората светска војна, селото Серменин станува локација од која излегле првите македонски учители од Гевгелискиот регион.

Во селото Серменин поминува реката Белица, а ќе воочите и многу симпатични, стари дрвја од семејството ореви. Покрај живописна природа, во селото се наоѓа црквата „Свети Ѓеорѓиј“, која датира од далечната 1834 година. Досега била двапати обновена, еднаш кон крајот на 19 век од градителот Андон Китанов, а потоа во 1940 година. Единаесет години подоцна, црквата добива нов фрескоживопис од гевгелискиот сликар Ѓорѓи Хаџи-Николов. „Свети Ѓеорѓиј“ поседува вредни фрески и икони и важи за една од најсочуваните цркви во регионот.

Животот во селото згаснал во осумдесеттите години од минатиот век, а во 1994 година населението броело само 18 жители. Со изградбата на нови викендички и реконструирање на пропаднати објекти, претежно од потомци на серменинчани, животот полека почнал да се враќа во селото. Денес Серменин има околу стотина викендички и во летниот период е прилично посетено место.

Неизмерна среќа по макотрпната работа

Нашите денешни соговорници, Ратка и Венци, брачен пар од Гевгелија, летово направија неверојатен подвиг во Серменин. Со помош од нивните мајстори Тоше и Борче, овој гевгелиски пар успеал целосно да исчисти голема депонија, а потоа да ја урбанизира истата локација, која денес важи за вистински рај за уживање во убавините на водопадот Вера и околната природа.

„Во село Серменин се преселивме да живееме пред 9 месеци, од здравствени причини. Во меѓувреме, изградивме куќа. Во селото се слушаше водопад, но не можеше да се види. Од нашата куќа го делеше стрмна бездна во висина од 80 метри. Староседелците некогаш до него стигале низ реката, по непристапен терен.“

Ратка вели дека штом ја завршиле изградбата на куќата, кај нив се родила желба да го посетат водопадот во местото викано Попа. За жал, бездната била натрупана со отпадоци бидејќи локацијата се користела како депонија. Поривот, како што вели нашата соговорничка, е заради оставање траен белег за зачувување на убавината од природата.

„Имавме голема желба заедно со нашите деца да направиме пристапни, приодни скали низ бездната Попа до самиот водопад. Идејата ја прифатија и нашите мајстори Тоше и Борче, па така се почна и со реализација.“

На овој мал тим луѓе им требало цел месец да ја расчистат депонијата. Ратка се присеќава како пронашле амбалажи од производи што одамна не се во продажба.

Покрај расчистувањето, тие посветиле уште два месеци за да создадат неутрални пристапни скали, кои се дури 98 на број, како и мост до водопадот.

Откако ги комплетирале со ограда и осветлена патека, започнале со бојадисување и уредување на локацијата за рекреација. Сето ова, Ратка и Венци го направиле на свој финансиски трошок.

„Сега местото има сосем поинаква слика, уредено е со клупи и масички за одмор. Сепак, сè уште имаме за расчистување, бидејќи со сопругот сами го правиме тоа. Имаме уште за сработување за да го завршиме проектот во целост и да биде место со кое сите ќе се гордееме“, скромно раскажува Ратка за нивниот херојски чин.

Ја прашавме Ратка како се чувствуваат после сета макотрпна работа, а таа во ниту еден момент не се пожали, туку порача дека смета дека секој од нас треба да даде мал придонес за да се зачува и разубави природата.

„Ние сме среќни што вака малку ѝ придонесовме на природата, затоа што со изградбата на пристапот до водопадот ‘Вера’, сите ние, не само што ќе го посетуваме и ќе уживаме покрај него, туку и ќе ја чуваме природната убавина, грижејќи се за неа.“

Ратка порачува на сите посетители што планираат да го посетат водопадот „Вера“, да бидат особено внимателни кога ќе го поминуваат мостот.

„Го направивме мостот за да се вклопи со околината и да не се наруши самата екологија на околината и реката, затоа на него не треба да се задржуваат повеќе луѓе истовремено. Посетителите да бидат внимателни, да чуваат, да нè уништуваат за сите да уживаме во убавините на водопадот.“

Подвигот на Ратка и Венци е општествен пример вреден за раскажување и споделување со сите генерации, а за македонската јавност, Ратка порачува:

„Да ја чуваме и збогатуваме нашата околина! Да создаваме во неа, секој по нешто убаво и природно за да биде уште поубава. Самоиницијативно да пошумуваме, ќе им треба на нашите идни генерации! Да поставуваме дрвени клупи за одмор покрај реки или планинска патеки, ќе притреба на некој патник, а ние со создаденото ќе бидеме луѓе во вистинска смисла на зборот!“

Браво Ратка и Венци!