Убаво е чувството да си победник. Убаво е да чувствуваш дека нешто вредиш во светот, дека си успеал во нешто. Такво чувство им даде Дејан Георгиевски на граѓаните на Македонија со освоениот сребрен медал од Олимписките игри „Токио 2020“.

Во ова време-невреме во кое живееме, обременето со болести, несреќи, безбројни проблеми, за нас во оваа земја среброто од Токио донесе зрак на радост, доказ дека ете и ние вредиме, дека сме меѓу најдобрите во светот на некое поле. По повеќегодишна суша од значајни резултати на најценетиот спортски собир, Георгиевски за Македонија беше вистинско освежување, знак дека нешто добро може да нè снајде.

Нашиот сребрен олимписки медалист е теквондист, а овој спорт е речиси непознат во земјава. И покрај тоа, прифаќањето на ова до вчера речиси непознато момче како спортски херој во нашата јавност дојде молскавично. Неколку денови целата земја зборуваше за него, стана миленик на сите.

Дали понатаму спортот ќе го градиме по урнекот на неговиот успех или ќе го направиме само чудо за три дена, не зависи од него туку од нас како општество. Тренерот на Георгиевски, Дарко Костовски, најави дека среброто ќе биде темел за понатамошни поголеми остварувања. Да се надеваме дека тоа ќе се случи. Но, во крајна линија, дали тоа ќе биде така, зависи од сите нас, а можеби најмногу од институциите, кои во нашава средина, искрено, немаат баш добра репутација.

Ќе се издигнеме ли како општество навистина да го надградиме успехот? Освојување олимписки медал не е шега. Тоа нацијата ја става на светската мапа (не само спортска) и покажува колку вредите во очите на светот.

Колку вредат и колку значат олимписките игри и постигнатите резултати „под круговите“, тоа го видовме во Токио. Игрите, кои ако се размислува само низ финансиската и „здраворазумска“ призма, најпаметно ќе беше да се откажат, се одржаа и покрај сите напори и екстра трошоци што ги повлекоа. И се одржаа успешно, иако без публика на трибините. Видовме низа светски рекорди, ѕвезди и асови, спортски натпревари на највисоко ниво.

Не штедеа организаторите, потрошија дополнителни стотици милиони долари да ги одржат една година одложените Игри. А милионите можеа да ги „заштедат“ многу едноставно, со откажување на Игрите поради пандемијата. Дел од својата популарност жртвуваа и јапонските политичари за да го истуркаат овој настан, иако јавноста во Јапонија во добар дел се противеше.

Овие Игри ќе останат запаметени како веројатно најчудни досега, одржани во ненормални услови, но сепак успешни. Без публика на трибините, но како триумф на човековата волја да ѝ се спротивстави на стихијата, на болеста, да се вивне над околностите.