Нешто по полноќ на 21 август 1991 година, колона оклопни транспортери со војници од руската Втора гардиска моторно-стрелачка дивизија, позната како Таманска гарда, протатне низ централниот московски тунел каде што беше пречекана од демонстранти лути поради обидот за државен удар против советскиот лидер Михаил Горбачов, пишува Радио Слободна Европа во анализа на профилот на новиот руски командант во Украина.

Демонстрантите го забарикадираа патот со автобуси и возила за чистење улици, а во хаосот што следуваше загинаа тројца луѓе. На крај, колоната се повлече. Овој судир беше пресвртна точка во пучот, кој пропадна следниот ден. Човекот што ја командуваше единицата беше 24-годишниот капетан Сергеј Суровикин, млад офицер, кој беше накратко уапсен поради неговите наредби, но брзо беше ослободен.

Суровикин продолжи со долга кариера во руската војска, каде што постојано беше унапредуван, и доби репутација на нескриена бруталност во Чеченија и, не толку одамна, во Сирија. На 8 октомври, претседателот Владимир Путин го назначи високоодликуваниот Суровикин, кој сега има 56 години, за генерален командант во руската сѐ понеуспешна војна против Украина.

Два дена подоцна, Русија го истури својот најголем бараж на проектили и воздушни напади од почетокот на инвазијата во февруари, туркајќи ја војната во потенцијално уште посмртоносна нова фаза – на чело со Суровикин.

„За Украина, јас би бил многу загрижен поради апсолутно безмилосниот однос на Суровикин кон непријателот – и кон борците и кон цивилите – и неговиот ласерски фокус кон постигнување воен напредок без разлика на цената или ризикот“, рече Чарлс Листер, директор на програмата за Сирија во американскиот Институт за Блискиот Исток, кој ја следеше претходната команда на Суровикин со руските сили во Сирија.

„На крај, веројатно цивилите најмногу ќе страдаат, особено затоа што Украина изгледа фокусирана само на тоа да продолжи со својата ефикасна и херојска борба за својата територија“, напишал Листер по мејл.

„Неизвесно е дали тој може да ја промени основната динамика на војната, бидејќи Украина распоредува сè подобро обучени трупи и понапредно оружје“, напиша Марк Галеоти, долгогодишен експерт за руските безбедносни сили, во колумна за Спектатор.

„Сепак, од него веројатно ќе се очекува да се обиде, а тоа веројатно ќе значи многу повеќе сирени за воздушни напади во градовите низ Украина,“ додава тој.

Метеорски подем

Кариерата на Суровикин се протега наназад сѐ до некои од водечките воени училишта на Советскиот Сојуз; тој прво дипломирал на Академијата за обука на офицери во Омск во 1987 година. Според неговиот профил од 2005 година во весникот на Министерството за одбрана, Краснаја звезда, тој служел одредено време во Авганистан со советските специјални сили.

За време на хаосот во Москва во август 1991 година, воената кариера на Суровикин се забрзуваше. Тој веќе беше капетан и командант на баталјонот Таманска гарда, престижна команда за еден млад офицер.

Некои медиумски информации од тој период тврдат дека самиот Суровикин пукал во еден од демонстрантите, тврдење што никогаш не беше целосно потврдено. Сепак, тој неколку месеци заврши во озлогласениот московски затвор Матроскаја тишина, пред да биде ослободен во декември, наводно по наредба на рускиот претседател Борис Јелцин.

Тој, исто така, беше унапреден во мајор и се запиша на московската Воена академија Фрунзе, една од најпрестижните академии на Министерството за одбрана во земјата. Меѓутоа, додека беше таму, Суровикин беше предмет на кривична истрага за трговија со оружје и нелегална продажба на оружје.

На крај, московскиот воен суд го осуди Суровикин по три обвиненија, но му беше изречена само една година условна казна, одлука што предизвика бес кај некои во војската, особено поради тоа што унапредувањето на Суровикин продолжуваше неконтролирано.

Вестите за случајот, полесната казна и за внатрешното незадоволство протекоа во руските медиуми во 2012 година, како и неговите напори случајот да биде избришан од неговото воено досие. Во коментар за весникот Комсомолскаја правда во 2012 година Суровикин рече дека случајот бил затворен во 1995 година, тврдејќи дека бил ослободен и дека добил извинување.

„Секој има своја судбина“

По Воената академија Фрунзе, Суровикин беше испратен во Таџикистан, каде што брзо беше унапредуван додека служеше во 201-та механизирана пешадиска дивизија, најголемата руска единица во цела поранешна советска Централна Азија.

Неговиот напредок продолжи со обука на Академијата на Генералштабот во Москва, а потоа и со задача да командува со 34-та механизирана пешадиска дивизија на воениот округ Волга-Урал.

Во 2004 година, Суровикин беше под истрага за инцидент во кој еден од неговите главни подредени офицери изврши самоубиство. И тој случај нагло беше затворен, што предизвика негодување кај поединци во Министерството за одбрана.

„Офицерите на еден добар командант не се самоубиваат во канцеларија со службено оружје“, изјавил за Суровикин во 2017 година еден офицер што служел во Генералштабот.

И раководството на Суровикин беше под лупа откако тој ја презеде командата на 42-та гардиска механизирана дивизија во Чеченија во јуни 2004 година. Дотогаш, втората војна во отцепениот регион на Северен Кавказ веќе се претвори од борбени операции во „антитерористичка операција“, како што ја опиша Кремљ.