Во исчекување на монографијата Готра, разговаравме со Горан Трајкоски, македонска музичка легенда, некогашен член на „Падот на Византија“, „Анастасија“, „Мизар“… и еден од најважните музичари на регионалната сцена.

Во годината во која славиме 30 години од филмот „Пред дождот“ на Милчо Манчевски, а се сеќаваме каква музика создаде групата „Анастасија“ за ова ремек-дело, Горан Трајкоски, еден од тројцата еднакви во споменатиов состав, ја добива првата книга што го третира неговиот лик и дело. Од перото на музичкиот архивар Тошо Филиповски, деновиве светлината на денот ја здогледува монографијата „Готра“, што беше појдовна точка за овој разговор.

– Се чувствувам незгодно. Имам 61 година, а многу децении претходно, уште кога бев дете, читав многу вакви книги што им беа посветени на луѓе што не се меѓу живите. Потсвесно ја прифатив таа традиција дека вакви книги се пишуваат за луѓе што се веќе мртви. Освен што ми е незгодно, малку и се плашам, затоа што не знам како таа книга ќе влијае врз еден жив човек, барем јас така мислам, дека сум жив… – вели Трајкоски.

За книгата „Готра“ вели дека немал во потполност увид во тоа каква ќе биде. Неколку информации и фотографии. Останатото е оставено на авторот. Кога Филиповски се јави со идејата за оваа книга, Горан Трајкоски минуваше низ тежок животен период, болеста на сопругата, укажувајќи му ја довербата на Филиповски да продолжи како што мисли дека треба.
Една од убавите работи што ја одбележуваме годинава е 30 години од филмот „Пред дождот“, дебитантско дело на Милчо Манчевски и музичко ремек-дело на Горан Трајкоски, Зоран Спасовски и Златко Ориѓански, обединети под името „Анастасија“…

– Кога ја работевме музиката како „Анастасија“, јас имав 30 години, а сега имам двојно повеќе. Искуството си го прави своето. Тоа е една епизода во мојот живот, која многу ми значеше во понатамошната кариера, а самото спомнување на тоа, за одредени, поинформирани кругови, беше добра препорака. Но, сето тоа мораше да се потврди и да се оправда – истакнува Готра.

Да може нешто да смени, вели дека би направил поинаку некои работи врзани за музиката во филмот, бидејќи тоа е во човековото битие, да биде подобар. А и искуството не е безначајно…

Од четирите објави на „Анастасија“ – „На реках Вавилонских“, „Пред дождот“, „Мелоургија“, во која најмногу се наоѓа мојот соговорник?

– Не можам да кажам. Од сите тие албуми има нешто што ми значи многу. Во сите има нешто што го сакам. Тие се мои деца… – смета Горан.

Истото е и со времето на „Падот на Византија“. И по четири децении, „Сепак, истата состојба“…

– Мојот впечаток е ваков. Од изминатово време сум заклучил дека на сè му треба период малку да отстои, барем десет години, за луѓето да го утврдат, да го засакаат, да го разберат. Така беше и со „Падот на Византија“, мојот прв излез во јавноста, во полето на музиката. Значењето на „Падот на Византија“ дојде барем десетина години подоцна. И како што минува времето, останува. Ниту еден проект што сум го работел немал поширока прифатеност во јавноста, освен „Пред дождот“ кој едреше на успехот на критиката што доаѓаше од страна. Сопственото мислење е потешко и пострашно да се изрази. Многу е подобро да го направи тоа некој друг… – смета соговорникот.

Пред крајот на разговорот зборувавме и за тоа дали „Анастасија“ е дефинитивно готова приказна.

– „Анастасија“ не работи од почетокот на овој век, значи дека е завршена приказна. Сметам дека собирањето би било распродажба на сентиментот, на носталгијата, а не реална потреба за такво нешто. Јас не чувствувам потреба да се изразувам повторно ви тие рамки. Имам доволно работа и доволно простор каде што можам да ги изразам свои музички и воопшто творечки пориви, па не чувствувам потреба да го правам тоа – директен е Трајкоски.

Неодамна им се врати на концертите, по исклучително тежок период во животот, болеста на сопругата и нејзиното заминување од овој свет. Музиката и работата не ги лекуваат раните, но помагаат да продолжиме. Какви се плановите за во иднина?

– Ја обновив соработката со мојот пријател Александар Вељанов. Неодамна се вратив од Германија, по една кратка и успешна турнеја. Соработката продолжува со нов албум и концертирање. Продолжува соработката со Бале од новосадската „Луна“, а тука се и барем два нацрти за мојот соло-албум. Би сакал да објавам јубилејно издание, по повод мојата 100-та музика за театарска претстава, што ќе се случи до крајот на 2025 година, или почетокот на 2026 година. Има време, но сакам да биде сè спремно. Тоа ќе биде соработка со режисерот Дејан Пројковски, со кого веќе работиме во Пловдив, Нови Сад… Продолжуваме, па ќе видиме до каде ќе можеме… – ни кажа на крајот на разговорот Горан Трајкоски.