Никола Перевски – Пере е основач и фронтмен на една од најпопуларните и најуспешни македонски групи „Нокаут“, која веќе 27 години активно функционира на македонската музичка сцена. „Нокаут“ е веројатно еден од ретките бендови чии безвременски хитови ги пеат и оние кои биле деца кога почнале да свират, а и децата кои сега првпат ги запознаваат. Со Пере во „Слободен печат“ зборувавме за досегашното искуство и сите предизвици и придобивки од музиката.

– Официјално се појавивме 97-ма година на „Макфест“ , што беше некаков двигател во тоа време, па би требало и денес да го има тој сјај. Скоро 30 години поминаа како 30 секунди или 30 минути, а за 30 минути можам да раскажам доста работи, односно анегдоти што се случувале за време на тие 30 години. Во суштина, сме биле во некаков континуитет кој не е застанат, а тоа веројатно се должи на љубовта кон музиката, љубов кон песните, кон тоа што го создаваме. Сме создале навистина добри дела, не песни, туку дела, тоа го чувствуваме кога ќе застанеме на сцената, каде што го гледаме фидбекот од самата публика и тоа од генерација која има 14-15 години и ги пеат песните, што навистина ни дава еден дополнителен мотив за понатамошна работа – вели Пере за почетоците на „Нокаут“ и нивниот успех до денес.

Зборувавме и за убавите времења, за златните времиња на „Нокаут“, а Пере вели дека е тешко да се одвојат, бидејќи за нив секој период бил убав и сите спомени ги чуваат како посебни и неповторливи.

– Мислам дека златните времења допрва доаѓат за „Нокаут“, а тоа што сме го поминале како убави моменти и со првата и со втората постава на бендот, веројатно ќе остане во нашите кулоари, врежано во нашите глави. Она што треба да го знае јавноста е дека сме создавале добри дела, дека луѓето поминувале со нас убави моменти на концерти. Инаку убави моменти имало многу, кога го снимавме првиот албум, па и вториот во Белград, Загреб, сите тие излегувања, снимања со различни профили на музичари, на луѓе. Прекрасни моменти, поради кои настојуваме и понатаму да твориме, да работиме и да го даваме максимумот од нас во однос на креацијата и музиката што ја создаваме – вели Пере.

Пере има четири ќерки и е посветен татко на секоја од нив. Една од четирите, најстарата, Миа, уште од мала тргна по неговите стапки и веќе активно се занимава со музика. Сме ја гледале и слушале како придружен вокал на концертите на „Нокаут“, а сега има и своја авторска музика.

– Јас како родител никогаш намерно не сум пласирал информација на моите ќерки за тоа што правам, или со што треба тие да се занимаваат. Оставам сето тоа по една природна селекција да си дојде во нормална амплитуда, да влезе во животот, затоа што амплитудите знаат да варираат. Меѓутоа, Миа е таа што си го одбра тој пат и навистина сум среќен поради тоа, затоа што гледам дека темелно, целосно е посветена. Патот нејзин е во нејзината глава, во нејзиното срце и душа, и таа си го следи тоа. Јас сум среќен, како што кажав, поради фактот дека навлегува темелно, како професионално изучување инструменти, музичко образование, па сега дипломира за музичка продукција, што ме радува многу. Веројатно крушата под круша паѓа и генот се префрлил. Ѝ значи да ѝ кажам мое мислење, многу ѝ значи, но јас го почитувам тоа што си има и свое мислење за она што го правиме заеднички, дали снимаме, компонираме. Иако не сум компонирал заедно со неа, обично таа доаѓа кај мене, па композицијата тука може да се доработи или да се досреди, сепак главните моменти таа сама ги запазува. Затоа мислам дека родителот треба да го остави своето дете, слободно да се изразува и секој да си го најде местото под ова небо – вели Пере.