Голема победа беше наречена ослободителната пресуда за велешанката Павлинка Пале Иловска, која со убод со нож го усмрти својот невенчан партнер Александар Ристовски. Судот оцени дека станува збор за самоодбрана, откако утврдил дека покојниот полицаец навистина ја давел во критичниот миг, а обвинетата Пале била во животозагрозувачка состојба.

Повеќегодишното семејно насилство ескалирало до несакани последици, иако било пријавено неколкупати во велешката полиција. Ристовски, кој претходно веќе бил осуден условно за две дела, им бил познат и на колегите во СВР Велес, и на локалните обвинители и судии. Според информациите во медиумите, во 2010 година, возејќи со голема брзина, повредил шестмина пешаци на тротоар, за што добил само условна казна. Во 2016 година, пак, ја нападнал Паула Иловска, сестрата на Пале, заканувајќи ѝ се дека ќе ѝ го скрши вратот ако не ѝ ја препише на Пале половината од куќата што сестрите близначки ја добиле во наследство. И за ова дело Ристовски бил осуден условно. По вторпат во рок од шест години што е реткост во судската практика.

Насилниците често своите жртви ги бараат во дисфункционални семејства. Таткото на двете сестри бил алкохоличар, а мајка им била болна жена. Вујкото, кој ја презел грижата за сестрите, не успеал докрај да ги заштити. Прашање е и колку реално можеле да бидат заштитени против полицаец кој за своите кривични дела добивал само полесни казни, а се вмешал во животите на двете сестри уште додела биле малолетни. Пале и денес, по ослободувањето, се чувствува несигурно затоа што добила закана за одмазда од полицаец, колега на Ристовски. Во меѓувреме, нејзиниот дом бил опљачкан додека била во притвор, факт што зборува сам за себе.

Пале беше во куќен притвор што ѝ го одреди обвинителството, но со години траел „семејниот притвор“ со невенчаниот партнер пред очите на институциите. Хелсиншкиот комитет, кој го следеше судењето, бара одговорност од полициските службеници од Велес, кои со непостапувањето по нејзините пријави за насилство, грубо ги прекршиле овластувањата. Евентуалното игнорирање на уште една закана од полицаец против Пале само ќе ја потврди перцепцијата во јавноста за неказнивоста на униформираните лица. Се разбира дека сите не се насилници и криминалци, но токму поради тој нарушен углед и заради враќање на довербата, велешките обвинителство и полиција треба да расчистат дали такви закани постоеле или не.

Што се однесува до Ристовски, тешко е во овој случај да се пристапи од аголот „за покојникот сè најдобро“. Претходно изречените мерки не му помогнаа, напротив. Ни нему, ни на тие околу него. Не ја поштедија ниту Пале од ќотек, а сега и од доживотните трауми. Мораше ли трагично да заврши и полицаецот? Дали и тој е жртва на системот? Да беше во затвор наместо на слобода, Ристовски ќе имаше шанса за ресоцијализација. Престојот во ќелија можеби ќе сменеше нешто во неговото однесување за да отпочне нов начин на живот откако ќе излезе.

Зад убиството во миг на Пале е собрана „вечноста“ на нереагирање и погрешни одлуки на надлежните. Рацете што ја давеа Пале не беа само тие на алкохолизираниот насилник, туку и на сите што дозволија неговото малтретирање да ескалира. Судиите што го осудија на условни казни, социјалните службеници пред чии очи се случуваше семејно насилство, обвинителството што не реагирало по допрен глас, полицајци што не се обидоа да помогнат (и на девојката, и на колегата), уплашените соседи, роднини, пријатели…

Не, не е ова победа. Ова е голем пораз на нашето општество во целина.