Младиот Калеб Мванги бил толку жестоко претепан во своето училиште во Кенија откако земал дополнителна храна за време на појадокот што бил ставен во индуцирана кома и поминал 11 дена во единицата за интензивна нега.

„Кога стигнав таму, тој не можеше да го напушти креветот. Не можеше да зборува“, изјави неговиот татко Фред Мванги за Би-Би-Си.

Ова се случило пред речиси две години кога Калеб имал 13 години. Седејќи меѓу мајка му и татко му на софата во нивниот дом во Момбаса, град на брегот на Кенија, тој вели дека има тенденција да губи свест од време на време. Тинејџерот е исполнет со бес што понекогаш го тера да удри во ѕид. Ефектите, вели тој, се од траумата предизвикана од искуството блиску до смртта. Тој вели дека раните биле толку длабоки што хирургот морал да отстрани големи парчиња кожа од неговите бутови за да ги користи како кожни графтови.

Телесното казнување во училиштата има долга историја во Кенија, кое датира од ерата кога мисионерите и колонизаторите се потпирале на него за да го потврдат својот авторитет. Во 2001 година, кениската влада ја забрани оваа практика во училиштата, но било потешко да се сменат ставовите на луѓето.

Бројките од последниот извештај за насилството врз децата, национално истражување во 2019 година, откри дека повеќе од половина од 18 до 24-годишниците во Кенија се согласиле дека е неопходно наставниците да користат физичко казнување. Би-Би-Си Африка откри загрижувачки пораст на бројот на пријавени тешки случаи.

Калеб вели дека во неговиот случај тоа е Ненси Гачева, директорка на образовниот центар Гремон – училиште во градот Бамбури во близина на Момбаса – која прво го претепала, а потоа им наредила на другите ученици да продолжат со казната. Гачева го негира ова и вели дека не била во училиштето кога тоа се случило.

„Бев толку гладен, зедов пет чапати и ги изедов со чај“, вели Кејлеб.

Гачева и постар студент, Ид Салим, биле уапсени и обвинети за напад и нанесување тешки телесни повреди. Салим бил осуден на четири години затвор минатата година и, во спогодба за признавање вина, тој сведочел против Гачева на суд. Случајот против неа продолжува.

Иако случајот на Калеб е ужасен, тој е далеку од единствен. Вработен во Комисијата за услуги на наставници (ТСЦ), независна организација која управува со сите аспекти на наставничката професија во Кенија, зборуваше за Би-Би-Си Афркиа под услов да остане анонимен. Тие рекоа дека во последните три години, извештаите за најтешките тепања во училиштата се зголемени за повеќе од четири пати од седум на 29. Повеќето инциденти никогаш не се пријавени.

„Тоа станува криза и чувствуваме дека сега излегува од контрола. Случаи на повредени и осакатени деца. Некои од овие случаи резултираа со многу тешки последици, дури и смрт“, велат тие.

Изворот рече дека случаите на тепање во училиштата пријавени во ТСЦ на ниво на округот често никогаш не одат понатаму, додавајќи дека инцидентите биле „убивани“ и „никогаш не ја гледаат светлината на денот“.

Помислата дека еден ученик може да умре од рацете на професионалците во образованието кои би требало да го заштитат е незамислива за повеќето луѓе, но во последните пет години во медиумите се објавени повеќе од 20 смртни случаи поврзани со тепање во училиштата.

Се верува дека петнаесетгодишната Еби Ноел Семјуелс е една од нив. Еби била ученичка во средното училиште Гатанга CCM во округот Муранга, околу 60 километри северо-источно од главниот град Најроби. На 9 март 2019 година нејзината мајка, Марта Ванџиро Самуелс, била повикана од училиштето да каже дека нејзината ќерка е во болница. Кога пристигнала таму, Еби веќе била мртва. Од училиштето велат дека таа умрела во сон, но очевидци велат дека била претепана од заменик директорот поради начинот на кој ја носела косата.

„Извештајот од обдукцијата откри дека имала тешка повреда на главата. Така, некој ја удрил за да ѝ нанесе таква повреда, што доведе до нејзината смрт“, рече Семјуелс.

Таа водела кампања четири години за да се истражи смртта на нејзината ќерка. Минатиот јануари, Елизабет Ваириму Гатиму, поранешна заменик-директорка на училиштето на Еби, била уапсена за убиството. Таа ги негира обвиненијата против неа.

„Ќе направам се што треба да направам додека сум жива за да се осигурам дека правдата ќе биде задоволена за моето дете. Си реков: „Нема да молчам. Нема да молчам. Нема да се откажам од борбата“. Можеби денот кога се откажувам е денот кога ќе спијам како ќерка ми. Но, се додека дишам, нема да се откажам“, рече Самуелс, која сè уште чека да го слушне исходот од случајот.

Една организација која се залага за промена е Бикон Тичерс Африка. Лансирана во Кенија пред четири години од невладината група План Интернационал, заедно со ТСЦ, нејзината цел е да им даде можност на наставниците да ги заштитат децата во училиштата и нивните заедници. Сега има мрежа од 50.000 наставници низ 47 земји во Африка.

Роберт Омва е еден од 3.000 учители на Бикон во Кенија. Освен што ги едуцира децата за нивните права, тој одржува и работилници за обука на наставниците како да спроведуваат дисциплина без да користат физичко казнување.

„Првично бев скептичен во врска со тоа. Мислев дека ова е западна идеологија, африканско дете треба да се претепа. Но, кога го пробав, почувствував олеснување како учител. Се чувствував полесен. Чувствував дека децата повеќе гравитираат кон мене” вели тој.

Назад во Момбаса, Калеб и неговото семејство чекаат да ја слушнат судбината на директорот на неговото училиште. Гачева се изјасни дека не е виновна. На 15-годишното момче сè уште му е тешко да обработи што му се случило. „За да добијам правда, сакам оваа жена да биде затворена“, вели тој.