Иако се чини како обид на производителите да заработат повеќе пари, експерти потврдуваат дека рокот на траење втиснат на шишињата на вода за пиење треба да се почитува, бидејќи водата може да изветрее, па дури и да се контаминира, ако прекумерно биде затворена во шише.

Додека некои прехранбени производи имаат рок на траење зашто им се губи вкусот и мирисот, кај водата важи спротивното. Сигурни знаци дека таа не е безбедна за користење е ако течноста добие боја, мирис или вкус, дури и ако тоа се случи пред да измине рокот втиснат на пакувањето.

Рокот на траење зависи од производителот, односно од сите фактори низ кои поминува водата – од изворот, преку процесот на полнење, а најмногу од квалитетот на шишињата и затките. Некои изворски води, како јапонската „Фиџи“, пакувана во стаклени шишиња, може да имаат рок на траење од две години, а други, во многу поевтино пакување, може да издржат во магацини и во продавниците не повеќе од два месеца.

Рокот на траење зависи и од пазарните традиции и регулативите. Во Америка, на пример, апсолутно легално е да се продава вода во шишиња на која ѝ изминал рокот на траење. Федералната Администрација за лекови и храна уште од 2022 година наведува дека „водата е трајна ако се чува во правилни услови“. Но, нема никакви гаранции дека шишињата со изминат рок изложени во продавниците биле чувани „во правилни услови“.

– Микропластика што се рони од шишињата може да ѝ дадат на водата вкус на лек, на хлор или на озон – наведува прехранбениот хемичар Брајак Кок Ле. Тој укажува дека водата помалку или повеќе ја разградува секоја амбалажа, само со директниот контакт. Некои хемикалии што се раствораат може да бидат опасни за здравјето, како на пример антимонот, кој ги загрозува желудникот и цревата, или фталатите, кои се закана за ендокрините жлезди. Стаклото е побезбедно од пластиката, зашто испушта помалку антимон и фталати. Пластичните шишиња главно се изработени од полиетилен терафталат (ПЕТ), кој содржи најмногу опасни материи, но не и во концентрација да предизвика какви било проблеми за здравјето. Проблемот се јавува ако водата остане предолго запечатена во нив или ако шишињата се изложени на сончева светлина или до отровни производи, како бои или средства за чистење. Ниту едно шише не е апсолутно херметички затворено и со време до водата може да се пробијат испарувања со опасен хемиски состав.

Температурата исто така е важен фактор. Испитувања покажале дека ПЕТ најмногу испушта фталати на температури над 30 Целзиусови степени, а на 60 степени може да се разгради антимон во количества што би го загрозиле здравјето. Затоа не се препорачува консумирање вода од шишиња што со денови биле оставени во автомобил изложен на сонце.

Многу поретко водата во шишиња може да биде загадена и од микроорганизми што се пробиле главно во процесот на полнење, ако условите не ги задоволувале хигиенските стандарди. Во април 2016 година во Шпанија беа повлечени шишиња вода што содржеле норовирус откако повеќе од 4.000 луѓе се пожалиле на повраќање и треска. Не се исклучува сосема ни опасноста во водата при пакувањето да се пробие и незначително количество вируси, бактерии, габи или мувла, кои може да се развијат ако водата биде чувана на топло.

Покрај следењето на рокот на траење, главната контрола ја прават очите, носот и јазикот – ако водата е матна, ако мириса или ако има каков било вкус, подобро е да не се пие.