Издавачката куќа „Просветно дело“ неодамна ја објави најновата книга за деца „Ние по тротоари, по булевари…“ од писателот Васил Мукаетов, кој со своите, речиси, 80 години со огромна посветеност и силна страст пишува песни за најмладите читатели.

Писателот на литература за деца Васил Мукаетов со своите читатели другарува уште од 60-тите години на минатиот век преку страниците на списанијата „Другарче“, „Колибри“, „Развигор“, а застапен е и во повеќе учебници по македонски јазик и литература за основното образование. Член е на Друштвото на писателите на Македонија, во 2017 година ја доби наградата за најдобра книга за деца „Ванчо Николески“ на ДПМ за стихозбирката „Скокни прескокни“, а „Ние по тротоари, по булевари…“ е негова 17-та книга за деца.

Авторот вели дека меѓу кориците на новата книга се случува детството, тука, дома, во училиштето, во соседството. Целта на книгата е да се привлече вниманието на сите возрасти, со духовитоста и едноставноста на мислата, топлините на зборот и хуморот во пораките. Инспирацијата за пишување авторот ја наоѓа во детското секојдневие меѓу другарите, во градот.

– На прво место тука се децата и нашето време, современиот амбиент и вообичаените дилеми, радости и обврски. Едноставно, сиот заеднички труд на учениците, наставниците, родителите, ние што се придружуваме со стиховите е да го освоиме заеднички и да го разбереме светот што нè опкружува со основна насока – да имаме генерации што со своето знаење, етика, трудољубивост, ќе ги надминат (и ги надминуваат) претходните и ќе ги усвојуваат вредностите на своите современици од светот. Децата имаат меѓународно усвоени Детски права, право на безгрижно детство. Да ги заштитиме од поедините агресивни влијанија на актуелните политизирања и поделби, како и агресивноста во цртаните продукции. Да им ја приближиме вистината на децата и што порано да ги подготвиме за реалниот живот со неговите предизвици. Имаме амбиент кој постојано се менува – мобилната телефонија, џојстиците, хаверборди, компјутерска технологија и комуникација. Модерната технологија го апсорбира најголемиот дел од времето. Меѓутоа книгата е вечна, опстојува повеќе од 2500-тини години, незаменлива и ќе остане. Како трајна основа за постојаното образование и културниот дигнитет. Литературата е тука, да помогне да се прошират видиците, вели Мукаетов.

Тој додава дека се обидува да внесе леснина и ведрина. Духовитоста да ги разонодува децата, а суптилноста на нештата да биде посочна со блага добронамерна иронија. Ако се јави насмевка – тоа значи дека успеал во својата намера.

Книгата има повеќе циклуси што се нанижани во хармонична целина: „Не се може без другарување, без насмевки, без изненадување!“, „Со сите па и дома, сѐ е можно, само сложно“, „Чуда на сите страни, светот го откриваме сами“, „Се спортува, спортовите летни и зимски, ние спортуваме тимски“. Има и интерактивен циклус: „Да се одмориме, еве што ќе сториме, заедно стихуваме, одгатнуваме“, песни – гатанки што децата ги завршуваат со своите одговори.

Низ песните и стиховите има другарувања, разјаснувања, прашувања: „Ова време ли е, дете од селфи не може да се скрие. Точно ли е – почитувај, ќе те почитуваат. Што да правите да се справите со џојсевите, нинтендото, хавербордите, незакрпената мода. Од каде Итар Пејо и Силјан Штркот во театар за деца. Кој е кул, а кој ин. И маскенбал изведуваш и треба да преведуваш – халовин“.

Книгата е напишана со цел стиховите да бидат одмор помеѓу две лекции и две писмени работи, а учењето и образованието од обврски да се претворат во забава, бидејќи Цепенков запишал: „Дете поеќе да милуаш со срце, од што со лице“.

Рецензентот Мишо Китановски, писател, публицист и издавач, нагласува: „Едноставно, овој македонски поет за деца се осмели, и со содржината на книгата ја прошири границата на поетските теми, суверено и доминантно внесувајќи го семејството како дел од севкупната психологија на постоењето на сите нас и на децата, притоа откривајќи нови поетски простори и елементи“. Книгата за деца „Ние по тротоари, по булевари…“ од Васил Мукаетов е модерно технички уредена и одлично илустрирана од Натали Николовска.

(Текстот е објавен во „Културен печат“ број 21, во печатеното издание на „Слободен печат“ на 7-8 март 2020 година)