Бабуните или павијаните се сметаат за многу интелигентни животни приврзани со луѓето кои брзо учат и имаат способност да го имитираат она што го гледаат. Таков бил случајот и со Џеки.

На почетокот на 20 век, Џеки го пронашол човек по име Алберт Мар како талка на неговата фарма во близина на денешна Преторија во Јужноафриканската Република. Младенчето изгледало изгубено. Човекот претпоставил дека ловците ги убиле неговите родители, па решил да го однесе дома.

Во следните години Џеки и Алберт станале неразделни. Животот им бил мирен и вообичаен до 1914 година и избувнувањето на Првата светска војна.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by History Photographed (@historyphotographed)

Откако јужноафриканската армија им се придружила на сојузниците, Алберт бил мобилизиран во третиот пешадиски полк. Не сакајќи да го остави својот пријател, прашал дали Џеки може да оди со него во војна.

На општо изненадување, претпоставените рекле – да.

Откако пристигнал во одредот, Џеки бил третиран како и секој друг војник. Добил униформа, капа, платежна книшка и прибор за јадење.

Дури и се однесувал како и сите други војници. Кога ќе видел надреден офицер како минува, ќе станел, ќе се исправел и ќе поздравел. Им палел цигари за своите колеги, а заедно со Алберт извршувал и стражарски должности, работа во која се истакнувал поради засиленото сетило за мирис и слух.

Поради неговата посветеност на војската, тој станал официјална маскота на 3. јужноафрикански пешадиски полк. Иако денес овој чин за многумина е несфатлив, па дури и суров, во воената историја од тој период имало многу полкови кои имале животни како маскоти.

Џеки не се одвојувал од Алберт. Велат дека во 1916 година за време на борбите во Египет му го спасил животот. Кога Алберт бил ранет Џеки останал со него и ја лижел неговата рана додека не пристигнале медицинските лица. Откако момчето закрепнало, тој и павијанот повторно се вратиле во нивниот одред.

Уште две и пол години павијанот и неговиот сопственик поминале во одредот во воени услови. Благодарение на неговиот истенчен слух и вид, мајмунот можел да ги предупреди војниците за движењето на непријателот и бил многу успешен во тоа.

Џеки бил ранет во ров во Франција

За време на престрелка, имитирајќи ја акцијата на војниците околу него, мајмунот е забележан како гради камен ѕид за да се заштити. Во таа прилика тој бил погоден од парче шрапнел во десната нога.

Лекарите на полкот го однеле во теренската болница и се обиделе да му ја спасат ногата, но за жал таа морала да биде ампутирана. Поради непознатото дејство на хлороформот врз павијаните, лекарите не биле сигурни дали мајмунот ќе се разбуди. Меѓутоа, за неколку недели Џеки целосно се опоравил.

За неговите заслуги, Џеки бил награден со Медал за храброст и унапреден од војник во каплар.

Конечно, пред крајот на војната, Џеки бил отпуштен од војската. Дома се вратил со отпис, одликувања и воена пензија. По враќањето во Преторија ја предводел победничката воена парада на која бил прогласен за почесен граѓанин.

Извесно време тој и Алберт собирале средства за Црвениот крст. Во замена за донација, граѓаните можеле да се ракуваат со мајмунот или да го бакнат.

Како вистински пријател, Џеки се вратил на семејната фарма Мар со Алберт. До неговата смрт во 1921 година, тој го поминувал својот живот заедно со Алберт, кој пак доживеал длабока старост и починал во 1973 година.

До денес, Џеки останува единствениот павијан кој го добил чинот каплар, како и единствениот кој се борел во Првата светска војна, пренесува Аllthatsinteresting.com.