На крајниот север на Пакистан, во долината на планината Хунза, која се наоѓа во регионот Гилгит-Балтистан, има луѓе кои живеат до 120, 130 години. Некои од нив наводно го прославиле својот 145 роденден пред да го напуштат овој свет. Точниот број на години е тешко да се одреди бидејќи Хунзите немаат изводи од матичната книга на родените или докази за поддршка на нивната виталност.

Во останатиот дел од Пакистан очекуваниот животен век е 67 години, но на покривот на светот, во изолираната дивина на Хималаите, владеат сосема различни закони на животот и смртта. Истражувачите забележале дека жените можат да забременат многу доцна, во шеесеттите и подоцна, и се смета дека не заболуваат од рак. Научниците бараат објаснување во околината и храната.

Хунзите пијат вода од глечерите, одгледуваат сопствена храна, а со оглед на тоа што се отсечени од блиските градови, не јадат ништо преработено. Кајсиите често се на нивното мени, а за време на постот не јадат ништо друго освен свеж сок и јатки од ова супер-здраво овошје со денови или дури со месеци. Месото не е на нивното мени секој ден, доминираат житарките и зеленчукот. Практикуваат јога, вежби за дишење и медитација.

Нивното потекло е обвиткано во мистерија. Тие се понежни од сите соседни народи, а нивниот јазик (бурушаски) е посличен на баскискиот отколку на кој било друг што ги опкружува. Се шпекулира дека се потомци на војниците на Александар Македонски кои не можеле да го следат и решиле да останат на Хималаите.