Во денешно време, Џејн Менсфилд сигурно би била моќна инфлуенсерка – милијардерка на која ѝ би завидувале и самите жени од семејството Кардашијан. Ќе имаше милиони следбеници на социјалните мрежи, ќе глумеше во филмови и серии, веројатно ќе имаше сопствено реално шоу и линија на костими за капење. Со користење на сопствениот сексапил, ќе ги провоцираше и конзервативците и либералите, и ќе беше постојана топ-тема во секој респектабилен таблоид. Или, пак, ако преживееше, можеби ќе пишуваше книги за самопомош за самодовербата, сексуалноста и односите меѓу половите и ќе влијаеше врз холивудските ставови за жените. Во секој случај, таа беше жена далеку пред своето време, пишува „Јутарњи лист“.

За неколку дена ќе се навршат 58 години од нејзината прерана смрт, кога имала само 34 години.

Во доцните ноќни часови на 29 јуни 1967 година, Менсфилд патувала од ноќен клуб во Билокси, Мисисипи, каде настапила таа вечер, кон Њу Орлеанс, каде што имала закажано телевизиско интервју.

На воланот бил Роналд Харисон, вработен во клубот. На предното седиште со него седеле Менсфилд и нејзиниот адвокат и љубовник, Самуел Броуди. На задното седиште од луксузниот сив „Бјуик Електра 1966“ спиеле нејзините три деца – Мики Џуниор, Золтан и Мариска.

Возилото со голема брзина удрило во задниот дел на приколка од камион. Возрасните починале на самото место, а децата се извлекле со полесни повреди. Во полицискиот извештај се наведува дека возачот не можел да го види камионот, бидејќи бил сокриен во густ облак инсектицид од уред за прскање против комарци поставен покрај патот, како заштита од немилосрдните инсекти од блиските мочуришта. Во сударот, Менсфилд не била обезглавена, како што кружеле гласини, иако смртта била моментална.

Неколку години по несреќата, Американската национална управа за безбедност во сообраќајот вовела задолжителни метални пречки под задниот дел од камионите. Во САД тие се познати како „Менсфилд шипки“ и служат за да се спречи возило да се подвукува под камион при судар.

Менсфилд ја нарекувале „најпаметната глупава русокоса на Холивуд“, „најпознатото деколте на Холивуд“ и „Мерлин Монро за сиромашни“. Иако кариерата ѝ беше кратка, а животот трагично прекинат, таа остана запаметена како секс-симбол со значаен културен, моден и дури феминистички импакт. Имала три брака и била мајка на пет деца кои ги обожувала.

Џејн Менсфилд е родена како Вера Џејн Палмер, во Остин, Тексас. Свирела виолина и пијано, имала прекрасен глас, зборувала пет јазици и според повеќе извори, имала IQ од 136, а некои велат и 160.

Имала само 17 години кога останала бремена, па заедно со својата средношколска љубов Пол Менсфилд, се венчале. Таа сонувала за шоу-бизнисот, а тој, иако со отпор, на крај прифаќал. Заедно започнале факултет во Остин, а потоа таа продолжила да студира глума во Остин, Лос Анџелес и Далас. Работела разни работи – била акт-модел за студенти по сликарство, победувала на избори за убавина, келнерисала, промовирала производи. Кога почнала да добива мали улоги, се преселиле во Лос Анџелес.

Таа се замислувала во улоги како на Жана д’Арк, но агентите и студиските шефови ја гледале како замена за сè побунтовната Мерилин Монро, но со поголеми гради. Ја советувале да стане русокоса. Не се противела, дури го усвоила и „задишаниот“ начин на зборување, налик на Мерилин.

Младиот брак дефинитивно се распаднал, најверојатно во 1955 година, кога таа првпат се сликала за тогаш новиот магазин Плејбој и станала една од првите „девојки на месецот“. Оттогаш почнале да ја гледаат како новиот секс симбол.

Кога се зборувало за тој статус, Џејн не била срамежлива.

 „Мислам дека сексот е здрав и дека околу него има премногу вина и лицемерие“, изјавила таа во една прилика.

Поради нејзиното „неморално однесување“, Пол во бракоразводната постапка (која траела до 1958) барал целосно старателство врз ќерката Џејн Мари, но не успеал. Џејн пред судот, меѓу другото, изјавила дека Пол бил љубоморен дури и на нејзиното мало кутре – чивава. По разводот го задржала само неговото презиме, „бидејќи имало ѕвезден квалитет“.

Нејзиниот втор сопруг, Мики Харгитеј, бодибилдер и актер, бил нејзиниот најпознат и најгласен партнер. Овој унгарски имигрант и поранешен спортист го запознала во 1956 година, околу десет години по неговото доаѓање во САД. Тој настапувал во кабарет-шоуто на Меј Вест, кое Џејн го посетила. Кога првпат го видела, наводно му рекла на келнерот кој чекал да ја прими нејзината нарачка: „Ќе земам стек… и оној високиот од лево“. Се венчале наскоро по завршувањето на нејзиниот развод.

Харгитеј и Џејн биле „супер парот“ на своето време. Тој ја освоил титулата Мистер Универзум во 1955 година. Го сакал покажувањето на мускулите, акробатските вештини, и имал исто толку инфлуенсерски квалитети како и Џејн – со истата склоност кон привлекување внимание и луксузен, дури кичест гламур.

Иако нивниот брак, во кој добиле два сина (а долго се верувало и дека Мариска е нивна заедничка ќерка), траел само шест години, тоа биле години полни со луд забавен живот за јавноста опседната со овој шармантен пар.

Мансфилд и Харгитеј често се појавувале на телевизија, играле заедно во театарски претстави и филмови како „Дали успехот ќе го расипе Рок Хантер“ (Will Success Spoil Rock Hunter?) (1957), „Љубовите на Херкулес“ (The Loves of Hercules) (1960), „Ветувања, ветувања!“ (Promises, Promises!) (1963) и „Примитивна љубов“ (Primitive Love) (1964). Заедно започнале и бизниси, како „Харгитеј ексерсајз екипмент“ и „Џејн Менсфилд продакшнс“. Заедно ја напишале и нејзината биографска книга – „Дивиот, дивиот свет на Џејн Менсфилд“.

Настапувале на сцена во провокативни, акробатски и еротизирани точки, носејќи костими со принт од леопард.

Семејството живеело во славната „Розова палата“, луксузна вила на булеварот Сансет во Лос Анџелес. Розовата боја, заштитен знак на Џејн Мансфилд, доминирала во просторот – сè било розово: ѕидовите околу имотот, фасадата, па дури и базенот во форма на срце, кој Мики, како вешт мајстор, сам го обложил со плочки и на дното напишал: „Те сакам, Џејни“.

Додека околината ѝ се смееше на „будалестата русокоса“, таа умешно и со стил ги користеше медиумите за да го изгради својот имиџ и славата – според сопствени правила.

Според архивите на американски медиуми, само во една година, меѓу 1956 и 1957, биле објавени 2.500 нејзини фотографии и над 122.000 редови текст во кои се споменувало нејзиното име.

Медиумите постојано известувале за нејзините „испади“ – како оној од 1955 година кога, наводно случајно, ѝ се одвратил горниот дел од тесниот костим за капење, па фотографите ја снимиле топлес.

Џејн Мансфилд е дел и од една од најпознатите фотографии во историјата на шоу-бизнисот. Во ноември 1957 година, последна пристигнала на вечерата за добредојде на италијанската актерка Софија Лорен во еден ексклузивен ресторан во Беверли Хилс. Седнала до почесната гостинка и се наместила така што ѝ се гледале речиси целосно градите од нежно розова, длабоко деколтирана свилена тоалета – се гледале и брадавиците. Камерата, покрај нејзините гради, го фатила и погледот на Софија Лорен кон раскошниот деколте – поглед што многумина го нарекоа „завиден“. Лорен подоцна тврдела дека била згрозена. Тоа прераснало во меѓународен скандал, но фотографиите, иако цензурирани, биле објавени насекаде. Критичарите велеа дека нејзините „незгоди“ со облеката биле намерни, само за да привлече внимание. А публиката – уживала.

Многу пред денешните реалити ѕвезди, таа носела папараци дома, ангажирала фотографи да ја следат постојано, а нејзиниот ПР тим како машина пласирал дневни вести за неа. На нејзиниот Википедија-профил се тврди дека во 1960 година била на повеќе насловни страници од која било друга личност во светот – вклучително и политичари.

Бракот со Харгитеј пропаднал поради неверства и сè почести расправии во домот – таа поднела барање за развод во 1962 година. Бил финализиран во 1964, токму кога открила дека е бремена со Мариска. Кратко време се смириле за да избегнат скандал, а вистината за разводот ја кажале дури по нејзиното раѓање.

Останале во релативно добри односи. Во интервју по смртта на Џејн, Мики изјавил: „Никој навистина не ја разбираше. Никој не ја познаваше вистинската Џејн“.

Мансфилд го запознала својот трет сопруг, Мет Симбер, додека ја режирал претставата „Автобуска станица“, во која глумеле и таа и Мики. Во бракот со Симбер гледала пресвртница – била воодушевена што за улогата добила добри критики „не како секс симбол, туку како актерка“. Рекла дека тоа искуство ѝ разбудило „целосно нови желби“. Но, за жал, тие не се оствариле – нејзината кариера тргнала по надолна линија.

На шефовите на студијата и менаџерите почнало да им оди на нерви тоа што Џејн постојано ги рушела рамките. Беше секс-симбол, но притоа не го криеше мајчинството, браковите и љубовните врски. Се однесуваше како жената да може истовремено да биде и мајка, и сопруга, и секси. А нивната рамка во која требала да се вклопи беше онаа во која убава млада жена носи провокативна облека и глуми улоги што одразуваат „леснотија на животот и сексуална слобода“. Почнале да ја потиснуваат и да ѝ даваат неважни ангажмани – само за што побрзо да се ослободат од договорните обврски.

Таа и Симбер се венчале во 1964 година, а тој станал и нејзин менаџер. Тој го режирал и нејзиниот последен филм „Еднокреветна соба со мебел“ (Single Room Furnished), кој бил објавен дури во 1968 година, една година по нејзината смрт.

Џејн го родила својот син Тони во 1965 година, но бракот со Симбер, во кој повторно имало многу неверства и алкохол, завршил само една година подоцна. Таа почнала врска со својот адвокат Сем Броуди, чиј живот ќе заврши заедно со нејзиниот – во сообраќајната несреќа.

По смртта на Џејн Мансфилд, сите нејзини деца живееле со Мики Харгитеј и неговата втора сопруга Елен, која сите ја обожавале.

„Ја викав мама“, изјави Мариска за магазинот „Гуд хаускипинг“ во 2012 година. „Имавме среќа што нè прифати веднаш и не сакаше. Бев пресреќна што по таква трагедија имав мајчинска фигура во животот.“ Сепак, сите деца на Џејн низ целиот живот морале да се соочуваат со тешки трауми поради нејзината смрт, но и поради сликата за неа во јавноста – често површна и неправедна.

Со оваа тема денес се занимава Мариска Харгитеј, единствената од децата на Џејн која станала актерка и достигнала ѕвезден статус. Имаше солидна кариера, но улогата на детективката Оливија Бенсон во серијата Закон и ред: Оддел за жртви ја вброи во историјата на телевизијата. Веќе повеќе од 25 години е дел од серијата и е носител на Гинисов рекорд за актерка со најдолг стаж во една иста улога.

Оваа година Мариска дебитираше и како режисерка на документарниот филм „Мајка ми Џејн“, снимен во продукција на Ејч-би-о, кој првпат беше прикажан на Филмскиот фестивал во Кан. Филмот претставува нејзино емотивно патување во минатото и откривање на низа семејни, интимни и болни тајни. По премиерата, во интервју за „Венити фер“, таа откри вистинска бомба: нејзиниот биолошки татко не е Мики Харгитеј, туку пејачот Нелсон Сардели, со кого Џејн имала кратка афера во 1963 година. Ејч-би-о ќе го започне прикажувањето на филмот на 27 јуни.

Сите деца на Џејн Мансфилд останале блиски и во добри односи. Синот Мики Џуниор живее во Лос Анџелес и е сопственик на многу популарен градинарски центар и расадник, основан уште во 1980-тите. Во интервју за Ел-еј Тајмс во 2016 година, објаснил зошто не тргнал по стапките на родителите: „Моето семејство одлучи да ги допре ѕвездите, а јас сакав да останам со нозете на земја. Сакав да работам нешто вистинско, нешто опипливо“.

Најстарата ќерка, Џејн Мари, се занимавала со моделинг. Во јули 1976 година тргнала по стапките на мајка ѝ и позирала за „Плејбој“ – тоа било првпат и мајка и ќерка да се појават во тој магазин. И таа и најмладиот брат Тони Симбер имаат неколку глумечки улоги зад себе, но двајцата одлучиле да живеат повлечен живот. Денес Тони работи како агент за недвижности во Лас Вегас, а Џејн е финансиска советничка. И Золтан Харгитеј тргнал по стапките на родителите, но по неколку помали улоги, одлучил да работи зад камера – од 1990-тите работи како столар на филмски и телевизиски сетови.

Џејн Мансфилд почива на гробиштата во Пен Аргил, Пенсилванија. И денес, на нејзиниот роденден, 19 април, и на денот на несреќата, 29 јуни, луѓе фасцинирани од нејзината приказна и живот доаѓаат и носат розови букети што ги оставаат покрај мермерниот надгробен споменик во форма на срце. Многумина од нив се родени децении по нејзината трагична смрт.