По повод излегувањето од печат на книгата „Боење на животот“ од Емил Алексиев во издание на книгоиздателството „Феникс“ од Скопје, 2021 година, осврт напиша ликовниот уметник и дизајнер на книги Кочо Фиданоски.

Како гром од ведро небо! Таква беше мојата прва реакција кога ја добив оваа мала книга, „Боење на животот“ од Емил Алексиев – тенка по бројот на страниците, но моќна по тежината на нејзината носивост. Појавата на оваа морфолошки минуциозна гравура избалансирана во еден специфичен хроматски вокабулар потекнува од најдлабоките духовни бездни на Емил, но и од оние вивнати настани што надоаѓаат како сури небесни облаци устремени кон недостижниот космички недоглед.

Стиховите од оваа збирка се вонвременски, а во добар дел и актуелен животен предизвик што во случајов произлегува од основното и постојано човеково жариште – љубовта!

Пред да се обидам да се доближам до недофатливите содржини, обоени со визуелни магновенија што потекнуваат од Емиловата лингвистичка палета, сакам да појаснам дека овој текст е напишан од искрени побуди што произлегуваат од неодложната потреба да ги произнесам оние импресии, кои ако не ги соопштам ќе почнат да згаснуваат или, пак, ќе ме јадат како неиспорачан психолошки товар.

Да се следат податоците, да се оди по трагите на многуслојните творечки нерватури и по нејзините неизгаснати духовни гламји, е исто како да се гази бос по зовриените наслаги на меморираните сетилни искуства! Таков е и овој наш светилник на личноста, која опремена со сите постоечки бои плива во раскошниот колористички спектар во потрага по смислата на човековото постоење – љубовта!

Љубовта, често се протнува во ноќниот имагинарен колорит за да го осмисли своето вистинско значење – создавањето!

…Кoга изгоре во нас она што за горење беше, немоќно гледавме како со рафали од светлина зад спуштените ролетни ги убиваа сенките што бегаа по ѕидовите… Само очите ѝ гореа со задоцнет блесок на одамна мртви ѕвезди. (Портокалово и црно, стр. 6)

Љубовта, како најсветото човеково огниште, е ненадминливиот, вистински и сигурен пат што го обезбедува животниот опстанок.

…Јас живеам хранејќи се со распаднатиот труп на спомените. И ја чекам да дојде. Во самицата на своето срце ја чекам да дојде и да ме посети… (Старо злато, стр. 19)

Со својот изграден усет за набљудување, тој знае да ги замрзне неговите најзначајни животни случувања и да ги искаже со соодветни морфолошки досетки! Тоа и му прилега, бидејќи умее визуелно-лингвистичките перформанси да ги пласира на репрезентативен начин, со суптилна колористично-фонетска артикулација!

…Неа ја нема и сонцето згаснува полека во темнината. Без неа вселената е празнина полна со студени карпи, место каде умираат sвездите… (Сончев жар, нијанса на жолта боја, стр. 21)

Најчесто накострешен, но и задуман пред космичкиот котел на недофатливите галактички призраци бега од светлината на денот за да се нурне во најинтензивните длабочини на боите со кои ќе може посветено да ги проучи најнедостапните психолошки подрачја, каде што владеат љубовта и сонот!

Генезата на хроматскиот пристап и интензитетот на интерпретациите создадени од естетичар со изострен творечки опус, поткован и оплеменет со богати визуелни сознајби, виспрен критичар и интелектуалец со вродена имагинативна и бујна уметничка природа, на едно место ги истакнува двете негови животно вредносни категории: боите и љубовта – љубовта и боите, а слеани во едно да ги спои со сон! Од облаци. И од мечти!

…Тоа тело создадено од месечева светлина и од непостојаната материја на сонот, тоа недофатливо тело на жена која некогаш ја познавав е мој постојан немир… (Полноќно сино, стр. 29)

Во обидите да цитирам и да објаснам дел од мотивите на Емил се соочив со многу деликатни перформанси во неговиот однос кон животот, поврзани со маѓепсаниот круг на раѓањето и смртта, обоен со нијансите на виолетовата и бела боја, виолетовата како симбол на моќта – постоењето, а белата како симбол на исчезнувањето – непостоењето.

Снег во април. Лета кон небото мојата градина. Зад скинатиот превез од снег цутат прелажани дрва што ги измамило лажливото сонце… Наскоро снегот сè ќе покрие како бел чаршаф фрлен врз труп… Наскоро сè ќе биде бело како белка од превртено око… (Бело и виолетово, стр. 55)

Со оваа книга Емил, тој мечтател – опсенар, пребарувач и талкач по најтајновитите скривалишта на душата го обоил животот во сета негова комплексност, со интензивни бои и богатство нијанси, суптилни и нежни, но и жестоки како што само љубовта може да биде.

Имајќи ја предвид првата жртва што од љубов кон човечкиот род му го дарувала огнот, таа далечна Прометејска љубов препознаена уште во тој далечен легендарен период ги поврзала двата најзначајни животни фактори – љубовта и огнот, кои, споени во едно понекогаш создаваат„пекол“. И, уште нешто: овие две непредвидливи моќни животни сили каде ли ќе го однесат човечкиот род!? Тоа прашање го поставувам сега и на секој што ќе ја прочита оваа несекојдневна книга, напиша Кочо Фиданоски, ликовен уметник и дизајнер на книги.

(Освртот е објавен во „Културен печат“ број 150, во печатеното издание на весникот „Слободен печат“ на 15-16 октомври 2022)