Во малото гратче наречено Пјаченца, јужно од Милано, додека малиот Серхио изведувал домашни куклени претстави, неговиот брат бил повеќе заинтересиран за анатомија. Но мора да се признае дека тој му помагал на брат му и правел облека за неговите куклени претстави од разни партали што ги наоѓал во куќата, но додека растел решил да се фокусира на медицината.

Сепак, во третата година од студиите, станало јасно дека медицината не е негова професија, па затоа се откажал. Му се слошило од крвта што морал постојано да ја гледа за време на неговата пракса во Болоња. Се чини дека парталите што ги претворал во облека за куклените претстави на неговиот брат биле клучни за неговата иднина, а воедно и форма на изразување што влијаела врз него многу повеќе отколку што некогаш мислел, бидејќи во следните седум децении тој ќе создава „партали“ што не само што ќе ги украсуваат куклите на неговиот брат, туку и ќе го менуваат светот.

– Никогаш немав свесна намера да ја револуционизирам модата, но тоа се случи – рече Џорџо Армани, иконскиот дизајнер кој денес го слави својот 91-от роденден.

Неговиот прв сон бил да биде доктор бидејќи „му се допаѓаше идејата за личност која ги спасува животите и на старите и на младите“.

Во третата година од студиите, тој ја напуштил медицината и се вработил како продавач на облека и организатор на излози во продавници за облека. Набрзо почнал да работи како моден стилист и дизајнер кај Нина Черути – тоа било во 1965 година, кога имал 31 година, а светот на модата се променил засекогаш.

Во следната деценија почнал да се занимава со хонорарна работа. Приближно во исто време, го запознал Серџо Галеоти, кој го убедил Армани да „започне бизнис“ на познатата улица Корсо Венеција во Милано.

Во тоа време, Армани интензивно соработувал со разни модни куќи како што се Хилтон, Багута, Монтедоро, Сиконс, Тендрес и Алегри, а во 1975 година ја основал својата компанија со Галеоти.

Кон крајот на седумдесеттите години, Армани почнал да дизајнира за црвениот тепих и за познати личности, што тогаш можело да се смета за „пионерски пристап“ за дизајнерот. Тој бил привлечен од младите актери од тоа време бидејќи биле „незадржливи, вистински, дури и горди на своите недостатоци“ и станал главен дизајнер за многу ѕвезди.

„Јас бев првиот што ја ублажи сликата на мажите и ја зацврстив сликата на жените“, напиша Армани во својата книга „Џорџо Армани“ од 2015 година. „Ги облекував мажите во женски ткаенини и го крадев од мажите она што жените го сакаа и им требаше – моќно одело“, забележа тој во својата автобиографија.

Она што е особено интересно е што дури и по толку години работа, Армани успеа да задржи неспоредлив ентузијазам, нагласува Си-ен-ен.

– Морам да создадам убавина што резонира со моите клиенти на начин што е релевантен за нивните животи. Имам многу посебна лична естетика што се базира на софистицираност, елеганција и удобност, и со текот на годините открив дека ова е нешто со што многу луѓе низ целиот свет, без оглед на географијата или културата, можат да се идентификуваат и да го посакуваат – изјави тој за списанието A&E.

– Ова е тајната на мојата долговечност како дизајнер: мојата јасност на визијата е многу лесна за разбирање, а бидејќи не ги следам минливите трендови, моите клиенти знаат дека се во добри раце. Ја одржувате привлечноста со тоа што имате вистинска, автентична гледна точка. На тоа реагираат луѓето – додаде тој.

Пробивот на Армани се случи во 1980 година, кога тој ја дизајнираше облеката на Ричард Гир во култниот филм „Американски жиголо“. Успехот на филмот го катапултираше Армани во центарот на меѓународното внимание, зацврстувајќи ја неговата репутација како мајстор на ненаметлива елеганција и создавајќи врска со филмската индустрија што ќе трае со децении.

Тој ја револуционизираше модата на црвениот тепих, облекувајќи некои од најпознатите светски познати личности, вклучувајќи ги Мишел Фајфер, Кејт Бланшет и Џулија Робертс, која ги сруши родовите стереотипи носејќи ја неговата „машка“ облека на црвениот тепих на Златните глобуси во 1990 година.

Неговиот пристап кон машката облека ги избриша границите помеѓу формалното и лежерното, создавајќи разновидни парчиња кои станаа основен дел од машката гардероба низ целиот свет.

Во 2006 година, Армани беше првиот дизајнер кој ги забрани моделите со „нулта големина“ на своите ревии. Тој се залагаше за здрав изглед на жените и нормална тежина и фигура. Својот цврст став против анорексијата го изрази обидувајќи се да ги обедини сите дизајнери во одлуката да не работат со модели чиј индекс на телесна маса е помал од 18. Причината за ова е смртта на 22-годишната уругвајска манекенка Луисел Рамос, која се изгладнувала три месеци.

Дизајнерот никогаш не сакал да ги открие деталите од неговиот приватен живот, но се изјаснува како бисексуалец. Сепак, како што откриле луѓе блиски до него, гореспоменатиот Серхио бил најголемата љубов на дизајнерот.