Пред да стане насмеаното лице на конзервите со шпагети и равиоли, Еторе Бојарди, познат како Шеф Бојарди, бил шеснаесетгодишен имигрант кој го напуштил својот дом во Италија.
На единаесетгодишна возраст, тој ја започнал својата кариера како готвач, а на шеснаесетгодишна возраст веќе работел во престижни ресторани во Париз и Лондон. Тој верувал дека Америка е земјата на неговите соништа и таму го пронашол патот до кулинарска слава, создавајќи бизнис од повеќе милиони долари, приближувајќи им ја италијанската храна на милиони Американци кои никогаш порано не ја пробале – пишува Каматица.

Во 1914 година, непосредно пред почетокот на Првата светска војна во Европа, Бојарди пристигнал на островот Елис, придружувајќи им се на милионите Италијанци кои емигрирале во САД помеѓу 1880 и 1920 година. Иако многумина не успеале да го остварат тоа и се вратиле во својата татковина, Еторе останал. Неговите кулинарски вештини биле брзо препознаени во познатиот хотел Плаза во Њујорк. До крајот на Првата светска војна, Бојарди дури и ја надгледувал вечерата за добредојде во Белата куќа за ветераните што ја организирал претседателот Вудро Вилсон, каде што војниците уживале во равиоли, кои потсетувале на италијанската храна што ја јаделе во Европа.

Во своите дваесетти години, Бојарди отворил ресторан во Кливленд наречен „Il Giardino d’Italia“ („Градината на Италија“). Неговиот сос за шпагети станал толку популарен што почнал да го пакува во стари шишиња за млеко и да го продава. Клучниот момент дошол во 1927 година, кога Морис и Ева Вајнер, сопственици на синџир продавници, го препознале потенцијалот и предложиле сосот да се конзервира. Уште следната година, неговите производи се продавале низ цела САД, а на Еторе му се придружиле браќата Пол и Марио, со кои отворил фабрика во 1928 година за да ја задоволи растечката побарувачка.

Првиот голем комерцијален успех на Бојарди бил претходно спакуван „шпагети ручек“, кој вклучувал тестенини, сос и пармезан. Овој производ станал толку голем хит што неговата компанија станала најголемиот увозник на пармезан во САД. За помалку од десет години, тој го надгледувал целиот производствен синџир – од фарми за домати до масовно производство во фабриката.

Како претприемач со имигрантско потекло, Еторе Бојарди сакал да достигне до што е можно повеќе американски потрошувачи. Затоа го променил изговорот на своето име за полесно да се изговара – и така Еторе Бојарди станал Шеф Бојарди. Во тоа време, малкумина Американци редовно јаделе италијанска храна, а Шеф Бојарди им помогнал на милиони луѓе да пробаат јадења како равиоли за прв пат.

Фабриката на компанијата во Милтон, Пенсилванија, произведувала дури 250.000 конзерви сос дневно. За време на Втората светска војна, фабриките на Бојарди произведувале оброци за сојузничките трупи, за што Еторе ја добил Златната ѕвезда за неговиот придонес во воените напори.

По војната, семејството Бојарди ја продало компанијата. Еторе починал во 1985 година, но тој останал лице на брендот, кој остварил годишен обрт од околу 500 милиони долари. Од скромен асистент на готвач до икона на американската индустрија за брза храна, Шеф Бојарди станал симбол дека Америка е навистина земја на можности.