По повеќе од шест години исполнети со борба, надеж, стравови и чекање, инфлуенсерката и блогерка Зои Блаж стана мајка. Во искрено интервју за „Слободен печат“ зборува за емоциите при првата средба со ќерката Мариа, патот до мајчинството и новата реалност исполнета со љубов, трпение и среќа…

Како се чувствуваше во моментот кога за првпат ја држеше ќерката Мариа в раце?

– Ме обземаа емоции – среќа, возбуда… Малку бев исплашена дали е сè како што треба, веројатно како и секоја тазе мајка. Се гушкавме цел ден.

Сте избрале убаво име, Мариа. Има ли некоја посебна симболика?

– Мариа си го избра сама името. Ние сакавме да се вика Арабела, но пред да дознаеме дека ќе биде девојче, на сон ми се појави еден ангел и ми кажа: „Ќе имаш ќерка, крсти ја Мариа.“ Веќе не ни размислувавме за другото име, бидејќи ја чекавме долги години и таа е дар од Бог. Мариа е свето име, се роди на голем празник, а и многу ѝ прилега името.

Процесот до мајчинството за тебе не беше лесен. Низ што минуваше и како се справуваше со тој период на неизвесност?

– Беше многу тешко, но никогаш не се откажав. Повеќе од шест години борба откако ми рекоа дека не можам да станам мајка. На секој негативен тест плачев како мало дете, и одеднаш – две црти! Не бев ниту свесна што се случува. Им давам поддршка на сите што се борат со потомство – да го најдат проблемот и да работат на него. И молете му се на Бога, мене тоа многу ми помогна.

Кога конечно дозна дека си бремена, какви емоции те преплавија?

– Среќа, солзи радосници, збунетост, страв… Сè што една жена може да почувствува. Во секој случај – убаво и среќно.

Како изгледаат првите денови дома со бебето?

– Преубаво! Брзо се навикнавме и добро ни оди. Тука бебето од првиот момент беше со мене во соба, па можеби и затоа ми беше полесно.

Колку Тадеј ти помага и како тој се снаоѓа во улогата на татко?

– Супер е Тадеј. Малку се плаши, но тоа е нормално – како и секој татко, му треба повеќе време за сè.

Кои се најголемите промени што ги забележуваш кај себе – и физички и емотивно – откако стана мајка?

– Искрено, физички не забележувам некои драстични промени засега. Мариа ме научи да бидам трпелива и сè да правам полека, без стрес.

Како изгледаше твоето искуство во болницата во која се породи?

– Се породував два дена, имав тешко породување, но му благодарам на Бога, заврши како што треба. Се породив природно. Во салата беа Тадеј, бабицата што ме пораѓаше и гинекологот. Овде во Германија е многу поразлично од кај нас.

По само два дена ве пуштија дома. Дали се чувствуваше подготвена или преплашена од тоа што веќе нема постојана медицинска поддршка?

– Од првиот ден дома имав помош – ми доаѓаше бабица која нè прегледуваше и мене и бебето. Многу научив од неа. На почеток доаѓаше секој ден, сега поретко.

Како изгледа еден типичен ден со Мариа? Што те радува, а што те изморува најмногу?

– Засега ништо не ми е тешко што треба да направам за неа. Кога и да ја видам – се топам, не ми се верува дека е моја. Стануваме, јаде, се пресоблекуваме, излегуваме на прошетка ако е убаво времето и сè оди во круг. Мала е сè уште, па немаме многу активности.

Што би им порачала на оние жени што поминуваат низ сличен пат како твојот?

– Никогаш да не се откажуваат и да се молат на Бог.