Ребека Јаковска-Ристески остави белег во македонската музика низ годините, а нејзините песни и денес се слушаат и се пуштаат на забави. Како што вели таа, нема поголема потврда за еден уметник и пејач дека оставил впечаток со својата музика од тоа.

Во пресрет на Велигден, со Ребека разговараме во интервју за „Слободен печат“.

Се ближат празниците, верувам дека Велигден и кај тебе буди чувство на верба и љубов. Најпрво, ќе те прашам – каде и како ќе го прославиш?

– Вербата во Бога, во светото тројство и љубовта се трудам да ги внесувам во секојдневниот живот и да ги пренесувам на моите деца во текот на целата година. Велигден ќе го дочекам во црквата Св. Ѓоргија и ќе останам таму до раните утрински часови споделувајќи честитки со прекрасните луѓе таму. Најубавиот чин е примањето на светата причест и моментот кога сите заедно ќе радосно ќе извикаат „Навистина воскресна“ по објавата „Христос воскресе“!

Вапсањето јајца е вистински ритуал. Како тоа изгледа во домот на Ребека?

– Оваа година тоа ќе го правиме со мајка ми, Макариј и Доротеј, кои секоја година ми помагаат. Радоста е голема. Слушаме музика, пееме и ги декорираме и боиме јајцата на најразлични начини. И, секако, се натпреваруваме сите, кога ќе дојде на ред кршењето јајца.

Те потсетуваат ли велигденските празници на безгрижните детски денови? Кои спомени ти се враќаат од тоа време?

– Спомените се безброј. Собирањата кај баба ми и дедо ми со моите братучетки. Утрата кај нив и ритуалот со поминувањето по лице со црвено јајце и зборовите на мојата баба Алтана „црвено бело како јајце на Велигден“ по трипати за здравје. Одевме и во нивната викендичка и таму дедо ми Атанас правеше јагнешко на ражен, а ние плачевме жалејќи по јагнето и не сакавме да го јадеме. Се кршевме, се натпреваруваме и се собиравме на ручек таму, а потоа кај мајка ми продолживме со истите обичаи. Мајка ми и оваа година ќе ни приготви јагнешко. Ги паметам и собирањата пред соборен храм и Св. Димитрија. Во тие времиња не ја разбирав сосема суштината на празникот. Сепак, радоста беше голема. Слава на Бога за сите убавини! Благодарни сме за сè!

Кое ти е најубавото сеќавање поврзано со Велигден?

– Велигден секогаш претставува огромна радост за мене. Носам убави спомени од прославите на Велигден во манастир. По заедничката молитва, соединувањето на Бог со нас, луѓето и светата тајна причест, се собираме да се кршиме со јајцата и да си честитаме и да му благодариме на Господа за сè.

Лани со близнаците Макариј и Доротеј бевте кај сестра ти Хелена Роза во Нов Зеланд. Како си поминавте и што ти остави најголем впечаток од таа посета?

– Целото патување беше необично. Таму сè е поразлично од тука – од начинот на кој комуницираат луѓето меѓу себе и образовниот систем до многу други нешта што се опширна тема за дискусија. Таму бевме четириесетина дена. Патувањето траеше 36 часа во еден правец. Најголем впечаток ми остави чистиот воздух, бескрајното синило на океанот и плажите.

Низ сите овие години храбро се бориш со предизвиците и сè погласна си кога се во прашање децата со ретки болести и посебни потреби. Ребека, од каде ја црпиш силата да издржиш во сето ова?

– Не би знаела конкретно да ви одговорам. Најверојатно се повеќе фактори. Црпам сила од љубовта што ја добивам од децата, од Господ, од помислата дека нема спасение без мака и затоа што знам да бидам трпелива и да се радувам на малите нешта. Ме исполнува чувството на среќа, задоволство кога ќе му го разубавам денот некому. Ме радуваат и ме крепат ретките луѓе околу мене, мајка ми, свекрва ми, пријателите како Офелија, Јасна, Цонка, Тања, Бојан, Милијана, Ана, Елена, Валентина, Немана и уште неколку што ме потпираат како најцврсти столбови кога мислам дека ќе паднам. По патот среќавам и добри луѓе што не ги познавам многу, а до небо сум им благодарна. Ме крепи и оваа наша убава земја, која не знаеме да си ја средиме, а не знаеме ни да си ја цениме.
Борбата е многу тешка и продолжува за сите лица со попреченост и нивните семејства. Понекогаш имам чувство дека никој не сака да направи ништо повеќе за овие лица, како сите да бегаат од одговорност и преголемите обврски, системски измени што треба да се направат кога е во прашање оваа најранливи категорија луѓе. Треба да се создаде биро, министерство или агенција за лица со попреченост. Ние тапкаме во место со децении.

Едно „женско“ прашање бидејќи убаво изгледаш и се држиш во врвна форма. Кои се твоите ритуали за убавина?

– Немам посебни ритуали. Играм кошарка со децата, танцувам со Маркијан и пешачам со Раф. Понекогаш наоѓам време и да извежбам. Постам од 7.15 ч. до 23 ч. и речиси цел ден сум на нозе.

За крај, има ли шанси Ребека да се појави со нова песна, од оние по кои беше најмногу препознатлива во јавноста?

– Честопати поставувано прашање од многумина. Не знам. Можеби. Кога ќе се направи нешто повеќе за лицата со попреченост и кога нема да го имам поривот да се борам секојдневно, во текот на целото мое слободно време, за поголеми права и подостоинствен живот за лицата со попреченост и ретки болести. Среќна сум што моите песни се вртат и се пеат на многу забави, а тоа значи дека оставив голем печат. Тоа е најважно за еден уметник и пејач.