Проф, д-р Аспазија Софијанова, врвен лекар педијатар, неодамна изненади кога со параглајдер одлучи да лета над Крушево. Со многу адреналин и многу љубов зборува за ова искуство, но и за многу други теми врзани за неа и како лекар и како жена…

Неодамна летавте со параглајдер над Крушево, како се решивте на овој чекор?

– Знаејќи дека во основа сум лекар педијатар што работи повеќе од 30 години на одделот за интензивна нега и тоа е мојата најголема љубов, ова само се вклопи во таа приказна. И како ја изучувам неврологијата, каде уште повеќе навлегов во длабочините на мозокот, тоа уште повеќе ми ја овозможи храброста да се решам на ваков чекор. Тој адреналин, кој уште повеќе се стимулира. Особено во Крушево, каде што не ми влијае само разредениот воздух, туку Крушево ме стимулираше затоа што ја има најголемата природна убавина на овој свет.

Колку уживавте во адреналинот и дали чувствувавте страв?

– Во однос на адреналинот, тој секако постоеше, а јас бев спремна и при полетувањето и при слетувањето. Видете, исклучително е важно со кого летате во тандем и уште еднаш, искрена благодарност до почитуваниот мастер и исклучителен талент Игор Тодевски, кој ме водеше за да успеам. Ми велеше, сега вака направи, сега испружи ги нозете, и тоа се работи што ги правите со леснотија кога има кој да ве води. Факт е дека се случуваат грешки, ако се прецените, но јас ниту се преценив, ама ниту се потценив. Летањето со параглајдер е како животна лекција, кога ќе решете летнете и не сте на земја, секогаш треба да знаете дека колку и да летате, да не мислите дека сте постигнале којзнае што, затоа што во животот постојано се учи и се соочуваме со нови предизвици. Мене летањето ме врати во младоста, и оној момент кога и покрај годините сфаќате дека никогаш не е доцна. Со полетувањето се спуштив во детскиот мозок, а со слетувањето, си реков, можам да бидам подобра и ќе го направам ова повторно.

Какво беше чувството горе и како одеше слетувањето?

– Пред полетувањето, освен што читав за ова, се распрашав кој е човекот со кого можам на летам. Се чекавме со Игор на Мечкин Камен од каде што беше полетувањето и кога сметаше дека можам, влеговме во делот за полетување. Влегов и тој ми вели, ајде сега нема страв, ти влечи напред, јас на назад… Трчате напред, силата ве носи, и одеднаш гледам под мене нема земја, само дрвја, цело Крушево, Пелагонија… и тука веќе нема што понатаму да мислите, летате.

При летањето со Игор во тандем, сфатив дека кога сте во воздух горе, веќе нема каде и тоа е тоа. Кога сте во воздух, а долу се шуми и полиња, нема каде да одите. Го исклучувате целиот негативизам и имате чувство на владеење со универзумот. Првиот пат кога слетав, тоа е проблематично, но беше лесно, па сфатив дека сум на вистинско место и во вистинско време, спремна да се запишам на школата за параглајдерство и да летам сама.

Вашата мајка е од Крушево? Што најмногу Ве врзува таму?

– Исклучително сум горда што имам потекло од Крушево, од мојата мајка, а тука поминував голем дел од моето детство, распусти и слободното време. Растев во прекрасна планинска средина, на која сега ѝ се дава повеќе значење, како и на ова со параглајдерство во Крушево, кое е актуелно веќе 15 години. Јас сум шетан човек, но сум горда што Крушево е број еден за овие авантуристички спортови. Куќата каде што се моите родители, а и јас, каде што сега ја спремам супспецијализацијата за детска неврологија и каде што сфатив дека колку повеќе го тренирам мозокот, толку сум појак човек, па не случајно решив да летам со параглајдер. Освен што Крушево влијае врз моето усовршување, тука ми се ослободува целата негативна енергија и имате чувство на владеење со просторот.

И денес ли често одите сега во Крушево?

– Како мала, секој распуст одев во Крушево. Сега ја реновираме куќата, таа е во турски стил, стара повеќе од 100 години и во неа има екстремно голема топлина. И секогаш кога треба да се концентрирам, јас сум тука. Куќите се големи, со чардаци и одаи, со мебел од орев стар 100 години и кога легнувам да спијам, тука станувам наспана. Годинава го средуваме дворот, а и додека го правиме ова интервју, јас сум во Крушево и од прозорецот ја гледам црквата „Св. Јован“ и манастирот на Тоше, Св. Преображение, и чувството е навистина убаво.

Како се внуците Михаил и Лука?

– Внуците Михаил и Лука, па тоа се четири сини очи што корелираат со бојата на небото. Сигурно ќе ги фасцинира параглајдерството, заедно со нивната мајка која ми рече: ти се возеше, сега и јас. Сите го носиме генот на адреналин. Мислам дека и тие ќе бидат дел од овие адреналински приказни.

Често патувате, која е Вашата омилена дестинација и зошто?

– Патувам многу, и секогаш сум била на патувања, како предавач за она што го работам. Од Јапонија до Америка. Англија ми е омилена земја, затоа што мојата постара ќерка живее и работи таму. Но, омилени ми се Малдивите сосе сите предизвици како и Бали. Сакам да шетам и да осознавам различни култури.

Последна книга што ја прочитавте?

– Последна ја читав Библијата и таа создава една друга димензија во мене. Читам историја и сè тоа е како одмор од детската неврологија, која е мојата секојдневна литература.

Што Ве прави среќна, а што може да Ве извади од такт?

– Малку луѓе останаа. Среќна ме прават оние малку луѓе што ги имам. Одам во црква, сакам да се помолам и тоа ме прави среќна. Сите нека ве мразат, ама Господ нека ве сака. Не сакам неправда и забивање нож во грб, е тоа ме вади од такт. Со реваншизам не се прави ништо. Правите добри дела, читајте, уживајте и летајте. Секогаш со добро ќе ви се враќа.