Модната дизајнерка Маја Кикириткова успешно ја гради својата модна приказна. Неодамна во својот роден град Штип, беше една од организаторите на модното шоу „Штип фешн дејс“. Во интервјуто за „Слободен печат“ со Маја зборуваме за модата, мајчинството, предвремените породувања, поддршката од сопругот, семејството …

Штип три дена беше центарот на модата, настан зад којшто стоиш и ти како организатор. Какви се твоите импресии и од каде идејата за овој настан?

– Самото име „Реинкарнација“ означува нов почеток, повторно раѓање, заживување на нешто што почнало да се губи. Од тука се роди и идејата за „Штип фешн дејс“ (Shtip Fashion Days). На самиот настан за 3 дена видовме ексклузивно модно шоу, почувствуваме невидена урбана енергија, а креаторите покажаа креативни парчиња облека, соодветни за сечиј вкус.

Можеби настанот заврши, но ние продолжуваме да работиме на реинкарнација на модата, културата на живеење и поддршка на дизајнот.

Успеавте ли да ги исполните очекувањата и дали македонската мода може да се носи со светските трендови?

– Овој моден настан беше наменет за брендови и компании од Штип. Сакавме да тргнеме од нашиот град, да дадеме поддршка, а веќе од следната сезона настанот ќе биде од национален и интернационален карактер. Се радувам што се движиме, бидејќи модата кај нас како да беше застаната, и слободно ќе кажам дека се движеше по удолница. Далеку сме од светските трендови, но со ентузијастичка екипа, со сигурност можам да кажам дека реинкарнација постои и убави промени ќе се случат.

Родена си во Штип, што за тебе претставува твојот град и што е она што најмногу те восхитува кога ќе дојдеш тука?

– Во мене секогаш се раѓа некое чудно, убаво чувство, кога ќе се вратам во Штип. Штип е многу променет, од тоа кога јас живеев во него. Таму бев до завршувањето на средно школо, потоа се преселив во Белград, каде и студирав, за потоа пак да се вратам во Штип. Потоа работата да ме донесе во Скопје. Исарот е нешто што многу често знам да го посетам кога сум во Штип. Па и со причина е наречен „Градот под Исарот“.

Кога откри дека имаш талент за моден дизајн и како почна твојата модна приказна?

– Бев многу мала. Секоја Барбика која ќе ми беше купена, добиваше друга облека. Често ги облекував фустаните на мајка ми, а и неколку од нив добија друг дизајн (ножиците одиграа голема улога).

Мојот прв дизајн беше фустан изработен од ќеси од прашок за перење алишта.

Колку често дизајнираш облека за себе, верувам дека е привилегија секогаш да си убаво дотерана и со уникатни парчиња?

– Постојано. Купувам базични парчиња облека, а 90 отсто од облеката што ја носам е мој дизајн. Јас сум класичен тип, со вметнати модерни нишки. Не следам слепо мода. Едноставно изградив мој стил на облекување и мислам дека кога една жена ќе го пронајде сопствениот стил и нема да талка од тренд во тренд, тогаш таа е на вистинскиот пат секогаш да изгледа префинето.

Кои се твоите своите за дамите, во однос на стилот и која е, според тебе, идеална комбинација?

– Секоја жена треба да има своја капсуларна колекција од десетина парчиња. Добри фармерки, црн костум, бела памучна маица, бела кошула, добар „тренч“ мантил, волнен капут, убави патики, убави црни чевли со висока потпетица и убава чанта без многу детали. Овие парчиња се безвременски и можат да се носат 365 дена во годината. Затоа, јас секогаш преферирам мојата колекција да е изработена од високо квалитетни материјали, за да трае многу години. На овие парчиња, секогаш можат да се додадат трендовски парчиња, кои се носат една сезона. Вака функционирам со години наназад, па затоа и носам парчиња од пред 10 години, а некои и од мајка ми.

Мајка на две деца и сопруга. Колку успеваш дома сè да доведеш во ред, колкава поддршка имаш од сопругот?

– Од сопругот имам огромна поддршка, затоа и во животот успешно качувам скалило по скалило. Всушност, заедно се качуваме, некогаш ќе застанеме, едниот ќе сака да се симне, но другиот нема да му дозволи, ќе го грабне за рака и ќе го турне нанапред.

Искрено, ми недостасуваат часови во денот. Јас не знам да ставам кочница, по вокација сум „воркохолик“. Гледам да завршам со обврските додека да се прибереме сите дома, но ќе признаам, работам и отпосле. Понекогаш се запрашувам дали ова е правилното, но времето ќе покаже.

Неодамна го привлече вниманието на јавноста кога ги покажа лузните на телото од двата царски резови за предвреме родените деца, Лазар и Ева. Низ каков период поминуваше тогаш?

– Уф, никогаш да не се повтори. Поради ова никогаш не се осудив да родам трето дете, иако со сопругот многу сакаме. Во двата случаи ми се одлепи плацентата и мораше да се дејствува веднаш со итен царски рез, затоа што првично беа загрозени животите на децата, па потоа и мојот. Тогаш имав измешани емоции, размислував само за дома, размислував за мајка која постојано гушка дете. Сега кога ќе се навратам, сфаќам зошто на сопругот косата му побелела. Каков всушност стрес било тоа.

Дали овие две ситуации те направија посилна, но и дали ги разбудија стравовите кај тебе за децата?

– Ние сме родители кои и ги учат децата на самостојност. Од мали ги оставаме сè сами да направат. Ги учиме да се борат, но свесни се дека мама и тато се секогаш тука за нив. Секој родител има страв за своето дете, но оваа ситуација ме направи многу силна и похрабра, за да ги воспитувам и моите деца да бидат такви во животот.

За крај, кои се идните планови и колку семејството ти е двигател за успехот?

– Без семејството не би била ова што сум денес. Можеби би работела уште повеќе, би била некаде на друго место, но силата и енергијата што тие ми ја даваат, е незаменлива. Тие рачиња кога ќе ме гушнат и ќе ми кажат „Мама, многу те сакам“, не ги менувам за ништо во светот.