Во пресрет на велигденските празници, во интервју за „Слободен печат“ разговараме со поп-пејачката Кристина Арнаудова. Како се подготвува за Велигден и како го слави во својот дом, Велигден низ сеќавањата, по нешто за музиката, предизвиците и сите оние хумани мисии за кои се залага веќе 10 години со „Проектот среќа“…

Во пресрет на велигденските празници, како обично го славите Велигден во вашето семејство?

– Велигден и Божиќ се празниците на кои најмногу се радуваме, заедно со нашата куќна слава Петковден. Тоа се денови што го поврзуваат семејството и нѐ потсетуваат колку треба да сме благодарни за сѐ што имаме и дека она што го имаме треба да го делиме со оние што имаат помалку. Го обожавам декорирањето за секој празник, па така и за Велигден, таа празнична атмосфера во домот ја сакаме многу. Заедно фарбаме јајца и ги декорираме. Велигден е ден што нѐ учи да веруваме во животот и во чуда. Токму затоа лично многу го сакам.

Како одат подготовките и колку уживаш во вапсањето јајца? Избираш традиционални бои или практикуваш помодерни варијанти?

– Јајцата ги вапсам во сите бои, но секогаш има најмногу црвени, кои често ми излегуваат розови затоа што фарбам домашни јајца, кои се побели. Но, сакам кога на масата има јајца во сите бои.

Помагаат ли Максим и Матео во оваа работа или како единствена дама во семејството, сама уживаш во велигденските подготовки?

– Да, сакаат и тие да учествуваат и ним најчесто им го препуштам декорирањето на јајцата.

Одите ли пред црква и колку тоа чувство буди во тебе посебни емоции?

– Во црква заедно одиме за сите празници, особено за Велигден, во нашата матична црква Св. Петка каде што се и децата крстени и каде што одиме за сите празници. Го сакам одењето во црква, а децата ги учам дека кога сме таму, треба да се заблагодариме за сѐ со што сме благословени.

Колку велигденските празници те потсетуваат на безгрижните детски денови и низ какви спомени ти се овие денови? Особено во Неготино градот во кој си родена? Кое ти е најубавото сеќавање поврзано со Велигден?

– Па не ме потсетуваат нешто особено на Неготино. Се сеќавам дека како тинејџери одевме пред црква на Велигден на полноќ и вртевме околу црквата, а потоа се кршевме со јајца, освен ако пред тоа во метежот веќе не ни се искршиле јајцата по џебовите.

Секој Велигден за нас е посебен. Пред некоја година за Велигден бевме во Грција и таму го славевме и бевме во црква, па ми беше интересно да се запознаам со нивните адети. Тие се многу религиозни и интересно е да се види како тие слават, особено во малите места, кои не се толку туристички.

Низ сите овие години успеа со „Проектот среќа“ да им помогнеш на децата од ранливите категории. Кога ќе погледнеш наназад, колку си горда на себе за сите поддршки и хуманитарни мисии кои ги постигна? И кога ја почна оваа приказна, очекуваше ли дека ќе се издигне на толку високо ниво?

– Неверојатно е дека поминаа 10 години откога го оформив здружението „Проект среќа“, и што сѐ за овие 10 години направивме заеднички со цела Македонија за илјадници деца од земјата. Огромен број проекти, за спорт, образование, забава, летни кампови, нови години, поддршка за децата во социјален ризик на секое ниво. Горда сум на сѐ што направивме. Ја почнав приказнава како хоби, мислев дека ќе биде мое хоби, а стана моја преокупација и професија. Прекрасно е кога својата пасија, во случајот за помош на деца, се претвора во професија.

Иако сум горда на сѐ, не можам да не забележам дека поддршката од бизнис-секторот е сè помала, и наместо да се развиваме во насока на општествена одговорност и хуманост како бизнис-заедница, се развиваме популистички, не се донира каде што е потребно туку каде што најмногу има реклама и најчесто за државни потреби. Па, така, малите здруженија како „Проект среќа“ и другите, остануваат да преживуваат од поддршката на обичниот народ.

Кои се следните чекори со „Проектот среќа“?

– Активни се проектите „Оброк за секое дете во училиште“ со кој обезбедуваме секојдневен оброк за децата што немаат услови да се хранат додека се на училиште, потоа детското драмско студио „Неверленд“ – бесплатно детско драмско студио за деца во социјален ризик, кое работи веќе шест години и се спремаме за летниот одмор. И оваа година заедно со Ротари клубот Скопје север ги носиме децата на летен камп во Словенија, трета година по ред. Се надевам дека бројот на донации од компаниите ќе се зголеми за да можеме нормално да функционираме и да помогнеме за еднакви можности на многу деца и родители на кои сме им единствена надеж.

Музиката секогаш е дел од тебе. Што се случува на музички план?

– Па ништо посебно. Минатата година снимив песна и спот за да го опипам теренот, но и себеси. „Засекогаш“ беше мајсторски направена од Весна Малинова и Роберт Билбилов. Сметам дека требаше да стане хит, но не се сврти доволно, а можеби и јас не се ангажирав доволно, не знам.

За жал, ситуацијата на сцената не ме воодушеви, а и кај себе не го почувствував тој „драјв“ што го имав порано, така што музиката е дел од мене, секогаш, но неактивен дел од мене. И така ќе биде сè додека не почувствувам дека сакам да ѝ се вратам. Не знам дали тоа некогаш ќе биде, но сè е можно. Не правам на сила ништо во животот. Го правам само она што срцето ми кажува дека треба. И тоа ми е правило кое си го почитувам.

Сметаш ли дека имаме доволно добри млади пејачи на естрадата? Како ти гледаш на музиката денес?

– Има доста изведувачи, одлични артисти, вокали, добра музика. Но, некако нема многу песни што имаат капацитет да останат, да се пеат и по 10, 20 години. Времето наметна дека поважен е визуелниот ефект од музичкиот, па така фокусот е некако сменет. Затоа сè уште и на светско ниво и на македонско големите хитови се изведени од артисти што се од старата школа, милениумци. И клубовите и салите се полнат од артисти што се моја генерација, па и постари. А време е новата генерација да преземе, реално.

За крај, и едно женско прашање. Како се одржуваш во врвна форма со оглед на тоа што со години си иста, внимаваш ли на изгледот и дали сè уште си поборник на здравата исхрана?

– Благодарам. Не сум држела диета никогаш. Едноставно храната е дел од начинот на живот, навика. Вежбањето ми е секојдневие. Имам дома реквизити и ластици што ми стојат секогаш на земја и речиси секој ден вежбам барем 30 минути. Еден ден вежбам јога, а еден ден функционални вежби. Со годините телото бара повеќе активност и повеќе внимание, но за мене не е важно дали сум згодна и атрактивна, туку да сум здрава, витална и функционална. Со вишок килограми тоа не е можно. Затоа грижата за себе кај секого треба да е на прво место. Не можеш да си добра за никого ако прво не си добра за себе. Тоа е правилото