Јулијана Милутиновиќ ја знам од нејзините радиски почетоци, значи онолку децении колку што стојат во насловот. И како почетник на радио звучеше „профи“, а сега е веќе радиски ветеран. Речиси исто толку е и диџеј, професија нешто поретка кај жените. И мајка на две деца. Почетоците ѝ се во Скопје, но веќе 17 години живее во Нови Сад. Како се справува со два града, две професии и две деца?

Поминаа речиси 17 години откако се пресели во Нови Сад, каде што се ти се родени и децата, но врската со Скопје никогаш не прекинала. Дали си повеќе скопјанка или новосаѓанка?

– Скопјанка или oхриѓанка (зависи каде сум во моментот кога сум во Македонија) засекогаш! Иако се чувствувам како граѓанка на светот, овде секогаш се водам како Mакедонка и некако искрено се чувствувам горда на тоа, заради самото тоа што овде е толку сѐ измешано, убаво е чувството да припаѓаш на една од многуте заедници.

Уште еден дуализам во твојот живот: паралелно си радио водител и диџеј. Оваа комбинација на професии не е ретка во светот на музичките радио водители. Како постигнуваш и имаш ентузијазам како жена и мајка на две деца?

– Покрај тој дуализам, би додала дека имам уште неколку „…зми“ во животов, бидејќи мојата природа е таква, јас не можам да бидам само ова или само она. Покрај радиото и диџејството, се занимавам и со организација на големи настани, заради тоа што мојата примарна работа (водителството) ми дозволува да располагам со времето како сакам. Неодамна заедно со уште три пријателки организиравме гејминг фестивал и саем, и многу сум горда на тој проект, како и на сите такви манифестации во кои учествувам во организацијата, а биле разни типови: од енергетска ефикасност, преку фармација, до вински саеми и фестивали. Гејмингот беше најголем предизвик, и оваа година само почнавме една голема едукативна приказна низ таа индустрија, планираме да трае. Иако некогаш е многу кнап, до сега не постоел никаков проблем сето тоа да го вклопам во мојот живот. Токму поради тоа што располагам со моето време како вистинска менаџерка, од кога се родени децата јас сум секогаш со нив и не ми е проблем апсолутно ништо кога се во прашање тие, иако нивните барања со годините се многу поголеми. Во последно време е и полесно, зошто тинејџерот и девојката што наскоро ќе биде тинејџерка едвај чекаат да ме нема дома и да уживаат сами дома. Ама ручек од мајка мора да има. Но, тоа е нормално, а мене не ми е никако тешко да ме нема дома, имам многу пријатели и секогаш имам со што да се занимавам, дури и кога немам време.

Како се зарази со музиката и кога знаеше дека сакаш да бидеш радио водител? Што беше пресудно?

– Со музиката сум од кога сум родена. Учев основно музичко училиште, моите цел живот ме носеле на концерти, сестра ми е музичар… музиката е дел од мојот живот. За да бидам радио водител пресудно беше „Радио Уно“. Те слушав тебе, го слушав Зоки, а најмногу ги слушав Џони и Марти со „Лајт џез“, и сакав да имам знаење за музиката како Марти. И неговиот глас на радио, секогаш ме маѓепсуваше. А јас, тинејџерка, се јавував редовно во „Уно“ да си нарачам песни кои сакам да ги слушнам. И речиси секогаш од другата страна беше Џони. Можеби тој не се ни сеќава, но, јас добро паметам кога ме праша: ‘Девојче, колку години имаш?’ ’15’. ‘Па ти не ги слушаш „New Kids on the Block“?’ Не, сакам да ми ја пуштите „Just the two of us“ или која било од Grover Washington Jr.

Почетоците се тешки. Каков беше твојот радио-пат во Скопје пред да се преселиш во Нови Сад?

– На 18 години почнав да работам во „Скопското Класик ФМ“, кога се запишав и на факултет по средно школо. Демек, додека студирам да заработам некоја паричка, да не бидам товар на моите. И тоа ми беше „додека студирам“ приказна. На самиот почеток во тоа радио, дојде еднаш Џони од „Уно“, да преснимиме некоја реклама (немаше тогаш мејл, мп3) туку само касети и дискови. Џони ме препозна по гласот, и ми рече тогаш: ‘Ти и јас еднаш мораме да имаме заедно емисија.’ Во тој период го запознав низ радиото и Мишо Кан, татко му на мојот драг колега Горан Кан, кој беше дојден во тогашна РТА (делевме простории во хотелот „Панорама“), кој ме замоли да снимам две реченици, како најава за некој настан, им требаше женски глас. Добро се сеќавам на неговите зборови:  ‘Јулијана, ти си вистински радиски човек, никогаш нема да излезеш од радио.’ На што се насмевнав и реков: ‘Но јас ова само додека студирам.’ А тој ми рече: ‘Влезена е чивијата, не излегуваш ти од радио.’ Потоа следеа, „Топ ФМ“, „Радио Равел“ и на крај „Сити радио“ (заедно со „Клуб ФМ“ и „Метрополис“). Еве ме, речиси 30 години подоцна, и понатаму сум на радио, и не ја менувам таа љубов за ниедна друга!

Релацијата Скопје-Нови Сад е и професионална. Секоја недела уредуваш и водиш музички емисии на РТВ во Нови Сад („Искорак“) и на „Сити радио“ во Скопје („Грув рилејшн“ – Groove relation). Која варијанта ти лежи повеќе – во живо или онлајн?

– Со оглед на тоа дека сум етаблирана и како диџеј и како водител на музички емисии, малкумина знаат дека јас сум уредник на македонската програма на Радио Нови Сад, кадешто водам еднаш неделно и емисија на македонски јазик „Македониум“, која е колажна емисија, но во која се трудам да се задржам највеќе на културата и уметноста на Македонците. Во февруари ќе биде 15 години од таа емисија, а во декември 3 од „Искорак“. Сега, по толку години работа онлајн, не можам да кажам дека повеќе ми лежи ова или она. Со снимањето имам слобода и да згрешам и да се поправам, и да биде сѐ тоа совршено, а во живо сепак магијата е посебна. И кога ќе згрешам, можам да се пошегувам на своја сметка.

„Грув рилејшн“ неодамна прослави дваесетгодишен јубилеј, цел еден живот во етерот. Од почетокот до сега твој верен музички соработник е Џон Антонио. Немало кризи во соработката?

– Џони е еден од моите најголеми музички учители. Да работиш со Џони е чисто задоволство! Ние се разбираме едноставно, многу ни е сличен сензибилитетот за музика, и двајцата сме вљубеници во музиката, и јас колку што се сеќавам, кризи не сме имале (освен на тема, која е поубава песна). Џони е џентлмен, и ако јас сакам ТАА песна да свири, нормално дека ќе свири. За ваква соработка треба да бидеме искрени еден кон друг, како што сме Џони и јас, се сакаме и почитуваме бескрајно, ние сме и фамилија на некој начин!

Радиото е медиум кој бара чиста дикција, одлично владеење со јазикот, во твојот случај македонскиот и српскиот, и тебе тоа одлично ти оди. Сепак, кој ти е првиот јазик?

– Мојот прв јазик е македонскиот, но горда сум на тоа што никој веќе не може да направи разлика овде, дали сум „локална“ или дојдена од некаде. Се трудам да учам многу, понекогаш ми фали збор на македонски, веројатно зашто доволно долго тука зборувам српски, понекогаш измислувам и збор на „српски“ зошто мене сосема „српски ми звучи“. Пријателите ми ветија ќе направат книга со мои измислици на српски. Инаку, за „Искорак“ работам со најдобрата лекторка на свет, Вера Малетиќ, од која навистина многу научив и за српскиот, но и за македонскиот јазик. Подеднакво ги владеам, а кога не ми текнува збор на ниеден од тие два, се префрлам на англиски, и тоа без проблем.

Во кој момент стана диџеј?

– На радио сум речиси 30 години, а 28 години како пуштам музика. Како и зошто, не знам. Знам дека од секогаш собирав музика, снимав касети, купував плочи, снимав дискови. И си пуштав музика за себе, за свое задоволство. Првиот мој диџеј настап беше во кафулето „Подморница“ на Софи Скендеровска, и се сеќавам дека Горан Кан ми донесе кабли за да се поврзам.

Во Скопје ти се пријателите, Зоки Бејбе, Вишко, Џони… доаѓаш често и по повод клупските свирки. Со кои клубови одржуваш најдобра и/или редовна соработка?

– Често кажувам дека „Радиобар“ е мој дом. И тоа е мој дом, зошто Вишко ми е исто фамилија. Него и Зоки ги доживувам како мои браќа, а јас секогаш бев девојчето со нив. „1212“ е исто уште еден дом, така што, јас сум таму дома и тоа не го доживувам како соработка, туку како: ‘Јас дојдов, кога пуштам?’ На почетокот на годинава бев и конечно во прекрасниот „Мака бар“, и таму се чувствувам како дома, сите тие луѓе од сцената ми се пријатели. Порано имаше и многу други соработки, кои во принцип никогаш не престанале, „Љубов“, „Излет“, „Сото“, „Сектор“, „Минус 1“, во Охрид редовно секое лето сум на плажата Оревче.

Дали и во Нови Сад имаш диџејски ангажмани?

– Новосадската публика е тешка. Што би рекол Зоче мој „ако не ве вреѓа, јас сум Њујорк за вас“. Пуштам музика и во Нови Сад, иако многу поретко, порано дури и повеќе, но сега искрено за да се договорам со некој клуб, треба баш да ми легне се. Иако, секогаш кога пуштам и овде музика имам прекрасен фидбек од публиката, сепак, не се трудам многу овде да настапувам, прифаќам настапи на кои ме канат, имам многу пријатели од сцената и овде, имам еднаш годишно настап во Кула кај еден мој пријател кој е еден од моите најголеми фанови, сум пуштала музика и во Панчево, но, како што реков, не се трудам да се наметнувам многу, мислам дека сцената во Македонија е многу подобра од овдешната. Мислам на Нови Сад.

Во Нови Сад дипломираше на Факултетот за менаџмент. Како се одлучи за тој факултет и имаш ли ангажмани во кои го користиш тоа знаење?

– Менаџмент во медиуми, поточно. Конечно најдов факултет кој е поврзан со она што јас го работам. Со оглед на тоа дека еден дел од студиите беше и продукција на звук, и те како го користам знаењето во подготовка на моите емисии. Иако, неодамна на фестивалот „Тактонс“ на РТВ, слушајќи еден одличен панел, сфатив дека јас своето искуство само го заокружив со диплома, а знаењето веќе го имав на тема продукција. Многумина ме прашале зошто не се занимавам и со сопствена продукција, но јас тоа ќе го оставам за пензија. Сега повеќе уживам да ја пуштам музиката која некој уметник веќе ја создал.

Како изгледа твојот вообичаен работен ден и има ли таков, со оглед дека и двете професии се со „флуидно“ работно време?

– Се будам многу рано, пред сонцето. Тоа е периодот кој најмногуго сакам, да уживам во утринското кафе на тераса, какво и да е времето, мене терасата ми е „дома“. Доколку имам обврски во РТВ одам таму да завршам што имам, и се враќам дома околу 11, зошто треба некој ручек да подготви, особено ако се децата втора смена, до 12:30 да ручаат. Некогаш (кога сум во голема гужва со другите обврски) „Грув“ ја снимам подоцна, но најчесто за „Грув“ се подготвувам рано наутро. До 16 обично е сѐ завршено, сите емисии се подготвени за етер. Има исклучоци, но, по толку години сме веќе толку „уходани“ што нема никаков проблем да се работи и во цајтнот. И вежбам јога ако можам 5 пати неделно одам, ако не, колку ќе стигнам на часовите. Но три пати е сигурно.

Како ги вклопуваш ноќното работно време и мајчинството? Кои се (или беа) најголемите предизвици?

– Сега веќе и ги нема, иако кога беа помали беше потешко да се вклопи доење и диџејство во ноќните часови, а и многу беа приврзани со мене, па се случувало да плачат со часови додека не дојдам. Сега само ми велат: Само остани до подоцна!’ Мислам дека најголем предизвик е „грижа на совест“ што „ги оставам“. Но, секој ден учиме нови лекции, а оваа ми беше, некогаш сѐ уште е, најголема и најтешка да ја научам.

Некако не можам да те замислам како строга мајка. Што ти е важно во воспитувањето на децата? Што ги учиш ти нив, а што научи од нив?

– Да бев строга, ќе ги имаа сите петки (хаха). Не сум строга мајка, принципиелна сум. Инсистирам на искреност и на разговор, секогаш да се каже сѐ што е проблем за да знаеме со што се бориме или соочуваме. Инсистирам на почитување на обврските кои ги имаат. Инсистирам да запаметат дека тие двајца секогаш ќе бидат еден на друг најголема поддршка, иако сега се како „маче и куче“ (кои се скарани вечно), но, гледам колку се штитат еден со друг ако едниот направи некоја глупост и добива од мајката „воспитно-образовна“ лекција. Од нив учам секој ден, децата се нашите најголеми учители, мои најголеми критичари се децата, секогаш се искрени, а понекогаш таа искреност ме погодува многу, зошто ми дава уште еден нов увид на работите.