Одличната изведба на монодрамата „Сите најубави нешта“, поставена според мотиви од драма на авторот Данкан МекМилан, е директен повод за разговор со актерот Игор Ангелов, но со неговата сеприсутност во медиумскиот простор не беше можно да не ги чепнеме и темите од областа на телевизијата и филмот.

Правејќи список на најубавите нешта што му се случиле или ги посакува во животот главниот лик во монодрамата „Сите најубави нешта“ открива и работи кои не ги посакува, но се случуваат. Главниот лик го игра актерот Игор Ангелов, претставата се изведува во КСП „Центар-Јадро“ во Скопје, а публиката е добродојдена да се вклучи во дејството уште од самиот влез во објектот. Претставата навистина побудува необично и возбудливо чувство. Приказната лесно се следи, актерот ноншалантно ја води играта, а пораките за чувањето на менталното здравје се впиваат во мозочните ќелии.

Љубителите на драмската уметност често го гледаат Игор Ангелов на театарската сцена. Другите ќе ја забележат неговата појава на филмско платно, во телевизиска серија, па и во комерцијален спот. Со претставата „Сите најубави нешта“ тој открива свој нов афинитет и со рафинирано чувство ја води публиката низ познати, но неистражени социјални предели.

По десетици улоги во колективни театарски претстави, како одлучи да ја поставиш монодрамата и кој е вклучен во нејзината реализација?

– Сосема случајно… Дејан Пројковски ми го даде текстот, јас го прочитав и веднаш ја осетив важноста и актуелноста на темата. Текстот го прочита и Пеце Талески… и тој одма ја препозна големината на идејата, си подадовме рака дека ќе ја направиме претставата. „ОХО Продукција“ застана зад проектот и после месец ипол се случи премиерата.

Текстот на МекМилан има активна компонента за освестување околу еден сериозен општочовечки проблем, како што е депресијата. Практично, кому му е наменета претставата?

– Големите драмски дела зрачат со универзалност и моќ да допрат до секого на многу нежен начин т.е. непретенциозно. Затоа мислам дека текстот на Данкан МекМилан е токму таков – актуелен, модерен, лесен за читање, но длабоко искрен и полн со емоции, и дефинитивно допира до секоја публика, до младите и адолесцентите најмногу.

Претставата ја изместува публиката од нејзината комфор-зона и таа веќе не е само пасивен набљудувач на дејството. Чии се драматизацијата и режијата на монодрамата?

– Режијата е на Дејан Пројковски. Во драматургијата не чепкавме многу. Авторот на текстот интегрално ја внесува публиката како дел од претставата, што во суштина е најубавиот сегмент од секоја изведба. Со други зборови, публиката е таа што активно игра заедно со мене во претставата и тоа ме прави многу возбуден и многу среќен. Секоја изведба е сосема ново и неповторливо патување.

Како се чувствуваш во улогата во монодрамата, имајќи предвид дека е прекршена вообичаената бариера театарска сцена – публика?

– Искрено, уживам во тоа што го рушам четвртиот ѕид. Немам чувство дека сум сам на сцената, од самиот почеток па сѐ до крајот. Уште при влезот на публиката јас сум меѓу нив, ги пречекувам, разговарам со нив и многу спонтано влегуваме во претставата… тивко, нечујно.

Со „ОХО Продукција“ имаш долгогодишна соработка на повеќе телевизиски проекти. Што на актерот му дава најголема сигурност во изведбата на одредени карактерни ликови?

– Со „ОХО Продукција“ веќе одамна сме заедно, подолго од деценија, и навистина „ОХО“ секогаш стоеле зад мене. Многу ликови (телевизиски) кои сум ги изиграл, и по кои публиката ме препознава, сме ги изградиле заедно (Цветко, Детективот, Дедо Менде, Коста…), а сега ми е многу драго што со монодрамата „Сите најубави нешта“ влеговме во една нова и возбудлива фаза.

Правиш ли дистинкција помеѓу улогите на ликови за ТВ, филм или театар, независно што станува збор за медиуми со различен израз?

– Иако се тоа различни медиуми и сите си имаат свои правила на игра и израз, тие не се пресудни при мојот избор. Темата, односно идејата што ќе ме допре е најважна. Поважно ми е Што кажувам, отколку Како тоа го кажувам! Да, разликата е голема, иако форматот можеби делува слично, но начинот на интерпретација е различен.

Телевизијата и филмот носат поголема популарност од театарот. Како се соочуваш со овој факт?

– Немам дилеми околу тоа. Да, тоа е факт. Телевизијата е многу силна. И филмот, исто така. Во последно време и социјалните мрежи галопирачки растат. Свесен сум дека популарноста денес во голема мера зависи од количината на квалитетна експонираност во овие медиуми, но никако не смеам и не го заборавам моето едно и единствено прибежиште. Театарот. Тоа е мојата прва и последна станица. Мојот дом.

Дефинитивно, телевизијата предничи, па потоа е филмот. Театарот е на крајот. Така е секаде. За жал, кај нас има луѓе што никогаш не биле во театар, и тоа е тажно. Сепак, многу се радувам кога некој ќе ме сопре на улица и започнува разговор со мене на тема театар, кога зборуваме за некоја претстава и слично. Сепак, тоа се случува многу поретко отколку со разговорите на тема ТВ или филм. Уживам и во двата случаи.

Твојата матична сцена е во Драмскиот театар во Скопје. Некои од претставите во кои играш, како „Странци“ и „Мојот маж“, повеќе години опстојуваат на репертоарот. Што за актерот значи долговечноста на одредена претстава?

– Кога бев помлад им се восхитував на постарите колеги од театарот кога ми раскажувале дека некоја претстава ја играле по 200-300 пати. Некои претстави повеќе од 15 години биле на репертоар. Тоа ми изгледаше фасцинантно. Сѐ уште го имам тоа чувство, и полека но сигурно и мене ме снаоѓа истото – некои претстави после десет години сѐ уште ги играме. Се ближат убави јубилеи и тоа ми дава потврда дека ова што го работам навистина има смисла. Долговечноста и полните салони на некои претстави ми даваат потврда и поттик дека се движам во вистинската насока.

Повеќе од 10 години сум член на ансамблот на Драмски театар Скопје и имам чувство како да сум си дома. Имало секакви претстави, гостувања, успеси и падови… Кога некои претстави остануваат подолго на репертоарот тоа значи дека публиката ги прифатила, дека си го нашле своето место, и тоа е доказ дека сето ова навистина вреди. Драго ми е што во последно време нашиот ансамбл е засилен со свежи и млади сили, млади актери и актерки, и немам грижи за иднината на Драмски театар. Уште да изградиме нова зграда и сѐ ќе биде во ред.

Со режисерката Нела Витошевиќ соработуваш на копродукцискиот проект „Замисли нов свет“ во МНТ. Во една од сцените го играш Димитрија од „Диво месо“ на Горан Стефановски. Каква тежина за актерот носи изведбата на некои култни сцени од македонскиот театар?

– Убаво е да се добие шанса да се игра лик од култен текст од големиот Горан Стефановски. Ликовите на Горан на некој начин сите актери нѐ поврзуваат… уште од студентските денови па сѐ до денес. Да се биде Димитрија од „Диво месо“ е чест, голем ќеиф и одговорност. Драго ми е што со режисерката Нела Витошевиќ и останатите колеги се нурнавме во овој прекрасен процес и на крајот испловивме со едно уникатно искуство и чувство дека сме направиле прекрасна претстава.

Со режисерката Витошевиќ одамна соработувам, повеќе од 10 проекти, но првпат работиме дела од Горан Стефановски. Кога бев мал се сеќавам дека ја гледав култната „Диво месо“ на Слободан Унковски и памтам дека делот со Ацо Ѓорчев ми беше многу страшен и привлечно моќен во исто време. Сега, можеби повеќе од 30-35 години подоцна, и јас го толкувам тој лик… многу се радувам заради тоа.

Звучи како клише, но имаш ли нереализиран актерски лик кој многу би сакал да биде изведен на театарската сцена?

– Јас не сум актер кој има список или фиока со неизиграни ликови кои ме чекаат. Едноставно чекам да се погодат работите. Не секогаш некој лик е актуелен. Големите ликови од светската драматургија се безвременски и секогаш свежи и актуелни, но не секогаш одговараат на мојот актерски фах и потенцијал. Сакам да изрежирам претстава во која и самиот ќе играм, ама да не биде монодрама. А тоа и ќе се случи наскоро.

Кој лик што досега си го играл во театар, на филм или ТВ, најмногу го сметаш за „свој“?

– Во филм најсвој лик ми е Цобе од „Година на мајмунот“, на ТВ детективот Цветко и Коста, а на театар… има многу! Во секоја возраст си имав свои адути. Во секоја фаза од моето актерисување си наоѓав подраги или полоши улоги. Некогаш се чувствував добро, некогаш ќе се изгубев меѓу можностите и очекувањата, но научив од сите ролји да учам. Како треба, но и како не треба. Никогаш нема да ја заборавам репликата на Трепљов од Чеховиот „Галеб“: „Потребни се нови форми! Нови форми се потребни! А ако ги нема, тогаш не ни треба ништо!“ Актерството за мене е во наоѓањето на тие нови форми.

(Интервјуто е објавено во „Културен печат“ број 262, во печатеното издание на весникот „Слободен печат“ на 28-29.12.2024)