За Италија една од првите асоцијации се големите љубови и нивните трагични завршетоци. Ромео и Јулија е секако најпознатата приказна со ваков заплет. Сепак, од 2007 година, светот е заинтригиран од уште една, многу постара.

Онаа за двата прегрнати скелети кои ги откопале по 6000 години се вика „Љубовниците на Валдар“, а една работа ги поврзува со „наследниците“ од Верона. Сепак, постојат различни приказни за љубовниот пар од неолитската ера и се познати малку вистински факти – што не ја прави необичната приказна помалку фасцинантна и интригантна.

Љубовниците од Валдар се всушност два скелети стари и по 6.000 години. Тие беа пронајдени во 2007 година во неолитска гробница во близина на Валдар, во Мантуа, Италија. Името го добиле затоа што изгледаат како да почиваат во вечна прегратка, а неверојатен факт е дека потекнуваат од неолитскиот период кој траел од 10.000 до 4.500 години пред новата ера.

Теории за животот и смртта на „Љубовниците на Валдар“

Една рана теорија сугерираше дека мажот (чие тело било ставено лево) бил убиен и дека жената можеби била жртвувана за да му се придружи во задгробниот живот. Оваа теорија се заснова на фактот дека машкиот скелет бил пронајден со кремена стрела во близина на вратот, додека женскиот скелет имал долго камено сечило до бутот и два кремени ножеви под карлицата. Овие предмети првично дејствувале како оружје што можело да се користи при насилна смрт или ритуално жртвување.

Сепак, остеолошкото (коскено) испитување на скелетот не ја потврди теоријата за насилна смрт. На коските не било пронајдено ништо што укажува на сериозни повреди кои би довеле до смрт. Очигледно, парот не загинал во борба или од повреди.

Следната теорија, која е поприфатена, објаснува дека се работело за таканаречено двојно погребување – иако таквите погребувања биле ретки во неолитската ера.

Научниците проценуваат дека двајцата биле високи околу 157 сантиметри и имале околу 20 години кога починале. И покрај нивната млада возраст, изгледа дека умреле од природна смрт или, како што веруваат некои експерти, поради болест или несреќа.

Не се знае многу за овој пар, имајќи предвид дека археолошките локалитети генерално се тешки за ископување и уште потешки за проучување. Собирањето информации за староста на скелетот со помош на јаглерод и ДНК тестови се бавни процеси, а фактот што љубовниците се „заклучени“ во вечна прегратка ја отежна работата уште повеќе.

Поради уникатноста на ова важно ископување, главниот археолог Елена Марија Меноти одлучи да не ги раздвојува скелетите. Наместо тоа, нејзиниот тим внимателно го ископал парот како блок од земја и ги префрлил во дрвена гајба во музеј во Комо.

Според археологот Елена Марија Меноти, вакво откритие е исклучително ретко:

„Најдовме многу жени како гушкаат деца, но никогаш пар, а уште помалку пар во прегратка – и тие се навистина прегрнати“.

И по сите анализи, нивните околности остануваат мистериозни. Сè уште не е јасно зошто љубовниците биле закопани заедно во толку уникатна положба, ниту пак е утврдено дали припаѓале на блиската заедница.

Археолозите не пронајдоа докази за неолитска населба во регионот Валдара, што значи дека областа најверојатно била покриена со мочуришта и вкрстена со реки. Таквата средина би била идеална за зачувување на телото, но сето тоа малку кажува за начинот на живот на љубовниците или за причините за ваквата специфична положба при погребувањето.

Пронаоѓањето камени алатки до нив може да сугерира дека тие биле ценети членови на заедницата. Покојниците честопати биле погребувани со предмети кои имале симболично значење или им служеле за време на нивниот живот, што можело да укаже на некоја форма на религиозно или ритуално верување.

Додека сите горенаведени теории се фасцинантни, „Љубовниците на Валдар“ остануваат нерешена мистерија. Нивната положба, прегратка и алатките пронајдени во гробницата поттикнаа различни толкувања – од љубовна приказна до ритуална симболика. Но, поради недостаток на конкретни докази, сите објаснувања остануваат во сферата на претпоставките.