Во оној ден кога Христос воскресна и им се јави на своите ученици, меѓу нив не бше Тома. Тој откако дојде при нив подоцна, чу дека го виделе Христа, но не поверува. Бог, Кој се грижи за секој човек, имајќи при тоа голема промисла, после Воскресението да ги увери и идните поколенија, го остави осмиот ден, за да се изостри љубовта на Тома и за да му даде уверение во Воскресението.

При повторното појавување пред своите ученици, кога вратата била заклучена како и претходно, овој пат бил и Тома со нив. Откако им го дал Својот мир, му се обратил на Тома и му рекол:

„Дај го прстот свој тука и види ги рацете мои, принеси ја раката твоја и стави ја во моите ребра и не биди неверен, туку верен. Затоа што не само со видување сакаше да се увериш – за да не се работи за привид, туку спомна и допирање. Затоа стави ја својата рака во моите ребра.“

Тој се уверил дека раната на ребрата била толку широка, што внатре можело и рака да се стави. Тома испитал и преку допирот примил вера, бидејќи му било допуштено да го гледа и да го твори сето ова на нетленото и конечно обожено тело Христово, по што извикал:

„Господ мој и Бог мој“.

Едното е заради плотта, а второто заради Божеството. И Христос му рече:

„Поверува затоа што ме виде, блажени се оние кое не виделе, а поверувале“.