Сопствениците на земјоделско земјиште се соочуваат со голем број предизвици – од недостаток на работна сила, преку неисплатливоста на производството, до проблемот со пренамена на земјиштето. Во исто време, тоа укажува и на сè поизразен парадокс: додека земјоделството пропаѓа, цените на храната во продавниците растат, а селото, наместо сигурен извор на опстанок, станува луксуз што малкумина можат да си го дозволат.

Според српскиот економист Немања Антиќ, земјиштето е единствениот навистина ограничен ресурс на планетата, но земјоделското земјиште станува сè помалку профитабилно, особено во услови на климатски промени, суши и поплави.

– Иако големото поседување може да донесе профит, за малите производители тоа значи огромен напор, работа и управување, што повеќето не се подготвени да го преземат. Луѓето немаат желба да се справат со тоа. Сепак, за да ви се исплати земјата – тоа е профитабилно, но мора да работите и да контролирате, мора да ги организирате луѓето. Земјиштето како земјоделски бизнис е многу тешко да се исплати, мора да имате земјоделец кој е управител и претприемач – вели Антиќ- објави Каматица.

Според него, постои и друг начин да се заработи од земјата, а тоа е конверзија. Од нива од шеста класа до градежно земјиште или изградба на патишта, тоа земјиште добива типична конверзија, повеќе не е земјоделско, туку има урбана намена, и тогаш можете да остварите голем профит.

– Нашиот човек мисли дека ако ја наследи нивата, сè само ќе започне. Не, мора да се работи. Во светот, цената на земјоделските производи има опаѓачка вредност во споредба со другите производи – вели тој.

Иако денес цената на земјата е ниска, особено во низините, тоа малку значи кога нема кој да работи. Недостатокот на работна сила стана клучен проблем, тешко се наоѓаат берачи, а жетвата пропаѓа.