Капитализмот и работничките права не одат рака под рака. Тоа се спротивставени концепти, кои својот потполн капацитет го достигнуваат само доколку функционираат сами. Да речеме, капитализмот „цвета“ во општество без работнички права или развојот на работничките права е целосно можен во социјалистички систем. Затоа денеска имаме изнуден компромис на владејачката и на работничката класа, кога капиталистите нешто даваат, а работниците, ете, нешто и земаат. Едно од изнудените права на работниците е 1 Мај, Меѓународниот ден на трудот, кој е неработен во поголемиот дел од земјите во светот.

Неработен е 1 Мај и во Македонија, но од погрешни причини. Додека насекаде се организираат протести, маршеви и паради, кај нас се организираат колони кон Евзони. Чекаат по три и пол часа задоволните работници на граничниот премин, за на море да го одбележат правото да не работат, на денот што нивните претходници им го оставиле во наследство. Не можат сега тие да си останат дома, па со малубројните синдикалци да сркаат гравче пред Собрание. А не дека им пречи синдикатот. Таман работа. Од Сојузот на синдикатите на Македонија бараат најниска плата од 500 евра, бараат покачување на платите во јавната администрација и бришење на специјалните закони со кои се овозможува 12-часовна работа, која во многу земји е укината уште во 1890 година. Супер е ова што го бараат синдикалците, ама работниците да сакаа да протестираат, ќе ги поддржеа мајките на загинатите деца од пожарот во дискотеката во Кочани кои пред неколку денови дојдоа во Скопје, ама тогаш беа на работа и не можеа да излезат на улица, а сега кога се слободни и кога можат да протестираат, тие одат на продолжен викенд во Грција. Невиден парадокс. Додека чекаа на „Богородица“ да им ги поминат пасошите, можеа и еден протест да направат, ќе беше голем секако, ама тогаш самите ќе се бунеа бидејќи редот не минува брзо.

Сепак, конформизмот на просечниот македонски работник не е ни од далеку најголемиот проблем во државава. Најголемиот проблем е тоа што од протест се откажаа и самите синдикалци. Да, точно е. Од Конфедерацијата на слободните синдикати (КСС) не го поддржаа првомајскиот протест, ниту, пак, бараат 500 евра минимална плата, покачување на платите во јавната администрација и воопшто не им пречи што таму некои градежници работат по 12 часа дневно. Секој ден во неделата.

Да живеевме во нормално време во кое хуморот и сатирата се посмешни и почудни од реалноста во којашто живееме, сега првите луѓе на КСС ќе беа главните ликови во вицовите, ќе им се цртаа карикатури и ќе беа предмет на зафрканција. Ама не, денеска е само сабота, а тоа што синдикалците не бараат повисоки плати е нормална појава во државата во која секоја партија си има своја синдикална организација, и по барем две студентски организации и свои уфрлени членови во секоја група луѓе. Може тоа да се извидници, пејачи, готвачи, мотивирани Европејци, демотивирани скептици, верници и агностици. Заедничкиот именител на сите тие активисти е припадноста кон одредена политичка партија. Така е и со синдикалците. Протестираат за работнички права само кога нивната партија е во опозиција, тогаш бараат и плати и права, а кога се на власт тогаш прогласуваат „земја дембелија“ и се конструктивни во борбата за работничките права, кои ги водат преку проекти и презентации. Такво нешто видовме токму од Благоја Ралповски, претседателот на КСС, кој во хотелот „Дабл три – Хилтон“ во Скопје ги собра новинарите во пресрет на 1 Мај, на конференција на тема „Работничките права во време на промени: Заедно кон праведна транзиција и ефикасна администрација“.

Значи нема протест, нема лутење и замерување. Синдикалците ќе си прават конференции и тогаш ќе им доаѓаат претставници од Владата, работодавачите, академската заедница и меѓународни организации, како што му дојдоа на Ралповски, кој, пак, јавно истакна дека е задоволен со предложеното покачување на платите од 1.800 денари.

Затоа и целта на конференцијата на КСС организирана во еден од поскапите скопски хотели гласи: унапредување на работничките права преку социјален дијалог и системски реформи.

Нема да протестирате, ќе патувате и ќе се релаксирате, ќе бидете кооперативни и спремни за дијалог и на крајот ќе останете тоа што сте, најсиромашни работници во Европа.