Имаат ли најмладите потреба од психијатар? Постојат ли специјализирани детски психијатри и дали кај нив има потреба од медикаментозна терапија? На оваа тема зборуваме со докторка Камелија Симеонова, детски и адолесцентски психијатар од приватната болница Аџибадем Систина. Докторката вели дека 75% од нарушувањата во возрасниот период имаат потекло од детството. Таа објаснува дека детството е извонреден период да се започне со каков било третман и препознавање на оно што ги загрижува младите.

– Генерално сите родители се сензитивни кога станува збор за фармакотерапија кај деца и многу тешко ја прифаќаат потребата на децата од лекови. Особено што многу често нашата терапија може да биде и за подолг временски интервал. Генерално јас ги охрабрувам младите да посетат психијатар бидејќи анксиозноста или депресијата, многу често ние можеме да ги третираме психотераписки, односно да не вклучиме фармакотерапија – вели Симеонова.

Таа објаснува дека секоја анксиозност и депресија, која е третирана во детска возраст, прави оздравување на личноста, односно, не остава долгорочни последици. Докторката вели дека културата за ментално здравје кај нас сè уште не е на некое завидно ниво, така што, многу е важно да се подига свеста, бидејќи, препознаена проблематика во детска возраст, значи излекување.

– Ако гледаме дека детето има потешкотии во неговото функционирање, не може да одговори на развојните задачи, тоа е показател дека треба да се посети детски психијатар, но постои стигма. Ги охрабрувам родителите да не чекаат долго време, туку во првите моменти кога ќе забележат нарушувања во детскиот период, да посетат стручно лице – вели Симеонова.

За пристапот кон помалите деца вели дека е секогаш различен, а кај адолесцентите инсистира родителите да не се присутни на разговорот. За булингот вели дека на професорите им треба обука бидејќи не се едуцирани како да се справат со него.

– Децата кои прават булинг се најчесто занемарени деца. И затоа сакам да ги освестам родителите дека тие ги донеле децата на овој свет. Родителството е доживотен процес. Обично, децата коишто прават булинг, се деца коишто се занемарувани. Занемарувањето во детска возраст е еквивалент на злоставување. Мајчината и татковската љубов, не може никој да ја замени. Децата сакаат да бидат видени – вели докторката.

Таа објаснува дека често анксиозноста води кон депресија и дека не треба да се лекува на социјални медиуми, бидејќи секој случај е различен. Вели дека има многу успешни приказни во лекувањето посебно кај дисфункционални семејства.

– За првото и за второто дете никогаш не сме исти родители. Првото дете го чуваме на еден принцип, второто го чуваме на друг – вели докторката.

За разводот вели дека е земјотрес во семејството. Објаснува дека често им кажува на родителите дека е правена анализа, прашувани се деца дали е полесно мама и тато се разведат или мама и тато да умрат.

– Децата на тоа прашање имаат одговорено „да умрат“. Смртта на родител полесно се толерира од разводот. Заради тоа што смртта носи ритуали, носи оджалување, носи процес на идеализација. А разводот е земјотрес којшто прави бура во семејството и којшто нема ниту еден ритуал на оджалување. Она што до вчера сме го криеле дома, дека нешто не чини, сега го знае целата јавност – вели Симеонова.

Таа објаснува дека разводот не е неуспех само за родителите. Децата ги слушаат кавгите и почнуваат да размислуваат дека тие се виновни за разводот.

– Моја работа е да им објаснам, дека треба да се ослободат од чувството на вина. Дека тие не се виновни. Дека мама и тато прекинале да се разбираат, тргнале на разни патишта. И дека децата немаат никаква вина за разводот што се случува -вели докторката.