Бројот на обидите за ликвидација на српскиот претседател Александар Вучиќ одамна е двоцифрен. Претставници на власта, како и самиот Вучиќ, никогаш своите тврдења не ги потврдија со докази, а не пак да биде покрената тужба, а веќе поминаа осум години од првиот обид за атентат на Вучиќ во Јајинци, пишува Н1.

Последниот наводен обид за атентат на Вучиќ, го обелодени самиот Вучиќ во петокот откако изјави дека „тајкунот и криминалец Драган Шолак“ преку свои луѓе дошол на идеја да го убие српскиот претседател.

Со растреперен глас, со драмски паузи, „загрижениот“ претседател пред уште „позагрижените“ членови на Српската напредна странка, рече дека „може да го убијат, но Србија никогаш не можат да ја победат“. А, тоа ќе беше еден од вообичаените „обиди за атентат“ врз претседателот на државата, доколку Вучиќ веќе следниот ден не се изјаснеше дека не го кажал тоа што го слушнаа сите.

„Никогаш не реков дека сака да ме убие. Никогаш не реков дека ќе направи такво нешто. Има многу луѓе кои сакаат такво нешто од криминалното милје“, одговори претседателот на Републиката во саботата на прашање на новинар од Н1 за неговата, во најмала рака, несериозна изјава.

А кои се тие луѓе што се обидуваат да го убијат Александар Вучиќ и колку обиди за атентат имало врз него во последните десет години? За волја на вистината, неколку десетици луѓе кои му се закануваа на Вучиќ преку социјалните мрежи завршија зад решетки, но ниту тој, ниту неговата медиумска машинерија не можат да го наречат обид за атентат.

За обидот за атентат врз Александар Вучиќ, како што е познато, досега никој не е обвинет.

Нешто најблиску до тоа се случи во октомври 2016 година, кога во Јајинци, недалеку од домот во кој живеат родителите на претседателот, Ангелина и Анѓелко Вучиќ, беше пронајден автомобил полн со оружје и муниција. Додуша, ниту тој случај не доби судски епилог, бидејќи обвинителството оцени дека нема елементи за поведување кривична постапка. Но, тогаш веќе беше очигледно дека „атентатите“ беа омилена тема на тогашниот премиер на Србија, Александар Вучиќ, особено кога се најде во тешка ситуација, поради внатрешна или надворешна политика.

Стефановиќ: Поврзавме некои луѓе со некои места…

Целата приказна околу пронајденото оружје во Јајинци делуваше чудно и збунувачки, а конфузијата ја надополни и тогашниот министер за внатрени работи, Небојша Стефановиќ со една „легендарна“ изјава.

„Поврзавме некои луѓе со некои места, некои луѓе со некои предмети, некои луѓе ги поврзавме со други луѓе кои беа вклучени во такви дела. Но ако ви кажам кој, што, кога и како, би ги предупредиле што знаеме за нив“, рече Стефановиќ.

Храбриот Вучиќ без панцир на отворањето на споменикот на Стефан Немања во Белград

За време на отворањето на споменикот на Стефан Немања на плоштадот „Савка“ во Белград во октомври 2021 година, беа одржани две претстави. Едната беше свеченото откривање на споменикот, другата беше атентатот на Вучиќ. Тогаш, тогашната премиерка Ана Брнабиќ на јавноста ѝ откри дека се подготвува уште еден атентат. Нејзините зборови ги потврди и тогашниот министер за полиција, Александар Вулин.

„Беше долго и детално планирано. Во Министерството за внатрешни работи се формираа паралелни структури и се водеа кампањи во тајкунските медиуми, кои ги пренесуваа медиумите во регионот, со цел да се дехуманизира Вучиќ и да се направи криминален клан од него и неговото семејство“, изјави Брнабиќ за ТВ Пинк.

Поранешниот премиер рече дека надлежните служби „работат“ на овој случај, а иако многумина го советуваа да не оди на отворањето на споменикот, претседателот сепак отиде. Како што скромно изјави за прорежимските медиуми: „Не носев ни панцир“. Никој никогаш не бил уапсен за целата оваа приказна.

Атентатите на Александар Вучиќ ретко се поврзуваа со име и презиме, но тоа го направи тогашниот министер за полиција, Александар Вулин, во април 2022 година, кога рече дека „додека Радоје Звичер е на слобода, постои опасност од атентат врз Вучиќ“.

Радоје Звичер е водачот на кавачкиот клан кој со години е во бегство, а интересно е што огранокот на тој клан во Србија, Вељко Беливук и Марко Миљковиќ, до нивното апсење имале директна помош од поединци од државниот апарат.

Вучиќ: Ако ме убијат…

Приказната за атентатите доби сосема бизарен тек во јуни 2023 година, кога Александар Вучиќ во приказната го вклучи семејството, брат му, па дури и децата.

„Ако ме убијат, брат ми Андреј ќе остане зад мене. Ако го убијат брат ми, мојот син Данило ќе остане. Ако ми го убијат синот, ќерка ми Милица ќе остане. Ако ја убијат ќерка ми, мојот син Вукан ќе остане… И нашите гробови ќе се борат против усташите“, изјави тогаш Александар Вучиќ пред колегите, а сè е снимено.

Марко Миљковиќ за Јајинци

Но, многу години подоцна, приказната за првиот атентат на Вучиќ беше актуелизирана на друго место, во Специјалниот суд во Устаничка, на судењето на криминалната група Вељко Беливук и Марко Миљковиќ, кои се товарат за повеќе убиства, трговија со дрога, поседување оружје и уште неколку кривични дела. За тој случај зборуваше второобвинетиот Марко Миљковиќ.

„Да ви ја претставам акцијата, тоа е акција каде што Александар Станковиќ познат како „Мутави“, сега починат, Александар Видојевиќ познат како „Рошави“ и Ненад Вучковиќ познат како „Вучко“, заедно со Александар Вулин, по негова наредба, натовариле автомобили полни со оружје и ставени во близина на куќата на Александар Вучиќ во Јајинци. На овој начин сакаа да им покажат на медиумите дека Вучиќ бил мета и до ден денес никој не одговара за тој автомобил полн со оружје“, изјави Миљковиќ.

Убиства на политички противници во Србија

Србија е земја на која ѝ се познати политичките убиства. Во 2003 година, тогашниот премиер Зоран Ѓинѓиќ беше убиен. Во 2000, на Ибарска магистрала беа убиени тогашниот опозиционер Иван Стамболиќ и четворица членови на тогашното опозициско движење за обнова на Србија, а на Велигден 1999 година, Славко Ќурувија, новинар и сопственик на „Дневни телеграф“ и „Европљанин“. Во моментот на нивната смрт, сите жртви беа на спротивната страна на политичката арена од актуелниот претседател на Републиката. Невкусно е да се прави циркус од политички убиства заради политика и да се добиваат евтини поени од почит кон жртвите.