Комеморативен собир се одржа денеска во конгресната сала на хотелот „Александар Палас“ во Скопје. На комеморацијата посветена на великанот на македонската кошарка, со потсетување за неговото дело, преку „фотографска лента“, раскажување, евоцирање на спомени со него од страна на неговите пријатели и соработници, последен поздрав му оддадоа неговото семејство, но и сите оние кои беа „околу него“ во неговиот работен и животен век.

За Лазар Лечиќ велат беше, Бог да го прости, невозможен човек. Цел создаден од сами противречности. Беше и нежен и суров. И комичен и не толку забавен. И згрозувачки мудар и бескрајно фин, аристократски рафиниран.

Ранлив и чувствителен, но понекогаш и со остар јазик. Но, тоа секогаш го правеше речито, шармантно, ѓаволски духовито, да не можете да му се налутите. Напротив, беше чиста уживанција Лазар Лечиќ да ве стави во уста. Лазар Лечиќ е еден од најдобрите македонски кошаркарски тренери на сите времиња, комплиментот кој често му го даваа, од пред два месеци за жал важи повеќе од било кога.

Лазар Лечиќ замина во вечните почивалишта, каде сигурно исто така ќе мрчи за кошарката, затоа што тоа му е многу убаво. А, сите вие кои одблизу го познававте и се дружавте со Лазар Лечиќ продолжете несебично да го прикажувате онаков каков што навистина беше – понекогаш смешен, понекогаш апсурден, нималку тажен и обесхрабрувачки.

Лазар Лечиќ е вредност. Не само кошаркарска. И не само македонска. На некои луѓе им е судено да бидат легенди и да ги паметиме засекогаш по добро. Тоа е веројатно единственото објаснување по загубата на Лазар Лечиќ, а знам дека не е доволно добро. Долгогодишниот генерален секретар на Македонскиот олимписки комитет, Зоран Гапиќ, се осврна на некои незаборавни моменти од заедништво кое го имаше и го делеше со Лечиќ.

„Лазар Лечиќ воведе новитети во југословенската кошарка кои ги користеа Александар Николиќ и Ранко Жеравица. Тоа го направи и Работнички голем клуб. Јас не сум од Работнички, но Работнички мора да направи нешто вечно во чест на Лазар Лечиќ.

Долгогодишниот генерален секретар на Македонскиот олимписки комитет, Зоран Гапиќ, се осврна на некои незаборавни моменти од заедништво кое го имаше и го делеше со Лечиќ.

– Лазар Лечиќ воведе новитети во југословенската кошарка кои ги користеа Александар Николиќ и Ранко Жеравица. Тоа го направи и Работнички голем клуб. Јас не сум од Работнички, но Работнички мора да направи нешто вечно во чест на Лазар Лечиќ. Ако ништо друго, во салата на Работнички, каква е-таква е, да постави една фотеља на која ќе пишува Лазар Лечиќ за сите кои ќе дојдат тука да знаат дека таа сала ја направи тој. Секогаш кога патував низ светот, луѓето од кошаркарскиот свет ме прашуваа каде е и што прави Лазар Лечиќ – рече Гапиќ.

Што значеше Лазар Лечиќ, односно „Лазарос“ како што беше неговиот прекар, за солунски Арис, со „свои зборови“ во специјалната телеграма, опиша еден од најголемите грчки кошаркари на сите времиња, Панајотис Јанакис.

За сѐ што и „остави“ на македонската кошарка, како клупска, така и репрезентативна, потенцираше и некогашниот капитен на сениорската репрезентација на Македонија, Ѓорѓе Војновиќ:

„Немав среќа Лазо да ми биде тренер, но имав среќа да ми биде учител. Уште се сеќавам, од деновите во школата на Работнички, трениравме во Градски парк, а Лазо ќе не види од галеријата горе и покрај тоа што не ни е тренер, се симнуваше долу да ни каже што треба да правиме. ‘Мали, ти со овој шут бонсек, не можеш да станеш играч’, ми велеше и не мотивираше да останеме да работиме.

На нас останува она што го велеше Лазо, да се ‘поштуеме’. Постојано тврдеше дека немаме спорт затоа што не се ‘поштуеме’. Лазо, играј кошарка горе на небото и чувај не“- рече Војновиќ.

На комеморативната седница, говореа и Драган Радосављевиќ, легенда на кошаркарскиот клуб „Работнички“ од Скопје, како и долгогодипниот спортски новинар и коментатор, Зоран Михајлов, кои пренесоа голем број на слушки, анегдоти поминати низ заедничките моменти со Лечиќ.

Посебна порака од САД, испрати и внукот на Лазар Лечиќ, Андреј Апостолоски Лечиќ.