„О сраме, каде ти е црвенилото?“ е безвремен цитат на генијот Шекспир од драмата „Хамлет“, кој претставува прекор за моралниот пад на личноста. За жал, сè уште e актуелен тука и сега. Него слободно може да го употреби секој слободоумен и сè уште не поткупен граѓанин на ова напатено парче земја, обраќајќи им се на носителите на јавни функции од сите сфери на владеењето, кои во трката за моќ, пари и влијание ги заборавија основните морални вредности на личноста.

Пратениците во Собранието на Република Северна Македонија, од сите партии, вери и националности, се однесуваат како рогови во вреќа кога на дневен ред е некое прашање поврзано со подобрувањето на и онака катастрофалната состојба на граѓаните. Од друга страна, пак, кога треба да се делат пари од буџетот за политичките партии или пак дневници и патни трошоци, по принципот „сложни попови и во петок мрсат“ едногласно и за многу кусо време постигнуваат консензус.

Си го поставувам прашањето: Уште колку пониско морално може да паднат „нашите“ носители на јавни функции? Не почитуваат ниту закон, ниту правила, ниту ред, ниту, што би рекле постарите, се плашат од Бога. До кога, до каде, уште колку пари треба да се искрадат, уште колку моќ треба да се има за да се каже: „Доволно ми е“. Каде завршуваат лакомоста, бескрупулозноста и немањето основно чувство за срам?

Овие редови ги напишав во мај 2023 година, додека на власт сè уште беше СДСМ, а ВМРО беше опозиција. Сега ВМРО е на власт, а СДСМ е опозиција. Другото сè е останато исто.

Во изминативе 30 години квалитетот на живот во Македонија константно се намалува. Нема ниту една област од општественото живеење во која е постигнат напредок. Работите одат од лошо на полошо, а како доказ за тоа се и 59 изгубени млади животи во изгорената дискотека во Кочани за која сите, и власта и опозицијата, се еднакво виновни и се со крвави рацете.

Животот во Македонија стана како билтен на МВР. Само пред некој ден, во рок од 24 часа се случија: убиство на сопственик на стан од страна на оној кој во станот живеел, пукање во Центарот за социјални работи во Прилеп од страна на лице што избегало од установа за лица со ментална попреченост, условна пресуда за гинеколог што убил новороденче со својата нестручност, нова сообраќајка на Партизанска, истекување на отровни материи во Крива Река, со што водата во Крива Паланка е загадена со цијанид, а скоро во исто време пратениците во Собранието зедоа двонеделен одмор.

Каде ние живееме? Дали е ова нормално? Каква е улогата на општеството, интелектуалците, родителите, сите оние што разумно размислуваат? Сите ние паднавме на тестот. Не ја заслужуваме државата во која живееме и затоа пополека ја губиме. Немаме капацитет и чувство на државност. Нема ниту еден актуелен политичар што судбината на државава би ја ставил на прво место; сите калкулираат, ВМРО не ги апси своите, СДСМ молчи наместо да поставува прашања. ДУИ,а пак, одозгора држи лекции за демократија и соживот.

Состојбата во која се наоѓа државава и тоталното отсуство на срам и чувство за одговорност од страна на политичките елити, повеќе не ми дозволува моите текстови да го задржат нивото на културно укажување и критика за однесувањето на актуелните, но и на минатите политичари. Едноставно, колоквијалната дискусија од типот, „треба сè да направиме да ги надминеме овие проблеми и сите треба да дадат сè од себе да ни биде подобро, а особено политичките партии што треба да заборават на своите интереси и интересот на државата да го стават на прво место“, повеќе не е доволна да го искаже она што го мислам и што мислам дека треба да им го пренесам на читателите.

Простете, оние 59 млади изгубени животи, но и многу други во изминативе години, кои веќе ги заборавивме, не ми дозволуваат да бидам политички коректен и затоа на нашите корумпирани политичари, бизнисмени и сите нивни измеќари и соучесници сакам да им порачам, на самиот раб на лична пристојност и јавниот говор – да ги земат парите што ги имаат украдено и да си ги напикаат во задникот и сите заедно да одат по ѓаволите.

(Авторот е адвокат)

ЈАЗИКОТ НА КОЈ СЕ НАПИШАНИ, КАКО И СТАВОВИТЕ ИЗНЕСЕНИ ВО КОЛУМНИТЕ, НЕ СЕ СЕКОГАШ ОДРАЗ НА УРЕДУВАЧКАТА ПОЛИТИКА НА „СЛОБОДЕН ПЕЧАТ“