Домашната текстилна индустрија останува една од најпроблематичните гранки. Малку им беа мизерните плати, прекувремените часови, неизвесноста, отпуштањата што немаат милост ни кон бремените работнички, намерните стечаи за да не се исплатат заостанатите примања, па последната вест е дека еден битолски газда ги заклучил своите работнички под клуч како глувци во стапица за да ја избегне контролата на Трудовата инспекција! Секторот за текстил и облека, кој придонесува со 17 проценти од БДП во индустријата и 14 отсто од вкупниот извоз на земја, го има хендикепот на мнозинската женска работна сила. Затоа и работничките, кои сè повеќе се во највозрасната група и најчесто единствените што носат плата дома, се главната мета на текстилните чорбаџии, кои на нивниот грб остваруваат солидни приходи, но многу малку враќаат за да ја подобрат нивната состојба.

Состојбата на текстилната индустрија е иста од Македонија до Бангладеш. Источна Македонија која со години беше главниот стожер на модната индустрија, сега е сведена на лон-доработки, бидејќи газдите останаа глуви на повеќегодишните предупредувања дека само со сопствен бренд ќе бидат поуспешни. Згора на тоа „бунарот“ со работна сила во браншата е исцрпен, па од некогашните 60-ина илјади работници, сега во текстилниот сектор останаа од 25 до 26.000 лица. Но, ваквата слика не ги опамети менаџерите, кои во практика продолжуваат да го злоупотребуваат системот бидејќи законот, институциите и надлежните им дозволуваат такви злоупотреби! Активистите на „Гласен текстилец“ со години сигнализираат дека се соочуваат со случаи каде што работодавачите го прекинуваат договорот на вработената веднаш штом дознаат дека е бремена, особено со договори на определено време од само еден месец. Иако системот на УЈП не треба да дозволи исплати под минималната плата, во реалноста тоа сè почесто се случува. Во приватниот сектор, особено во индустријата каде што главно работат жени, често има прекувремена работа, работа за време на празници и недела иако е неработен ден. Сепак, ова не се одразува во нивните платни листи, ниту пак се плаќа соодветно.

Стравот да се проговори за состојбите во текстилната гранка сè уште не е надминат и од граѓанските здруженија велат дека жените избегнуваат сè што може да им ја загрози работата, бидејќи опстанокот на нивното семејство зависи од нивната заработка. Конечно, синдикалната заштита на жените и нивното учество во синдикатите (не постојат исклучиво женски синдикати во текстилната и кожарската индустрија) е далеку под просекот. Но, недовербата кон секој што наводно ги поддржува и ги брани нивните права, полека се менува и сè повеќе гласно се зборува за тоа што се случува во фабриките, во какви услови работат работниците, колкави се нивните плати итн.

Оние што подолго паметат, ќе ви кажат дека во бившата Југославија платата на текстилните работници била на исто ниво со платите во други, престижни професии, какви што се наставници, адвокати итн. Некои од најпознатите гиганти како „Астибо“, „Тетекс“, „Битолатекс“, или „Македонка“ дури имаа и посебни здравствени установи и градинки. Здравственото и пензиското осигурување беа добро организирани и ги покриваа сите потреби на работниците, а во исто време трудовото законодавство предвидуваше осумчасовно работно време, а работата со скратено работно време беше ограничена на 4 часа. Дополнително се плаќаа сите прекувремени часови, работа за празници, викенди и слично… Постарите генерации од социјалистичкото време велат дека тогаш „Господ шетал меѓу луѓето“. Идиличните времиња за работничката класа во текстилната бранша завршија со почетокот на рекламите дека Македонија е една од земјите каде што е можно да се зголеми профитот со преселба на производството и ниските плати. Притисоците врз платите, претприемачките привилегии, измените на законите во корист на претприемачите и на штета на работниците, се промовираа како мерки со кои Македонија се обидува да привлече странски инвестиции. Овие општествено-политички промени се најголемата причина за радикалната ерозија на правата и стандардите на работниците вработени во текстилната и кожарската индустрија. Вториот бран на уништување почна во 2000 година со ширум отворената врата за увоз на евтин текстил од Кина, кој го погоди домашното производство.

Сега, за жал, да си текстилен работник, а да доживееш пензија, се граничи со научна фантастика.