Леите Рибеиро Адриано на почетокот од 2000-тите години се сметаше за најголемиот фудбалски талент по Луис Назарио да Лима Роналдо, но проблемите со кои се соочуваше надвор од терените, го оневозможија да го покаже сиот талент и „го испратија во другиот пат“.

Бразилецот блескаше во дресот на Парма како и во во Интер, а едно време беше и главен напаѓач на фудбалската репрезентација на Бразил. Но, смртта на татко му во 2005 година тешко му падна по што започна падот на популарниот „император“ и наместо на фудбалот, им се оддаде на алкохолот и на дрогата.

Потоа повторно се обиде да му се врати на фудбалот, но повредата на Ахиловата тетива во 2011 година значеше крај на фудбалската кариера.

– Која ја скинав Ахиловата тетива во 2011 година, знаев дека тоа е крај на кариерата. По таква повреда, можете да направиме операција, да одите на рехабилитација, но никогаш повеќе нема да бидете исти. Ја загубив експлозивноста, како и балансот и се уште имам „дупка„ во ногата –изјави Адријано за „Плеерс трибјун“ кој признава дека смртта на татко му била преголем удар за него.

– Исто беше и кога почина татко ми, освен што таа лузна беше внатре во мене, во душата. Сите што се прашуваат сиве овие години што му се случи на Адријанот едноставен е одговорот: Имам една дупка на ногата и една во душата. Се опивав пред тренинзите, а често се отрезнував во болниците додека луѓето во клубот на медиумите им зборуваа дека имам проблеми со истегнување на мускулите. Интер се однесуваше прекрасно со мене, луѓето правеа се што можат за да ми биде подобро, посебно по смртта на татко ми.

Болката од загубата на татко му била преголема за „императорот“.

– Не смеев да спијам бидејќи се плашев дека ќе го сонувам татко ми, дека ќе имам кошмари. Поради тоа, алкохолот и дрогата ме држеа буден и преку нив бегав од своите стравови. Бев загубен и мислев само на жени и на забава.

Адријано вели дека конечно по речиси дведецениска битка, конечно успеал да најде мир во душата.

– Луѓето велат дека сум луд бидејќи пропуштив да заработам милиони, но парите никогаш не ме правеа среќен. Јас сум дете од фавела, сиромашно момче и можев да станам еден од најдобрите, но… Не знам дали е судбина или нешто друго. Сега сум спокоен и среќен и тоа ми е најважно – вели Адријано за „Плеерс трибјун“.