Мојот соговорник, Живе Кремшовски, го запознав во 2013 година, неколку денови пред почетокот на „Охридско лето“. Беше пред дипломирање на Факултетот за музичка уметност и веќе беше ангажиран како баритон во хорот на Македонската опера и балет. Полн со ентузијазам, со искри во очите, учествуваше во подготовките на концертот на фантастичниот руски баритон Дмитри Хворостовски, со кој беше отворено тоа издание на Фестивалот. Бев таму за да договорам интервју со светската ѕвезда Хворостовски, но сега дојде ред и на неговиот помлад колега, тогаш почетник, а сега веќе реномиран оперски баритон, кој заедно со сопругата Мирјана, исто така певица, живее и има ангажмани главно во Германија, но и во другите европски оперски куќи.

Живе, да почнеме од почетокот. Вообичаениот пат на академските музичари, па во таа смисла и пејачи, е преку нижото и средното училиште до Факултетот за музичка уметност. Дали и Вашиот пат беше таков и зошто се одлучивте токму за пејачка кариера?

– По завршувањето на средното образование во гимназијата „Цар Самоил“ во Ресен, задоен претходно со музиката на ансамблот „Распеани ресенчани“ во кој мојот дедо Живко Кремшовски беше контрабасист, и со мојата огромната желба за пеење, одлучив да пробам да ја остварам мојата животна желба, да станам оперски пејач. Па, така, по успешно положениот приемен испит на Факултетот за музичка уметност во Скопје, студирав и дипломирав со најголема оценка (CUM LAUDE) во класата на проф. Весна Гиновска-Илкова.

Имаше ли идоли што Ви биле ѕвезди водилки на тој пат до статусот оперски пејач?

– Секако дека сум се угледувал на старите белканто мајстори, првично од златната доба на операта, односно од 50-тите и 60-тите години, како Еторе Бастианини, Алдо Проти, Пиеро Капучили, но и од поновите генерации Дмитри Хворостовски, Брин Терфел итн.

По дипломирањето на ФМУ, амбицијата за усовршување Ве одведе во Германија. Што значеа мастер студиите и по што нивниот образовен систем се разликува од нашиот, барем што се однесува до музичарите?

– Магистерските студии ги продолжив на Фолкванг универзитетот за уметности во Есен. Имав чест да бидам избран како еден од тројцата кандидати што добија место на универзитетот, по втората рунда од приемниот испит, на кој беа пријавени 290 кандидати од целиот свет. Студирањето на Фолкванг претставуваше едно огромно поле на извор на знаења и надоградба, другарување и размена на идеи со колеги од целиот свет, учење од едни од најдобрите професори во Германија и голем развиток како уметник преку мастеркласовите со Пол Куран, кс. Волфганг Милграм, кс. Линда Вотсон, Ане Шваневилмс, Џенет Вилијамс, Хелен и Клаус Донат, проф. Хелмут Дојч. Магистрирав со најголема оценка во класата на проф. Рејчел Робинс.

Дали веднаш по мастер студиите останавте во Германија или таа одлука ја донесовте подоцна?

– Работите се случуваа спонтано. За време на моето студирање, добив покана да станам дел од младиот ансамбл во оперската куќа во Гелзенкирхен, каде што настапував како Белкоре („Љубовен напиток“), Донер („Рајнско злато“), Шлемил („Хофманови приказни“) и Фјодор Михаилович Дребедњов (Москва, Черјомушки). Првично ангажманот требаше да трае една година, но подоцна по нивна иницијатива ми го продолжија ангажманот за две години. За време на втората година бев поканет да гостувам уште во неколку оперски куќи, меѓу кои и Аалто театар, односно оперската куќа во Есен, како Моралес („Кармен“) и Килиан („Волшебен стрелец“), а потоа следуваше уште еден ангажман во Есенската филхармонија.

Сменивте неколку театри и сега имате статус на слободен уметник и настапувате на разни сцени во Германија. Дали е тоа привилегија, знак дека сте станале или станувате ѕвезда?

– Да, по мојот последен двегодишен ангажман, како дел од ансамблот во оперската куќа во Магдебург каде што одиграв повеќе од 40 претстави во улогите на Гроф Капулети („Ромео и Јулија“), Натан Детроит („Момци и девојки“), Гроф Чепрано („Риголето“), Крушчина („Продадена невеста“), „Лепорело“ (Дон Џовани), „Хобсон“ (Питер Грајмс, постојано добивам покани за гостувања од различни оперски куќи. Да, привилегија е да се настапува во едни од најубавите оперски куќи во Европа како и да се соработува со фантастични музичари.

За баритоните во оперските либрета главно се резервирани улоги на негативци. Освен тоа, носители на главните улоги се најчесто тенорите, многу поретко баритоните. Како се справувате со овој факт? Кои се Вашите најголеми успеси досега?

– Морам да признам дека негативните ликови ми се голем предизвик за толкување, но многу често играм и во комични опери. Секоја добро исполнета улога, отпеана претстава, па дури и проба, за мене претставува успех!

Операта се смета за елитистичка уметност. Каква оперска публика е германската, дали се добри познавачи на операта или повеќе одат за да бидат видени?

– Сметам дека германската публика е многу добар познавач на оперската уметност и уживаат во неа.

Кој е Вашиот омилен композитор, опера и која улога ја посакувате?

– В. А. Моцарт, Џ. Верди, Р. Вагнер, никогаш не ми е доста од нивната музика и од нивните оперски дела. Можеби, Риголето!

Во Есен сте заедно со Вашата сопруга Мирјана Бурназ-Кремшовски, која е исто така певица. Дали имате и проекти за заеднички настапи, концерти, рецитали?

– Да, Мирјана ги привршува магистерските студии на Фолкванг универзитетот за уметности. Многу често настапуваме и заедно. Во последните месеци реализиравме неколку концерти во Есен и во Прага, а во декември ќе имаме можност двајцата да пееме на сцената во Есен во Моцартовата опера „Свадбата на Фигаро“, во која Мирјана ќе ја пее улогата на грофицата, а јас улогата на грофот Алмавива.

Имате ли планови за настапи во нашата МОБ и кога?

– Би се радувале ако се случи во блиска иднина соработка со МОБ, но секако ќе се случат концерти низ Македонија, но за тоа не би сакал да откривам предвреме.