За Васил Хаџиманов, без сомнение може да се каже дека е вистинска музичка институција, а со својата маестралност како пијанист, композитор и аранжер, ги поврзува културните наследства на Србија и Македонија.

За музиката и семејната музичка традиција со Васил Хаџиманов, разговараме во интервју за „Слободан печат“…

Што најмногу Ве врзува за Скопје, имате ли некое омилено место што Ви буди емоции?

– Скопје е мој град, речиси исто како и Белград. Во Скопје сум доаѓал во детството, па речиси милион пати, а и кога пораснав, постојано бев тука. Тука се моите најблиски роднини и пријатели, музичарите со кои настапувам се од Македонија и Скопје. Многу места и многу спомени ми се врзани за Скопје. Последното нешто што ми буди емоции е Филхармонија каде што имавме прекрасен концерт што беше во чест на мојот татко и каде што можевме да собереме дел од најзначајните уметници кои се врзани за неговиот живот и работа. Скопје е во моето срце, отсекогаш и засекогаш.

Вашите настапи, во Македонија секогаш се дочекуваат со голема возбуда, што претставува тоа за Вас во емотивната, па и естетска смисла?

– Драго ми е ако е така и ако моите настапи се очекуваат со жар и нестрпливост. Имам едно правило во животот, а тоа е секој настап, без разлика дали е за 5 или 50.000 луѓе, го третирам еднакво професионално и со иста љубов и кон публиката и кон музиката. Немало настап, песна, соработка со кој било од македонските музичари, а да не сум се дал 1.000 отсто од себеси кога работам на нешто.

Васил Хаџиманов бенд е и натаму водечки на српската и регионалната сцена кога е во прашање авторската џез-музика. Како опстанавте на сцената сите овие години?

– На ова прашање можам да зборувам долго, но суштината е во истрајноста и љубов кон музиката и секако многу работа и бескомпромисен став, дека колку и да е тешко во некои мигови, кога човек се прашува дали ова се има смисла или не, кога по отсвирените неколку тонови, лошите мисли си заминуваат. Тука е помошта од мојата сопруга како менаџер, помошта од моите пријатели, публиката на која ѝ давам сè од себе, а од неа кога добиваш аплауз и пофалби, сфаќаш дека сето ова што го работиме има смисла.

Како Ви се чини денешната музичка сцена во Србија и воопшто во регионот?

– Музичката сцена за жал секаде е иста, исклучиво се форсираат комерцијални проекти. Порано популарната музика, без оглед дали е поп, фолк, рок… таа имаше изненадувања, квалитет, авторство, идеален звук. Без оглед каква е, имаше параметри по кои се носевме сите. Денес тоа не е случај. Денес има јасна граница за оние што работат заради профит и сите оние што се андерграунд, кои се похрабри, па иако знаат дека тоа финансиски не се исплати, работат на својата музика, каква и да е.

Колку музиката од Македонија и целото етно наследство, како и меморијата од Вашиот татко Зафир Хаџиманов имаше влијание на Вашиот музички развој?

– Па не може да се заобиколи тоа огромно наследство што го добив и од мојот дедо и од мојот татко, од мајка ми, тетка ми. Сите тие се великани на нашата музичка сцена и историја. Такви пејачи ретко се раѓаат сега, и токму во контекст на претходното прашање, каде што најчесто извесни продуцентски куќи и корпорации одредуваат кој и како ќе пее, а повеќе одредуваат кој како ќе изгледа. Порано беше приоритет квалитет на еден изведувач, а јас сето тоа сум го наследил од фамилијата, и благодарение на нив, но и на моите одлуки, денес се занимавам со оваа музика.

Што Ве прави среќен, а што може да Ве извади од такт?

– Ме прават среќен мојата фамилија, пријателите, туѓата музика, хуманоста, емпатија, љубов… па сè она што звучи „излитено“, ама е секогаш на цена. А, она што ме вади од такт е сè спротивно од ова што го набројав претходно.