Дуке Бојаџиев е еден од најистакнатите македонски композитори, кој музицира на меѓународната сцена. Популарниот пијанист и автор дипломирал на Медицинскиот факултет во Скопје, а потоа и на музичкиот колеџ Беркли во Бостон. Соработувал со оскаровците Џонатан Деми и Данис Тановиќ, а неговата музика е користена во светски кампањи на брендови. Деновиве е актуелен и со филмот на Рајко Грлиќ, „На сѐ доаѓа крај“, на кој работеше на музиката, а ова е нивна втора соработка. Со Дуке разговараме во интервју за „Слободен печат“.

Ова е втор филм на кој работите со Рајко Грлиќ, како почна соработката и како е да се работи со еден од најистакнатите режисери во регионот?

– Соработката со Рајко почна некаде пред 10 години, тој слушнал за мене од негови соработници, барајќи композитор за неговиот тогаш нов филм, „Устав на Република Хрватска“. Му испратив некои музички идеи, кои прекрасно се вклопија во филмот, што и ја иницираше нашата соработка. Јас знаев за него и го имав еднаш накратко видено во Њуjорк на премиера на неговиот филм „Караула“, кој многу ми се допадна. Работењето со Рајко е големо задоволство бидејќи убаво комуницираме, имаме сличен естетски и музички вкус, што прави креативниот дел да биде вистинско уживање.

Каков впечаток Вам ви остави филмот „На сѐ доаѓа крај“?

– Ми се допадна многу, особено ми беше предизвик бидејќи беше модерна тема, со елементи на трилер и драма, нешто што поретко како жанр го работам, а ми е многу инспиративно и интересно. Го изработивме неверојатно брзо и умешно, бидејќи веќе знаевме јасно што му треба на филмот музички, што направи процесот да биде многу пријатен и релативно едноставен.

Важите за еден од најистакнатите македонски композитори. Кој имаше најголемо влијание во Вашиот развој како музичар? Кога откривте дека имате талент за оваа работа?

– Најголемо влијание во раните почетоци имаше татко ми Тодор Бојаџиев, кој беше многу плоден композитор и остави многу македонски евергрини зад себе. Имавме клавир во дневната соба и свирам од кога памтам за себе. Мојата љубопитност кон музиката беше отсекогаш присутна, дотолку што ја сметав за дел од моето секојдневие, како едно хоби на кое му посветувам големо внимание, но никогаш не го размислував како професија, сѐ до многу подоцна. Првите композиции почнав да ги пишувам на 9-10 годишна возраст.

Соработувате со оскаровците Џонатан Деми и Данис Тановиќ, но и со легендарната Синди Лопер. Какви се големите ѕвезди зад камерите?

– Зад камерите се најнормални луѓе, кои едноставно професијата ги однела во таа медиумска позиција. На повеќето од големите ѕвезди не им била иницијалната амбиција да станат ѕвезди, туку да го прават она што вистински го сакаат, но типот на работа и успехот во професијата неминовно им донела голема популарност со која мора да научат да живеат.

Која е тајната во создавањето безвременска музика?

– Нема некоја тајна формула, безвременска музика се прави само кога не доаѓа од мозокот, туку е чиста емоција од срцето преточена во музика.

Но, каква музика Вие лично слушате? Особено ме интересира како еден музичар од Ваш калибар, всушност реагира на музика што, едноставно кажано, не ја бива?

– Јас реално не слушам многу музика, бидејќи сум најчесто во студио по цел ден каде што работам авторска музика и по таков ден ми треба само тишина и одмор за ушите.
Некогаш по препорака ќе слушнам некоја музика, од филмска до клупска и секаква, ако е топло препорачана од некој со кого имам сличен вкус или ако е дирекција за насока на некој проект на кој работам.

Њујорк, Париз, Лисабон, Скопје… каде се чувствувате најмногу свој и што нема во овие светски градови, а го има само во Скопје?

– Во моментот живеам во Лисабон и тука се чувствувам најмногу свој, ја сакам португалската култура што многу ми одговара за инспирација и внатрешен мир. Мислам дека сѐ во свое време имаше различно влијание врз мојот развој. Живеев две години во Бостон, па 18 години во Њујорк, две години во Париз, две години во Ибица, сега сум една година во Лисабон. Постојано ја следам мојата интуиција и секогаш ме носи на вистински места во вистинско време.

Во Скопје се родив и се оформив како човек, мојата фамилија е таму, моите пријатели од детството, сето тоа ја прави мојата поврзаност со Скопје многу длабока, моите корени се таму, сѐ она што сум денес е резултат на тие почетоци. Таму е коренот на моето животно стебло и секогаш ќе остане, без разлика на кој дел од планетава живеам.