Даниела Алексовска, (19) стана европски шампион во боречки вештини освојувајќи ја првата европска ММА титула за Македонија во женска конкуренција.

Овој успех претставува значајна победа за македонскиот ММА спорт, а Алексовска уште еднаш докажа дека припаѓа на европскиот врв. За успесите и предизвиците со Даниела разговараме во интервјуто за „Слободен печат“.

Како европски шампион во боречки вештини, освојувајќи ја првата европска ММА титула за Македонија во женска конкуренција, какво е чувството да се биде на врвот?

– Чувството да се биде на врвот е одлично, но секако дека тоа носи и голема одговорност за докажување на остварениот успех. По резултатите од минатата година, овој успех и за мене и за мојот тим беше очекуван.

Од каде љубовта кон овој спорт и како почна твојата спортска приказна?

– Со боречки вештини започнав на шестгодишна возраст кога почнав и основно образование, а поттик ми беа членовите во клубот на татко ми, кои активно се натпреваруваа и остваруваа успеси. Ова беше доволна причина да започнам и да го засакам овој спорт.

Твојот татко е твојот тренер. Како изгледаат подготовките со тренер што во исто време е и татко?

– Покрај татко ми, тренери ми се и Стефан Пецевски, Александар Заткоски и Зоран Петковски, кои имаа голема улога во моите подготовки. Но, секако дека тоа што татко ми ми е тренер носи поголеми предности, за мене, одошто недостатоци.

Официјално си рангирана како трета во светот во категоријата јуниори -52,2 кг. Зад себе имаш 120 медали, од кои 93 златни. Колку беше тежок патот до успехот?

– Медалите не сум ги броела, но сигурно се повеќе од 100, од кои само 15-ина се сребрени и бронзени, а останатите се златни. Сите овие медали потекнуваат од различни дисциплини како бразилска џиу џица, џудо, џу џицу, ММА и кикбокс.

Успехот во спортот бара посветеност, дисциплина, напорна работа, но доколку целиот овој процес претставува задоволство, не може да претставува товар и мака.

Колку спортскиот начин на живот бара одрекување од многу работи?

– Воопшто не е тешко доколку го правите она што го сакате. Барем мене никогаш не ми било тешко, од причина што спортот е она што навистина го сакам и ме прави среќна.

Што правиш кога не спортуваш?

– Кога не спортувам, поминувам време дома, каде што одморам или ги завршувам училишните обврски. Учам во ПСУ „Алгоритам“ и засега успешно ги координирам и двете работи. И училиштето и спортот. Верувајте дека никогаш не ми било тешко да се носам со двете работи. Благодарение на спортот многу патувам, всушност јас и сакам да патувам, од секаде носам импресии и досега најголем впечаток ми оставија Абу Даби и Ташкент.

Колкава е поддршката од семејството и од пријателите?

– Семејството ми е најголемата поддршка бидејќи, како што реков, татко ми е тренер, но исто така и мајка ми која е постојано во салата кога тренираме.

Кои се следните предизвици?

– Следни предизвици ни се МФЦ во Црна Гора, Арммада во Србија и Светското првенство, кое најверојатно ќе биде во Грузија.