Поп-пејачот Александар Белов, јавноста го запозна преку регионалното шоу „Операција триумф“ и уште тогаш ѝ стана миленик на публиката. Наместо голема кариера, каква што му се предвидуваше, работите тргнаа поинаку, за што открива во интервјуто за „Слободен печат“.

Белов денес живее во Крагуевац, Србија, каде што покрај постојаните настапи со бендот, работи и како водител на радио. Среќен во бракот со Јелена, татко на Мина, ужива и во музиката и во сѐ она што му се случува на приватен план.

Сопругата Јелена неодамна го прослави 30-тиот роденден. Што е она што прво ти текнува на неа, кога ќе сетиш на почетокот на вашата љубовна врска?

– Уф, тоа беше баш одамна, но имам чувство како да беше вчера. Беше една симпатична девојка (и денес е) која беше различна од сите други. Некако бев навикнат да ме гледаат дотогаш како јавна личност, како популарен пејач, а Јелена беше токму спротивното. Можеби тоа било тактиката, но токму тоа ме привлече кај неа. Се појави на вистинско место, во вистинско време. Еве, сега пред некој ден наполни 30 години и сфатив дека девојката од 19 години што „не паѓаше во несвест“ по мене е совршена партнерка и мајка на нашата ќерка и дека сум направил совршен избор.

Колку години сте во брак и колку таа ти е поддршка во работата?

– Заедно сме 11 години, а во брак 5 години. Одлично се познаваме и одлично функционираме. А, тоа колку ми е поддршка, резултатот е очигледен. Каде и да започнете сѐ од почеток, ако немате поддршка и немате партнер каков што треба, нема да биде така едноставно и полесно.

Каков е животот во Крагуевац?

– Искрено, Крагуевац е град што ме освои од самиот почеток. Живеењето во Белград, во Скопје и темпото во поголемите градови, од оваа перспектива сфаќам дека можеби и не би ми одговарал. Крагуевац не е мал град, но некако сѐ ти е достапно, секаде стасуваш навреме, некако е спокојно, а тоа е тоа што ми треба во моментот. Имаш сè што ти е потребно. Трговски центри, паркови, езера, училишта, факултети, фабрики, ресторани, ноќен живот, буквално сè што ти е потребно да имаш нормален живот. Не знам, можеби тоа оди со годините, но енергијата и атмосферата некако ми се споија со овој град. А, можеби и сето тоа изгледа така едноставно ако си совршено прифатен од фамилијата овде, од колегите на радио, од колегите од мојот бенд, а ако „комшилакот не ти се погоди“, како викаат старите, тогаш ништо.

Колку години наполни Мина и колку те промени татковството?

– Мина во јануари ќе наполни три години. Брзо поминуваат годините, а татковството е нешто што треба да се доживее и не постои збор што може тоа буквално да го опише. Ќе звучи можеби чудно, но сакав да добијам ќерка, некако пораснав во семејство само со братучеди, прво колено и од страната на мајка ми и на татко ми сите сме машки. Така што ова ми беше желба што ми се оствари. Татковството ги помести моите приоритети, го промени мојот живот и тоа на многу подобро.

Мина се роди за време на твојот настап за Стара Нова година. Што се случуваше, верувам се сеќаваш на тој ден?

– Тој ден никогаш нема да го заборавам, тоа е момент кога во истиот локал каде што настапував, гостин истиот ден добил ќерка и ме замоли да му отпеам нешто во тоа име, а бидејќи бев сам, без колешка, отпеав песна што е општопозната. И токму во тој момент кога го отпеав рефренот, добив порака што ми го разубави животот, дека се роди мојата ќерка. И ден-денес кога ќе ја слушнам таа песна, ми се навраќаат најубави спомени.

Дали си строг татко, колку време минуваш со Мина и дали со од оние татковци што читаат или раскажуваат приказни или немаш време за тоа?

– Секое слободно време го користам за неа, во последно време заедно заспиваме кога не работам и кога сум дома, јас ја земам од градинка, не можам да бидам строг, едноставно тоа баш и не ми оди. Мала е сè уште и не сакам да ја насочувам на музика, но очигледно е да сака да учи песнички, па тоа ни е една од работите што постојано ги правиме. Учиме и македонски песни, ја усовршивме „Македонско девојче“, а „Никола, Никола“ е моментално на репертоар. Можеби тоа што сака музика е резултат што кога беше бебе, секоја вечер морав да пеам да заспие.

Каде настапуваш со својот бенд и колку те исполнува работата во радиото?

– Во Србија за разлика од кај нас, некако овде луѓето живеат за да се расположат, рестораните и кафулињата се полни секојдневно. Овде се слави кога ќе добиеш дете, се слави за прв роденден, полнолетство, за свадба да не зборувам. Значи, за мојата прва професија идеално. Настапувам во различни формати различни денови. Преку недела обично со акустична варијанта, гитара, клавир, вокал. За викенд прослави и за клубови настапувам со својот бенд и некако успевам, барем засега, да ги комбинирам двете работи. А радиото е мојата втора љубов. Имам секојдневно свој термин од 13 до 18 часот, каде што уживам, на стартот ми беше тешко, сепак не сум учел српски, но секоја моја грешка и денес никој не ја сфаќа сериозно, знаат дека сум Македонец и симпатично им е што и ден-денес ч и ћ мене ми е исто ч. Јас ќе запеам нешто во програма и веднаш сè се заборава. Шегата настрана, „Браво ФМ“ е најслушано радио во Крагуевац.

Ти недостасува ли Неготино и, воопшто, животот во Македонија?

– Искрено сè е толку блиску и она што ми недостасува е време. Сè би било поинаку да имам малку повеќе време. Јас работам преку недела, работам за викенд и сè што ќе ми остане слободно, го користам за моите дома, за моите најблиски. Ми недостасуваат луѓето, ми недостасуваат моите најблиски, ми недостасуваат пријателите, Неготино, Демир Капија, местата каде што пораснав, Скопје каде што живеев речиси 10 години, но се надевам дека наскоро ќе си овозможам некоја екскурзија што ќе ми ги наполни батериите.

Кога ќе си ги вратиш годините наназад, од времето на „Операција триумф“, до денес, што беше пресудно во градењето на музиката кариера? Имаше ли подеми и падови и каде конечно се пронајде себеси?

– Кога во 2009 година заврши „Операција триумф“, бев 22-годишно дете што баш ништо не знае. Инстант популарност што ако не ја искористиш, исто е како да не се ни случила. Јас нешто искористив, нешто не. Ја искористив публиката што ја добив „преку ноќ“ и таа е најголемото богатство, но не успеав, не поради мене, да ѝ се оддолжам на начин на кој заслужува. Малкумина знаат дека по шоуто јас имав голем потенцијал да направам сериозна кариера, но постои едно „но“, кое беше толку големо што останав со врзани раце да не можам баш ништо. Подолга е темата и некогаш едно интервју ќе посветам само на „Операција триумф“, а тоа „но“ во кратки црти е договор што го потпишав пред почетокот на шоуто и кое ми ги затвори сите отворени врати, кое впрочем тоа шоу ми ги отвори. Да го имав сегашното искуство и години, можеби ќе беше поинаку, но било па поминало. И покрај тоа, публиката остана да ме поддржува, што ми значеше премногу, како велат, ѕвездата на чело никој не може да ти ја одземе. Денес по 15 години и овде во Србија луѓето знаат дека сум Македонецот од „Операција триумф“, мене ми е чудно, но тоа е само доказ колку беше тоа шоу гледано и колку, за жал, продукцијата не го искористи нашиот потенцијал. Денес по толку години имам среќа да живеам во друга држава, не толку далеку од Македонија, да имам семејство, две работи што ме прават среќен, а сега кога коцките се на свое место, време е да се вратам малку и на музиката професионално. Спремам нешто ново, кое секако има македонски зачин, имаме квалитетни автори што не знаеме да ги цениме доволно, па така, ако сè оди според планот, наскоро влегувам во студио да отпеам и да снимам нешто што по толку години ќе ме освежи и мене, а и публиката, на која се надевам ќе ѝ се допадне тоа што се подготвувам да ѝ го подарам.