На 28 август 2000 година, автомеханичарот Милан Левар од хрватскиот град Госпиќ, кој учествувал во одбраната на градот за време на војната во 90-тите и станал офицер во хрватската армија, тргнал со својот десетгодишен син Леон да го поправи нивниот стар „Фиат“ до нивната куќа. Тој кренал едно тркало што лежело до автомобилот и бил веднаш убиен во експлозија од поставена мина. Медиумите подоцна објавија дека неколку секунди претходно го испратил својот син да земе клешти, и така детето преживеало, пишува „24 сата“.

Бомбата поставена на плинска боца го уби човекот кој сведочел за убиствата на српските цивили во Лика за време на воените години во 90-тите. До денес, никој не е обвинет или осуден за убиството. Само четири месеци пред убиството, поранешниот генерал на хрватската војска и хашки осуденик Мирко Норац изјавил:

„Милан Левар е личност која никој не ја сфаќа сериозно, тој бил исклучен од воено средно училиште поради ментална болест, во неколку наврати се обидел да се самоубие, склонен е кон лаги, измами, претерувања и измислици.“

Во тоа време, Левар веќе сведочел пред истражителите на Хашкиот трибунал, но никогаш не стигнал да сведочи на суд – во тоа го спречила насилната смрт. На почетокот на „Татковинската војна“, тој бил меѓу првите во Госпиќ кои ѝ се приклучиле на новоформираната хрватска војска, но брзо се разочарал откако добил наредба која ја сметал за неприфатлива – му било наредено да убие неколку српски цивили. Како резултат на тоа, тој бил веќе во јуни 1992 година ја напуштил војската. Левар ги информирал надлежните служби за злосторствата што се случувале во Госпиќ, но не наишол на разбирање. Тој почнал да ја раскажува својата приказна во медиумите и зборувал за неправдата извршена врз неговите сограѓани, Србите од Госпиќ, но и Хрватите кои не се согласувале со политиките или не биле „по мерка“ со оние што во тоа време владееле во Госпиќ.

По војната, тој бил контактиран од Меѓународниот кривичен трибунал за поранешна Југославија во Хаг. Како потенцијален сведок, бил испрашуван во 1997 и 1998 година во врска со воените злосторства. Тој помогнал во собирањето докази и лоцирањето на други сведоци кои биле испрашувани од судот. Со оглед на тоа што Милан Левар, како хрватски бранител, сведочел и јавно зборувал за убиствата на хрватски и српски цивили и воени затвореници во регионот на Госпиќ, тој и неговото семејство добивале сè посериозни закани во повоените години, а потоа следела и неговата ликвидација. Хашкиот трибунал му понудил статус на заштитен сведок, но тој одбил и побарал од главната хашка обвинителка, Карла дел Понте, да ѝ наложи на хрватската влада да му обезбеди заштита. На 1 април 1998 година, обвинителството побарало заштита за Левар од владата во Загреб, а владата го гарантирала тоа писмено петнаесет дена подоцна.

„Како набљудувач се сеќавам на разговорот на Весна Левар (сопругата на Милан, н.з.) со тогашниот главен државен обвинител Младен Баиќ, кој се одржа во Канцеларијата на државниот обвинител на 14 октомври 2010 година. Таа отиде таму за да се информира за статусот на случајот против непознат сторител на убиството на нејзиниот сопруг. Баиќ потоа рече, цитирам, дека „тие во Канцеларијата на државниот обвинител знаат кој е убиецот, но не можат да го докажат тоа“, рече претставникот на Антифашистичката лига, Драго Пилсел, на гробот на Милан Левар на комеморацијата за време на 20-годишнината од убиството.

„Полицијата“, рече Пилсел, потсетувајќи на написите во „Ферал Трибјун“, „имала информации за заговорот за атентат уште во 1999 година, вклучително и сведочењето на човек кој потоа призна дека лично го подготвил убиството на Левар и само чекал „зелено светло“. Пилсел го цитираше писателот Миљенко Јерговиќ, кој тврдеше дека Левар починал затоа што „не сакал да биде дел од злосторство во кое не учествувал“.

„Тој сведочеше пред Хашкиот трибунал и затоа беше осуден на смрт и срам. Зборуваше за нешто што требало да остане под таканаречениот национален завет на молчење“, пишуваше Јерговиќ пред години.

„Секој ден го гледам убиецот на мојот сопруг, никој ништо не му може“

Своевремено, била распишана награда од 100.000 куни (околу 13.000 евра) за информации кои ќе ја доведат полицијата до убиецот на Левар. Според вдовицата на ликвидираниот бранител, Весна Левар, тоа било смешно. Според неа, кој и да се осмели да ѝ даде на полицијата такви информации, ќе биде убиен следниот ден. Таа со години вели дека цел Госпиќ знае кој го убил нејзиниот сопруг, но „никој ништо не му може“.

„Го гледам секој ден. Тој поминува пред мојот стан кон плоштадот. Го гледам и молчам. Не се плашам од него, но што да му правам? Дали да го задавам? За среќа, одам до продавница со автомобил, а не пеш, бидејќи во тој случај би поминувала покрај неговата куќа секој ден, изјави Весна Левар пред десетина години за „Слободна Далмација“.