Отворено писмо до пратениците на ВМРО-ДПМНЕ

Почитувани, ве има на број 44, без вас двотретинско мнозинство нема, нема зелено светло за уставните измени. Лично не ве познавам, чинам само со двајца сум разменил збор-два, со Антонио Милошоски пред деценија и пол, пред некогашниот паркинг на МНР, и со Никола Мицевски – на Зелено пазарче, и затоа редно е да ви се претставам.

Според книгата на родените, Атанасие Боривое Костич, според црковната евиденција Атанаско Костов, во личната карта, пак, Атанас Борисов Костовски. Со ова име учев, работев, ја „грицкам“ пензијата во Демократска, Федерална, Народна, Социјалистичка, Поранешна и Северна Македонија. СЕКОГАШ МАКЕДОНИЈА.

Мислам дека сме на добар пат да стигнеме таму каде што сме тргнале. Знам, веќе подготвивте 44 реплики. Се повикувате на гласот на народот, а дали го прашавте народот за вашето негласение на законот, каматите да не бидат поголеми од основниот долг и Законот за употреба на македонскиот јазик. Се однесувате како хонорарно да работите со извршителите или, пак, како да имате резервен јазик, односно татковина.

Се лутам малку и на колегите новинари кои за оваа ваша постапка требаше да ве стават на столбот на срамот. Јазикот е нашата татковина (Блаже Конески), благодарение на мајчиниот македонски јазик како белег на личниот идентитет ја ширевме неговата специфичност и во Софија, Тирана, Атина, Белград, Москва, Буенос Аирес, Монтреал… Јас не знам друга држава, а веројатно и вие, членка на Обединетите нации, во која официјален службен јазик е македонскиот јазик.

Жалам што колегите од нашите македонски дневни весници ја пропуштија шансата во деновите на дискусијата за францускиот предлог да имаат спектакуларна или импресивна насловна страница од јазичниот терен на Европската Унија со наслов Македонија – Бугарија 26:1.

Да, деновиве сите наши македонски очи и уши ќе бидат насочени кон нашето Собрание. Ќе ги повторувате зборовите на вашиот лидер: криминал, ќе апсиме, бугарски диктат, предвремени избори. Но, почитувани сограѓани, пратеници на ВМРО-ДПМНЕ, вие сте на потег. Во нашиот Устав и официјално може да биде напишано „дека македонскиот народ, заедно со албанскиот, српскиот, турскиот, бугарскиот …“ значи, црно на бело, секогаш ќе биде напишано дека постојат два народи – македонски и бугарски.

Не е тоа нечиј диктат, туку потреба на времето, ваш сопствен глас, за вашата и иднината на вашите деца и внуци. Иако знам дека добро знаете оти диктатот е за ученичките, а не за пратеничките клупи. Имате шанса со диктатот на својата совест, човечка и пратеничка, да го притиснете зеленото копче и на тој начин да станете вистинска демократска партија за македонска надеж и единство, инаку ќе останете засекогаш само диктаторска партија со мистериозно нотарско единство.

(Авторот е новинар)

ЈАЗИКОТ НА КОЈ СЕ НАПИШАНИ, КАКО И СТАВОВИТЕ ИЗНЕСЕНИ ВО КОЛУМНИТЕ, НЕ СЕ СЕКОГАШ ОДРАЗ НА УРЕДУВАЧКАТА ПОЛИТИКА НА „СЛОБОДЕН ПЕЧАТ“