Војната во Украина мора да заврши!

Како? На ова прашање од десетици милијарди долари и десетици илјади животи, илјадници уништени домови и милиони човечки судбини, секој нуди одговор соодветен на сопствените интереси, но ниту еден не ни близу до суровата реалност.

Војната почна пред речиси една деценија. Лани на овој ден почна само нејзината најкрвава фаза, воената агресија на Путин, лудиот обид со брутална сила за час да ги оствари своите соништа, поткрепени со новокомпонирани митови – да ја снема „вештачката творба“ Украина на елегантен начин, преку брзо освојување на Киев, соборување на режимот и инсталирање гарнитура слична на онаа во Минск, која под команда од Москва би ја гарантирала проширената сфера на влијание.

По првата недела беше јасно дека „блиц-кригот“ на Путин нема да му успее. По првите злосторства во Буча и во Ирпин беше јасно дека никој повеќе нема да му прости. Денес, една година потоа, само се бројат жртвите и се исцртуваат линиите на фронтот. Со секоја сирена за тревога, со секој испукан куршум, крајот е сѐ подалеку.

Војната мора да заврши!

Како? Искуствата од сличните конфликти не се охрабрувачки ни за Украинците ни за Русите ни за светот. Најкрвавите сценарија, кои во реалноста се и најчести, велат дека војната ќе заврши ако едната војска ја уништи другата.

Ако капитулира Москва, тоа ќе биде крај за Путин, но не и за автократскиот режим. Војниците од рововите ќе се вратат на нов фронт. Кој јунак би ја урнал кулата од фантазии или би се дрзнал да ги врати во ќелии присилените регрути што готвачот Пригожин ги вооружи до заби? Русите, изолирани и презрени, ќе бидат потчинети од нов деспот.

Ако, пак, капитулира Киев, тоа ќе биде горчлив крај за Украина како слободна држава и нација. Тоа ќе биде и срамен крај за НАТО, за декларираното единство и сојузништво на западните демократии, колапс на концептот за одбрана на човековите права и охрабрување за малите автократи низ веќе разединета Европа.

Ни Украина ни Путин не се ни близу до капитулација. Напротив, се чувствуваат спремни за нови офанзиви. Украина е охрабрена со поддршката од сојузниците, демонстрирана од посетата на Бајден на Киев, а уште повеќе со модерното оружје и муницијата што ѝ се неопходни за да се одбрани на фронтот. Путин, пак, е охрабрен од понизноста на генералите и олигарсите, од молкот во јавноста. Најавува жртвување нови и нови строеви млади луѓе во „мелницата за месо“, убеден дека со масовност ќе го пробијат фронтот. А и да не успее, до прстот му останува црвеното копче. Ако можеа Американците да го притиснат во Хирошима и во Нагасаки за да ја забрзаат капитулацијата на јапонскиот цар, зошто и тој не би збришал градови со по стотина илјади луѓе за „да ја одбрани“ руската сфера на интерес?!

Бајден во Полска порача: „Ако Русија ја запре инвазијата врз Украина, војната ќе заврши. Ако Украина престане да се брани, тоа ќе биде крај на Украина“. Се јави и Медведев, мегафонот на Кремљ, со контрасценарио: „Ако Русија ја запре специјалната воена операција без да извојува победа, Русија ќе исчезне, ќе биде распарчена. Ако САД престане да му доставува оружје на режимот во Киев, војната ќе заврши“.

Капитулациите се посакувани, но ниту се возможни ниту се решенија.

Војната во Украина мора да заврши со заемно неприфатлив договор. Сите руски војници и оружје да се повлечат од меѓународно признаените граници на Украина. Да се пронајдат, приведат и да се судат сите офицери и функционери обвинети за воени злосторства, сѐ до Кремљ, и да се казнат виновниците. Русија да исплати воена отштета и да учествува во обновата на разурнатите места во Украина.

Киев да го повлече сето оружје од регионите со значително руско малцинство и на границите да задржи сили неопходни за да спречат прелевање на криминални групи. Да ги пронајде, приведе, суди и казни сите обвинети воени злосторници од сопствените редови. Да изнајде прифатлива форма на автономија за сите региони што беа оспорени по 2014 година, барем во период додека локалните лидери и експерти од Киев и од Москва ја дефинираат иднината.

Само така, и никако поинаку!