Светот е во постојана внатрешна борба меѓу силите со спротивставени вредности. На едната страна се силите на авторитарно владеење, воинствени и геноцидни политики, експлоатација и дискриминација. На другата страна се силите на демократијата, прогресот по човечка мерка, и почитувањето на човековите права и слободи.

„Секој човек има право на слобода на мислење и изразување. Ова право ја вклучува и слободата да се застапува одредено мислење без никакво вмешување и да се бараат, да се примаат и да се даваат информации и идеи преку медиумите и без оглед на границите“ – Член 19 од Универзалната декларација за човековите права, Обединети нации, 1948 година.

Живееме во доба кога слободата на изразувањето, што ја подразбира и вклучува и слободата на медиумите, спаѓа во основни човекови права. Ова човеково право е дел од 30-те основни човекови права и слободи дефинирани со Универзалната декларација за човековите права пред 75 години.

Тоа е неделиво од сите останати човекови права, како што се вели во Член 30 од Декларацијата:

„Ниедна одредба од оваа Декларација не може да се толкува, како да и дава какво и да е право на некоја држава, групација или поединец да дејствуваат или да сторат некој акт со цел за рушење на правата или слободите предвидени со оваа Декларација“.

Значи, ова право е подеднакво важно како и правото на живот, достоинство, еднаквост, правда…
Нема држава во светот за која може да се каже дека е демократска, ако во неа се загрозени слободата на изразувањето и медиумските слободи. Безброј пати е повторено и треба да се повторува: Нема демократија без слободни медиуми. Земја без слободно изразување на мислата и ставовите на луѓето и нивно објавување во медиумите без последици од центрите на политичка или финансиска моќ – не е демократска.

Нема поединец или заедница, ниту народ и нација, кои можат да се надеваат на слобода, демократија, напредок во било која смисла на зборот – ако немаат интелектуалци, експерти, авторки и автори од најразлични области, новинарки и новинари, кои можат слободно да се изразуваат и своите ставови да ги пласираат во медиумите.

Затоа, пропагандата на антидемократските центри на моќта ги имаат медиумите на првите 100 места од својата листа на цели за инфилтрирање, заробување и уништување. Медиумите се место за информирање и општествена дебата, со одговорност пред јавноста и општеството во целост.
За жал, медиумите се исто така местото од каде што се дистрибуираат дезинформациите и пропагандата на радикалните, антидемократските и милитантните структури и инсталации во една земја. Затоа, секој ден и секоја минута, медиумите се во непрекината битка со пропагандните операции, но и со наивноста и недоволната (медиумска) писменост на луѓето.

Таа битка е и внатрешна, во самите редакции, но и во секој поединец кој работи во тие редакции. Тоа е битка на фактите и прогресивната мисла против незнаењето, примордијалните емоции, лагите и манипулациите.

Дали во една земја има слобода на изразувањето, најлесно може да се види за време на изборните процеси. Граѓанките и граѓаните на една земја не можат да гласаат слободно, без да имаат медиуми кои ќе им овозможат точна и навремена информација, без примеси на пропаганда и притисок од било кој вид.
Многу е едноставно: Луѓето не можат да живеат нормално без слободни медиуми. Слободните медиуми се услов за мир и ненасилно решавање на конфликти, преку дијалог и јавна дебата. Тие се услов за развој на демократијата, стабилноста и развојот на една земја.

(Авторот е активист за човекови права)

ЈАЗИКОТ НА КОЈ СЕ НАПИШАНИ, КАКО И СТАВОВИТЕ ИЗНЕСЕНИ ВО КОЛУМНИТЕ, НЕ СЕ СЕКОГАШ ОДРАЗ НА УРЕДУВАЧКАТА ПОЛИТИКА НА „СЛОБОДЕН ПЕЧАТ“