Со појавата на варијантата омикрон се покажа дека не е можно да се сопре ширењето со никакви рестриктивни мерки. Сите соеви на омикрон се толку брзи (високозаразни), што секогаш ќе бидат први во трката.

Затоа, веќе не беше можна т.н. стратегија на нулта-ковид толеранција, туку стратегија „да научиме да живееме со вирусот“.

Некои земји, како Кина, на пример, и понатаму инсистираа на стратегијата на нулта ковид-толеранција. И продолжија со масовни и многу строги „заклучувања“ (локдауни) на цели градови. За конечно и тие да сфатат дека тоа не функционира. Па и тие почнаа да попуштаат.

Стратегијата „да научиме да живееме со вирусот“ стана можна и прифатлива и поради фактот што омикрон предизвикува неспоредливо полесна болест од сите претходни варијанти (поради веќе стекнатиот силен имунолошки бедем на популацијата, но и поради еволуцијата на самиот вирус). Тоа особено е видливо со последната подваријанта на омикрон БА.5, што се шири и кај нас.

Реалниот број нови заразени се мери со илјадници (а се регистрираат само околу 2 отсто), но наспроти тоа, процентот на хоспитализирани е само околу 1,8 отсто, а леталитетот (смртноста) едвај 0,5 отсто.

Овие факти, практично, веќе го вбројуваат ковидот во ист ранг со сезонскиот грип, па дури и со настинките. Тој веќе е на пат да стане петтиот член (покрај постојните четири) на семејството коронавируси, предизвикувачи на настинки.

За волја на вистината, точно е дека некои луѓе, по прележувањето, развиваат симптоми на постковид синдром. Приближно, еден до тројца од 10 прележани ќе се соочат со такви последици. Единствен начин тоа да се избегне е вакцинацијата.

Арно ама, сведоци сме дека расположението за вакцинација е на многу ниско ниво. Оттаму, преостанува вакцинацијата да се препорачува само на високоризичните поединци (старите лица, оние со хронични болести и со компромитиран имунолошки систем).

Сите други имаат избор, по сопствена волја, на две опции: прво, слободно да се изложуваат на вирусот (и најчесто, лесно да го поминуваат, но и да си го прифатат ризикот за можен постковид синдром), и второ, да се вакцинираат.

Повторувам, тоа е личен избор! Веќе е сосема непотребно и депласирано државата да врши принуда за било што во врска со ковидот! Доволни беа две и пол години, за секој од нас да сфати како ќе живее понатаму.

Државата има обврска да се грижи само да не дојде до преоптоварување на здравствениот систем! Таа е должна да преземе одредени ограничувања, само ако настане таква закана.

Индикатори за тоа се движењето на бројот на хоспитализираните пациенти и процентот на пополнети кревети во болниците. Не е тоа бројот на нови позитивни (не велам заразени, зашто добар дел од нив, всушност, и не се заразени). И толку.

Секако, државата има обврска да изгради систем за згрижување на оние со постковид синдром, со формирање постковид центри. Но, тоа е друга тема.

Тоа е таа нова реалност, во која, ако сакаме да продолжиме со нормалното живеење, треба да сме свесни дека на тој пат постојат и одредени, постојано присутни ризици, некогаш пониски, некогаш повисоки. Исто онака, како што со отворени очи и чиста свест прифаќаме да летаме во авион, да се возиме со автомобил или мотоцикл.

Не е животот живот, ако се живее во стаклено ѕвоно, зарем не? Време е сите тоа конечно да го сфатиме.